Category Archives: 2015 – USA

Silicon Valley en Thuisreis

Net op tijd uitgecheckt uit het hotel met glad bad, te lage douchekop, smalle bedden, en niet vocht afdrijvende airco. We zijn gaar en moe van de reis.

Eerst op weg naar Silicon Valley. We verwachtten een soort volgebouwde stad te zien, maar het was eigenlijk meer een mooi aangelegde campus met veel groen. Natuurlijk hebben we de nodige nerds gespot. Fietsend op felgekleurde Google fietsen die daar op de pak staan voor wie er even eentje nodig heeft. Eerst ergens achteraf naar een parkje waar de Android poppetjes stonden. Eerst stonden ze bij een ander gebouw, maar daar hadden ze waarschijnlijk teveel last van de toeristen. Niet gek, want ook in dit parkje stond weer een buslading Aziaten te fotograferen.

Daarna op naar het Computer History Museum. Aan de kassa vroeg de dame of onze jongens studenten waren. Toen wij “nee” zeiden, keek ze erg bedenkelijk, dus vertelden we maar dat ze op de highschool zitten. Dat noemen ze daar blijkbaar ook studenten en geen pupils zoals wij dat op de Engelstalige afdeling doen. Mooi, want nu kregen we korting, ook Paula, want die zit ook op school. 🙂

De expositie begon met de eerste rekenmachines, van abacus tot rekenliniaal. De eerste elektronische rekenmachines namen een hele kamer in beslag, en die konden alleen maar +, – x en :  Via allerlei beginselen van de computer met leuke filmpjes ertussen, kwamen we op de game-afdeling met de Commodore 64, ons wel bekend. De jongens doken meteen op Pac-man. Dat blijft toch een uitdaging. 🙂 Hoe de grafische vormgeving werd geïntroduceerd is ook een apart verhaal. Pixar is een pionier op dit gebied en doet het daarom zo goed met de animatiefilms.

SAM_3869

Na een broodje op de parkeerplaats hebben we de auto ingeleverd, en konden we met een airtrain naar het vliegveld. Daar snapten ze niet waarom onze tickets niet uitgeprint werden. Na 2 mensen om hulp gevraagd te hebben, bleek dat het papier op was. Vervolgens werd het op de achterkant geprint, en toen nog een keer op zijn kop. Maar we hadden tijd genoeg, dus wij konden er wel om lachen. Na een beetje rondhangen op de luchthaven, hebben Paula en de jongens nog een pizza naar binnen gewerkt. Hans had al geen zin meer om te eten. Uiteindelijk konden we boarden en hoppa, de lucht in. Dag kleine bedjes, herriemakende airco’s en ongezond eten! Op naar huis!!

Tja, alleen die herrie hield in het vliegtuig niet op: Er werd ons gevraagd de luikjes voor de ramen dicht te doen, omdat we maar 1 uur nacht (donker) zouden hebben en iedereen wil natuurlijk wel slapen. Een man achter ons deed dat niet. Hij liet 2 (!) luikjes open, omdat hij het Noorderlicht wilde zien. Natuurlijk kon daardoor iedereen in ons deel van het vliegtuig niet slapen, waaronder ook een peuter van een jaar of 2,5. Je raadt het al: de halve nacht gekrijs van dat kindje. Totaal oververmoeid en op den duur hysterisch. Pas toen de moeder een tentje ging bouwen van de dekentjes viel ze in slaap. Ja, daarbinnen was het donker! Er is dus maar wat gegamed, gelezen en gehaakt op die vlucht.

Afijn, uiteindelijk kwamen we in Frankfurt aan. Daar bleek het vliegtuig overboekt te zijn: wel 21 mensen stonden op de reservelijst. Ze boden geld voor mensen die een vliegtuig later wilden pakken. Dat deden wij dus niet, want op dat moment waren wij gewoon misselijk van de vermoeidheid. Uiteindelijk ingestapt en het bleken verrassend ruime plaatsen. Het had eigenlijk meer weg van een metro dan van een vliegtuig, met dunne stoelen met kunststof bekleding. Het water dat we kregen, smaakte een beetje vreemd: er zat géén chloorsmaak aan. 😉 We waren te moe om de sandwiches op te eten, dus die hebben we maar in de tas gestopt, want we waren echt te moe om te eten. Tijdens deze vlucht van 45 minuten, hebben we wat gedoezeld. Paula heeft het opstijgen niet eens echt meegekregen.

Op Schiphol moesten we nog even wachten op de bagage, daarna konden we de trein in. Gelukkig een rechtstreekse verbinding met Vlissingen. Nou ja…. Onderweg werd het erg slecht weer: een pikzwarte lucht al om half 9, en op een gegeven moment kwamen de bliksemflitsen om de 2 seconden. Naar Vlissingen ging de trein dus niet: Hij stopte in Goes, de rest moest met bussen verder. Pffffft, bofkonten dat we zijn! Op het station stond Pa ons op te wachten, zodat we snel thuis waren. Douchen en naar bed.

Nagenieten van de vakantie hebben we nog niet gedaan: we vielen als een blok in slaap. We realiseerden ons al half in slaap wel dat er iets raars was in de slaapkamer: er was geen herrie van de airco. Wat een zaligheid! Helaas waren de jongens al om een uur of 5 wakker en wilden ze samen gaan gamen. Niet dus!!! Maar hierdoor waren wij ook weer klaarwakker helaas. JETLAG! Paula kon nog inslapen, de rest is maar naar beneden gegaan.

Het grote wassen is nu begonnen. En ook boodschappen zijn inmiddels gedaan. Het zal nog een paar dagen duren voor de jetlag uit ons systeem is, maar we kunnen wel zeggen dat deze vakantie zeer geslaagd was! Nu nog de foto’s samenvoegen van alle telefoons en de camera. Dan kunnen we echt nagenieten en gaan nadenken over ons volgende avontuur. 😀

Meer foto’s in het album USA 2015.

Alcatraz

Vandaag gingen we op weg naar Alcatraz. Gisteren hadden we alvast gekeken waar we de auto kwijt konden, dus die parkeergarage was gauw gevonden. Bijna alle plaatsen waren echter gereserveerd, dus we hadden geluk dat we de één na laatste vrije plaats konden bemachtigen. Op naar de Fishermans Wharf. We waren ruim op tijd, dus konden we nog even een rondje lopen. Eerlijk is eerlijk: we zijn allemaal ontzettend gaar van de vakantie, dus deden we het maar een beetje rustig aan. We dachten nu wel mooie plaatjes van de Golden Gate Bridge te kunnen schieten, maar er was weer veel laaghangende bewolking vanaf zee. Gelukig waren er wel andere dingen te zien: een Ben & Jerry’s tentje, Bubba Gump shrimp, Hardrock café en veel rare mensen: gezette families in oversized joggingspakken die er echt slonzig uitzagen, standaard toeristen, half ontblote hardlopers, riksja-rijders en ook Aziaten in ontzettend ongemakkelijke haut-couturekleding van stijve lappen leer en op onloopbare schoenen. Genoeg te zien dus. 🙂

IMG_20150811_114425

Eindelijk mochten we boarden. Wij gingen natuurlijk op het bovendek, alleen hadden ze er een dak van zonnecellen op gelegd. Leuk voor de energiebesparing, maar dat viel mij persoonlijk een beetje tegen. Een andere domper was dat bij de eerste foto vanaf de boot bleek dat de batterij van de camera leeg was. Grrrrr! Dus hebben we maar foto’s moeten maken met de 4 telefoons die we bij ons hadden. Lang leve het telecommunicatietijdperk!

Afijn, Alcatraz kwam steeds dichterbij en zag er van een afstandje eigenlijk prachtig uit. Van dichtbij bleek het toch wel wat afgebladderd en sommige gebouwen waren tot ruïnes vervallen. We wilden meteen naar de befaamde audio-toer, maar we misten een afslag. Zo belandden we bij een expositie: Een enorme hal met enorme posters van (ex-)gevangenen in een mooie omgeving. Deze gevangenen waren allemaal op leeftijd, en lieten in een paar zinnen hun gedachten gaan over hun tijd in de gevangenis, en/of de reden dat ze erin kwamen. De conclusie van de verhaaltjes was een beetje dat de meesten nu geen gevaar meer voor de maatschappij vormen. Dit werd gestaafd met wetenschappelijk onderzoek over mensen boven de 70 die vrijgelaten werden met goede begeleiding. Daar is maar erg weinig kans op recidive volgens de cijfertjes. Hoe dan ook, erg indrukwekkend om die mensen recht in hun (gefotografeerde) ogen te kijken.

IMG_20150811_131135

Daarna op weg naar de audio-toer. Deze heeft een prijs gewonnen en is zelfs in het Nederlands beschikbaar. 4 Bewakers en 4 gevangenen vertellen stukjes van de geschiedenis terwijl je door het gebouw loopt. Erg indrukwekkend, en ook grappig van tijd tot tijd. Zo was er een keer een grote opstand in de eetzaal, omdat de gevangenen geen zin meer hadden in spaghetti. Door heel slim en schijnbaar op zijn gemakje eerst 4 ramen in te slaan en daarna zijn automatische geweer met een luide klik door te laden, kreeg de bewaker ieders aandacht en gingen de gevangenen als makke lammetjes weer hun cellen in. Bij een ander conflict (poging tot uitbraak) ging het er iets bloederiger aan toe: bewakers afgeslacht, en het leger schoot met mortieren op de gevangenis om de opstand neer te slaan. Ook de Great Escape kwam aan bod. Er zijn inderdaad mensen ontsnapt van Alcatraz, maar men vermoedt dat ze verdronken zijn, want er is nooit meer iets van vernomen.

IMG_20150811_145031

Om zich bezig te houden, speelden de gevangenen bridge (met domino-stenen, want kaarten waren niet toegestaan), muziek, ze leerden schilderen en tot Paula’s grote vermaak hebben die grote boeven elkaar leren haken. Tja, je moet wat als je je verveelt!

Uiteindelijk weer terug met de boot, $22,- betaald voor het parkeren (dan valt de parkeergarage in Goes prijstechnisch nog best wel mee), even een boodschap gedaan en terug naar het hotel.

De koffers zijn nu grotendeels ingepakt, dus morgenochtend om 10 uur uitchecken, en dan een dagje Silicon Valley, auto inleveren en lekker naar huis!

Meer foto’s in het album USA 2015.

Golden Gate Bridge en Lombard Street

Vandaag waren de weersvoorspellingen voor Marina niet best. Niet dat ons dat uitmaakte want we vertrokken richting San Francisco. Eigenlijk wel jammer, want er was juist vandaag een grote show/veiling van klassieke auto’s op Pebble Beach in Monterey. (Voor ons bekend van Chasing Classic Cars met Wayne Carini op Discovery Channel). Maar daar konden we geen tijd voor vrijmaken. Op naar het noorden dus. Nadat we een half uurtje onderweg waren, kregen we nog een regenbuitje (niet genoeg om de ruit eens goed schoon te vegen) en daarna scheen het zonnetje weer heerlijk.

Via de kustroute reden we richting San Francisco. Onderweg zijn we nog een paar keer gestopt voor het maken van wat foto’s. We hebben weer prachtige stranden gezien met mooi groen water, hier en daar versierd met een hoop wier. Ook een verdwaalde surfer, wat pelikanen en zeehonden die gauw onderdoken zodra ze de camera in het oog kregen hebben we gespot. En natuurlijk de busladingen met Aziaten en hun bijbehorende Nikons. 😉

Richting San Francisco zagen we een grote, donkere wolk steeds dichter naar de kust drijven. Helaas had hij de Golden Gate brug eerder bereikt dan wij, waardoor die brug volleding in de mist gehuld was toen wij eroverheen reden. Ook vanuit het Vista punt hebben we geen mooie foto’s kunnen maken. Hopelijk is het wel goed te zien vanaf Alcatraz morgen.

 

Ter voorbereiding op ons tripje naar Alcatraz zijn we, via Lombard Street, richting de pieren gereden. Lombard Street is dat smalle slinger weggetje dat redelijk steil naar beneden loopt en iedereen wel eens gezien heeft  op tv als het over San Francisco ging. Maar voordat je naar beneden rijdt, moet je eerst omhoog. Ook steil… goede test voor de remmen. Onderweg foto’s gemaakt van rare scheve garagedeuren en opstapjes naar de voordeur. Regelmatig hoor je dan piepende banden bij iemand die de hellingproef nog eens probeert uit te voeren. Gelukkig had onze auto een automatische handrem, dus kwestie van remmen en gasgeven. 🙂

SAM_3769

Na langs de verschillende pieren te zijn gereden gingen we richting hotel. Onderweg kwamen we nog een andere brug tegen die wel goed te zien was. Opvallend was dat bij deze brug de verschillende rijrichtingen niet naast elkaar, maar onder elkaar lagen.

Bij het hotel leek het er even op dat er problemen waren met de betaling. Dat zou wel erg toevallig zijn: Alle hotels zijn zonder problemen vooraf betaald door het reisbureau en hun intermediairs en net het laatste zou niet betaald zijn. Gelukkig had de dame van de receptie het snel en professioneel opgelost. Het hotel zelf is wat minder: erg smalle bedjes 1.40 of zo) en het ruikt naar natte hond. Het zwembad was wel lekker en warm. Dat is wel iets dat we hier merken: Na een aantal weken met temperaturen tussen de 30 en 40 graden Celsius, is het hier maar koud. Dat wordt morgen een lange broek aan en een vest mee op de boot naar Alcatraz.

Vanuit het raam hier hebben we zicht op het zwembad en even verderop een lagune met flamingo’s. Ook vliegtuigen kunnen we zien aankomen. Gelukkig valt het geluid wel mee. Over geluid gesproken: Nog 2 nachten met de herrie van de airco. Wat zal het heerlijk rustig en ruim slapen thuis!

Welterusten, of beter: een fijne dag voor de lezers. 🙂

Meer foto’s in het album USA 2015.

Highway 1

Omdat we vanmorgen tot 10 uur konden ontbijten in het hotel hebben we lekker uitgeslapen. Toen we ons lekker volgepropt hadden, hebben we nog wat inkopen gedaan voor de lunch en zijn een deel van California State Route 1 gaan rijden. Deze weg volgt grotendeels de kustlijn van Californië en wordt meestal Highway 1 genoemd. Niet te verwarren met US Route 1 die langs de oost-kust loopt en we tijdens onze vorige reis door de VS een deel hebben gereden.

Vanaf Marina zijn we richting het zuiden gereden en na Monterey hadden we mooie uitzichten op de kliffen en de zee. Uiteraard zijn hiervan de nodige foto’s gemaakt. Niet alleen door ons, maar door nog veel meer mensen. Daardoor was het erg oppassen tijdens het rijden dat niet één van de voorgangers ineens remde om een parkeerplekje te bemachtigen.

SAM_3676

Nadat we een deel van deze route gereden hadden, zijn we omgekeerd en terug gereden naar het hotel. Waarvoor we gewaarschuwd waren, konden we nu bevestigen. Als je richting het noorden rijdt kun je veel minder van de kustlijn zien. Ook zijn bijna alle stopplaatsen aan de kant van de kust en is het veel te druk om de weg over te steken om te parkeren.

Terug bij het hotel aangekomen besloten we nogmaals de golven te trotseren. Gelukkig lag er dit keer geen dode stikkende vis op het strand. De golven leken nog groter dan gisteren maar dat mocht de pret niet drukken. Na meerdere keren door de golven letterlijk omver te zijn gegooid zijn we er maar uit gegaan. De stroming werd ook steeds sterker, en af en toe voelde je de onderstroom je benen richting zee trekken. Te gevaarlijk om te blijven doen.

Om weer een beetje op te warmen zijn we weer het bubbelbadje van het hotel in gesprongen, want het zeewater was toch best wel koud. Daarna maar even goed douchen want het zand zat weer overal… Uiteindelijk hebben we de dag afgesloten met een etentje bij Denny’s. Dezelfde als gisteren en dat viel ook de ober op die gelijk vroeg of we weer 4 aarbeien milkshakes wilden. Nee, dit keer 2 aarbeien en 2 vanille shakes. 🙂

Vanavond geen mooie zonsondergang want het is een beetje te bewolkt daarvoor. Morgen kunnen we tot 9 uur ontbijten dus staan we op tijd op. Dat is ook niet erg want we hebben nog een ritje langs de kust, naar het noorden dit keer, richting San Francisco voor de boeg. We willen gelijk doorrijden naar de Golden Gate Bridge om wat foto’s te schieten voordat we naar het hotel rijden. Dat is dan het laatste hotel voordat we terugvliegen. Gelukkig blijven we daar nog 2 nachten zodat we nog wat van San Francisco kunnen gaan zien.

Meer foto’s in het album USA 2015.

Marina

Na een iets tè lekker ontbijt (zelf gebakken wafels, vers fruit, chocoladedonuts en nog véél meer dat we nìet gegeten hebben) gingen we op weg naar Marina. Onderweg veranderde het landschap van dennenbomen en loofbomen naar gortdroog grasland. Er was zelfs een stuk heuveltjes dat  vanuit de verte op de sahara leek: Gouden bergen van droog gras in plaats van zand. En dat pal naast een enorm waterreservoir genaamd San Luis Reservoir.

SAM_3592

Het viel ons weer op dat er soms aan het begin van een zijweggetje wel 5 postbussen op een rijtje staan. Allemaal verschillend, op een paal of erg creatief op een karrenwiel. Ook werd het gortdroge landschap afgewisseld met boomgaarden. We hebben pruimen gezien en een vruchtensoort die we niet herkenden. Overal stonden fruitkraampjes langs de weg met de verkoop van vers fruit zoals aardbeien, kersen, vijgen en vooral veel knoflook?! De Happy Cherries waren niet meer te tellen. Tomaten groeien hier niet in kassen, maar op de volle grond. We hebben een dubbele oplegger gezien vol met rijpe tomaten. Hoe de onderste tomaten in die vrachtwagen er na zo’n rit op de snelweg uit zien is de vraag. Zou meneer Heinz zo op het idee voor zijn winstgevende sausje zijn gekomen?

Helaas werd het steeds drukker richting strand en dat betekende af en toe langzaam rijdend en stilstaand verkeer. Er was bewolking afgegeven, maar eigenlijk was het meer nevel waar de zon doorheen scheen. Eenmaal bij het hotel, nog geen 500 meter van het strand, zijn we na het inchecken dan ook zonder smeren meteen naar het strand vertrokken. Het was wel een klim over het mulle zand naar de Pacific, maar dan hadden we ook wel bijna het hele strand voor onszelf. We moesten het alleen delen met de miljoenen dode visjes die op het strand lagen en in de zee dreven. Bah! Maar wat een machtige golven hier. Gewoon een beetje angstaanjagend. Toch zijn Jasper, Wouter en Paula kopje onder geweest. Als je bij de Pacific bent, moet je erin ook.  Ongeveer dezelfde gedachte had het zand bij onze zwembroeken. Als je erin kunt, moet je dat doen… Na het strand zijn we nog even de whirlpool in gedoken en daarna onder de douche. Daar kwamen we het zand pas weer tegen…

SAM_3642

Na de was maar weer eten bij Denny’s:  1 sla en 3x vette hap. Vervolgens wilden we een rondje Marina doen, maar we zagen dat het bijna zonsondergang was, dus gauw terug naar het strand. Daar hadden we geen spijt van. We konden meteen parkeren en die zonsondergang was prachtig! Rechts hing een mistbank op het water, links boven Monterey Bay was het erg slecht weer en wij zagen de zon mooi helder oranjerood onder gaan. Tijdens het verplichte rondje foto’s en selfies maken, hebben we pelikanen en een zeehond gezien. Genieten!

Meer foto’s in het album USA 2015.

Yosemite

Wij vonden het koud in het skiresort, maar weeronline wist ons te vertellen dat het in Mariposa 30 graden Celsius zou worden, dus we hadden ons lekker luchtig gekleed. Eerst even de berg af, en de Earthquake-fault over. Dat is een breuk in de aarde die ergens in 1800 door een aardbeving ontstaan is. Hij is een meter of 5 breed en de diepte konden we niet echt zien. Best diep dus. Geen idee hoe ver die breuk doorloopt, want gisteren waren we een eindje van de weg af gegaan om hem te bekijken en nu blijkt dat hij gewoon onder de weg doorloopt…

Via een scenic route reden we naar het echte Yosemite park. Eindelijk bomen en groen. Nou ja: het laatste deel van het park was aangetast door een enorme bosbrand van 3 jaar geleden. Op sommige delen was alleen de onderkant van de bast aangetast door een bosbrand, op andere delen was alle jonge aanwas dood en hadden de hoge, oude bomen het als enige overleefd en op sommige troosteloze stukken stonden alleen zwartgeblakerde stompen. Toch was het gras groen en ook de struiken probeerden weer volop te groeien. Kortom: na het drama van een jaar of 3 geleden is de natuur hard op weg om zich te herstellen. Verder waren er prachtige meertjes onderweg, gevoed door nog mooiere riviertjes. We hadden een wandelingetje gepland naar een sequoya-grove, maar de parkeerplaats was overvol. Helaas hebben we dus geen grote sequoyas kunnen bewonderen. Snif! Ook hebben we geen beren gezien, behalve Jasper dan want die zingt al de hele vakantie: “Ik heb 3 haren op mijn borst, ik ben een beer!”

SAM_3507

Op sommige plaatsen hebben we nog een foto-stop gehad, maar die stops duurden niet lang, veel te koud. Het koudste dat we tegenkwamen onderweg was maar 49 graden Fahrenheit (8,8 graden Celsius)! Daar zaten we met onze luchtige kleding. Brrrr! Onderweg hebben we nog een regenbui op het dak van de auto gehad, maar in Mariposa scheen wederom de zon. En het was er weer ruim boven de dertig graden, dus gauw het zwembad in. Bij het hotel (Miners Inn) zat een plaatselijk restaurant waar ze naast heerlijke spareribs ook een treintje hadden. Dat treintje liep een rondje over een rand aan het plafond. Er was een stationnetje, denneboompjes, een brug en muurschilderingen. Op deze manier hadden ze de belangrijkste plaatsen van Yosemite uitgebeeld.

SAM_3549

Terug naar een kamer waar de Wifi weigerde, gingen Wouter en Paula nog maar een balletje gooien in het zwembad. Lekker fris!

Morgen gaat onze reis naar de kust en nemen we een duik in de Pacific. 🙂

Twin Lakes

Dag 2 in Mammoth Lakes. Blijkbaar vond een stel jonge gasten het gisteravond nodig om tikkertje te gaan spelen onder ons raam. En omdat deze hotelkamer geen airco heeft, het koelt hier ’s nachts af tot onder de 10 graden, stond dat raam helemaal open. In slaap vallen ging dus al met de nodige moeite. Vervolgens werden we één voor één rond 4 uur wakker. Waarvan weten we niet, maar daarna hebben we steeds in stukjes geslapen. Niet echt het beste begin van de dag dus…

Enfin, uiteindelijk waren we om 11 uur allemaal uit bed, we zouden immers gaan kanoën. Na een verlaat ontbijt, of een vroege lunch, zijn we richting Mammoth Lakes Basin gereden. In de omgeving van Mammoth Lakes liggen misschien wel honderden kleine meertjes waarop tal van watersportactiviteiten plaatsvinden. Via het informatie centrum hadden we 3 lokaties gekregen waar kano’s verhuurd werden. We besloten naar Twin Lakes te rijden; die lag immers het dichtste bij.

Na een korte, mooie rit door het berglandschap kwamen we bij het verhuurbedrijf aan. Helaas… het waaide te hard, dus vond men het onverantwoord om ons het water op te sturen. Nu waaide het ook best wel hard dus misschien moesten we ze toch maar gelijk geven. Eventueel konden we morgen vroeg komen, “we zijn vanaf 8 uur open”, maar dat vonden we niet zo’n goed idee. Dan hebben we al andere plannen. Een andere mogelijkheid was fietsen huren en een route langs verschillende meren te rijden. Ok, dan gaan we dat doen. Na een korte uitleg over de route van ca 1,5 uur en de mogelijkheid om met een bus afgezet te worden, besloten we de hele route te gaan fietsen. Zo steil kon het toch niet zijn?

Ahum… dus wel. Weer even vergeten dat op 3000 meter hoogte elke helling al snel “te steil” is. Na ongeveer een kilometer besloten Paula en Wouter om te draaien en met de fiets op de bus te stappen naar boven, om vervolgens naar beneden te fietsen. Jasper en Hans gingen de uitdaging aan en gingen verder op de fiets. Na enkele malen stoppen om de longen even wat rust te geven kwamen ze boven een paar minuten eerder aan dan de bus. Gezamelijk zijn we naar beneden gezoefd. Hierbij hadden we onderweg nog een mooi uitzicht op Twin Lakes.

20150806_154624

Omdat we in eerste instantie wilden gaan kanoën had alleen Paula haar GSM mee en hadden we de rest, inclusief camera, in het hotel achter gelaten. Vandaar dat we vandaag maar 1 mooie foto hebben om te tonen.

Na het fietsen hebben we nog wat boodschappen gedaan, een heerlijk broodje gegeten en in het hotel nog even ontspannen in het bubbelbad gelegen. Hopelijk slapen we vannacht beter, zodat we fris en fruitig aan de rit door Yosemite National Park kunnen beginnen. Yosemite spreek je trouwens uit als “Josemmitie” en niet als “Jozemait”. 😉