Winchester is tot de elfde eeuw de hoofdstad van Engeland geweest. Dat moesten we gisteren dus maar eens gaan bekijken. De auto konden we kwijt op een groot parkeerterrein. Vandaar konden we met het parkeerkaartje gratis met de bus van- en naar het centrum rijden. Ideaal!

De watermolen stond hoog aangeschreven, maar daar leek ons niet zoveel aan. Dus zijn we maar doorgelopen naar de City Hall. Hier hangt een grote ronde tafel aan de muur, waarvan beweerd wordt dat hij mogelijk Dè ronde tafel van King Arthur geweest kon zijn. Niet dus, want in de kleine lettertjes is te vinden dat daar toch wel een paar eeuwen tussen zit… Maar goed, het is een mooie, oude tafel. Er was prachtig glas in lood werk, en een hele lijst (soort stamboom) van alle mensen die in het parlement gezeten hebben. Veel Nederlandse namen ertussen: Rhijngheborene en veel namen met het tussenvoegsel “de”. Dit zal wel te maken hebben met Willem de Veroveraar die hier ook een belangrijke rol gespeeld heeft. Na de Hall hebben de mannen de Westgate beklommen en hebben we een heerlijke MacFlurrie smarties of chocolade-mint verorberd. Paula heeft ook haar felbegeerde echt Engelse exemplaren van The Hobbit en Lord of the Rings buit kunnen maken. Helemaal happy! De kathedraal was groot. Niet verwonderlijk, want het schijnt de langste kathedraal van Europa te zijn. Daarna via achterafstraatjes met prachtige huisjes naar Wolvesy Castle. Een ruïne van een kasteel van (ook weer) een bisschop met teveel geld. Daarnaast stond een prachtig huis dat de residentie van de huidige bisschop is.

Via een pad langs een mooi huis en kristalhelder riviertje terug naar de bushalte, waar we keurig achteraan een gigantische queue konden aansluiten. Gelukkig duurde het niet lang voor de bus er was, en konden we weer richting auto.

Al met al hebben we tot nu toe geboft met het weer. Een enkel motregenbuitje maar verder gewoon warm en zonnig. Nu regent het even flink door, maar wat geeft dat om half 12 ‘s avonds?

Maandag zou het heel mooi weer worden, dus hadden we een dagje strand gepland. Helemaal om de baai van Southampton heen naar de kust, kasteel bekijken en dan naar het strand. Helaas dachten meer mensen er zo over, waardoor we achteraan een enorme file belandden. Bovendien ging het nog wat regenen ook. Pas rond een uur of 2 kwamen we bij de parkeerplaats. Geen kleingeld voor een parkeerkaartje natuurlijk. 🙁 Gelukkig kregen we een kaartje van mensen die al weggingen.

Hurst Castle is gebouwd op een lange, dunne landtong om Southampton voor aanvallen vanaf zee te beschermen. Je kan er naartoe lopen, maar dat zou een wandeling zijn van misschien wel een uur dus wij pakten het pontje. Het weer was opgeklaard, dus gezellig!

Hurst Castel is gebouwd als verdediging, maar regelmatig ingenomen door deze of gene, en ook steeds aangepast. Dat is ook duidelijk te zien aan de gebouwen. We hadden een prachtig uitzicht over de Solent en the Isle of White. Na wat rondgekeken te hebben, konden we met het pontje weer terug.

Daarna was het zoeken naar een strand. Nergens dus. Alleen kliffen met rotsen aan de bodem. Helaas voor onze held Wouter die wel zin had in een dip.

Na een ochtendje rustig wakker worden zijn we zondag naar Old Winchester Hill gereden. De rit alleen al was prachtig: tussen de bomen, heggetjes en prachtige oude cottages door hadden we af en toe de mooiste vergezichten. Bij Winchester Hill konden we parkeren en dan zou het een wandelroute van zo’n 2 uur worden. Oeps, als de knieën dat maar houden…

Het was een redelijk vlak stuk dus dat ging wel goed. Alleen Bob wilde niet meewerken: elke keer als we hem op een paaltje zetten om een foto van het mooie landschap te maken, liet hij zich eraf vallen. Best irritant eigenlijk. Of zou het aan de wind gelegen hebben?

Na een tijdje kwamen we bij de resten van een fort uit de ijzertijd. Veel meer dan een paar heuvels was er niet te zien. Wat we wel zagen was Southampton en The Isle of White in de verte. We besloten de steile route terug te nemen. Dat was niet zo lekker voor de kniën, dus halverwege liepen Hans en Jasper door, en pakten Paula en Wouter de gemakkelijke route terug. Even picknicken bij de auto en daarna terug naar de cottage.

‘s Avonds hadden we gereserveerd in The Robin Hood, een plaatselijke pub. Best vreemd voor ons: Je komt binnen, bestelt drinken aan de bar. Daar hangen 2 borden met het menu, en je moet meteen je keuze maken en bestellen aan de bar. Daarna ga je aan je tafel zitten wachten. Dat duurde een uur maar het was het wachten wel waard: een supersappige steak, een burger zoals we die nog nergens anders hadden gehad, en baby-ribs waarbij het vlees zó van het bot afviel. Het water loopt me zo weer in de mond…

Foto’s in het album UK 2014.

Vrijdag om 8.15 uur vertrokken we richting Kanaaltunnel. Volgens planning konden we op de trein van 10.40 uur. Op één na de voorste bovenin. Dat schommelde wel maar we waren er dus wel lekker snel uit. 😉 Links rijden is voor Hans geen enkel probleem: hij doet dat tegenwoordig wel vaker in Ierland. Na een korte stop om tijd te rekken, kwamen we om 14.45 uur (Engelse tijd) bij het cottage aan.

Het eerste dat de mannen deden was uiteraard de wifi inschakelen. In het huisje was alles gloednieuw (in mei waren de eerste gasten hier) en superschoon. Heerlijk! Tot onze verbazing waren er wel 2 badkamers en 3 wc’s in het huisje. Eén wc te weinig dus. 😉 Nadat we alles uitgepakt hadden, kwam eigenaar Bob even kennismaken. Hij had de vakantie woning (ver-)bouwd en werd dus al snel door ons Bob de Bouwer genoemd. Hij vertelde dat de vorige huurder een overstroming had veroorzaakt door het bad aan te zetten en het te vergeten zodat het water van boven door het plafond naar beneden lekte. Dat zou ons niet gebeuren! ‘s Avonds ging Wouter in bad en hij had de stop erin geduwd zonder de schroef eronder waarmee je het bad weer leeg kon laten lopen. Het was een gladde stop waar geen nagel tussen te krijgen was. Probleempje dus: een vol bad! Hans heeft het bad eerst leeggeschept en kon vervolgens met een zuignapje van de badmat de stop eruit trekken. Ook weer opgelost. 😉 Na een paar afleveringen Robin Hood en wat spelen op de wifi lekker naar bed.

Zaterdag hebben we eerst maar eens uitgeslapen. Na een ontbijtje met Engelse toast hebben we boodschappen gedaan in een mega-grote Sailsbury’s. Maar tot Jaspers grote verdriet hadden ze geen M&M’s. 🙁

‘s Middags zijn we naar het plaatsje Bishop’s Waltham gegaan. Een klein plaatsje met een middeleeuws centrum. Prachtig al die huisjes en helemaal versierd met bloemen. Daar was ook een ruïne van een bisschoppelijk paleis (vandaar de naam). Ze hadden vroeger echt geld teveel in de kerken! Bij die ruïne was ook een museum en daar vernamen we dat er hier in de oorlog ook veel bominslagen zijn geweest. Het is een gebied van niks, maar het ligt wel redelijk dicht bij de havens van Southampton, dus vandaar. Leuk detail: een armband waarop stond :”Casualty collection”. Dat was geen verzameling slachtoffers, maar een herkenningsteken voor een man die de gewonden met een brancard van het slagveld afdroeg.

Op de terugweg wilden we een plekje voor het avondeten reserveren in de pub “Robin Hood”, maar die zat al volgeboekt. Dan zondag maar want het rook er zó lekker dat het water me in de mond liep. We hebben het dus met een simpel bord macaroni moeten doen. Daarna een potje kaarten waarbij Wouter aan de winnende hand het hoogste woord had, en in het allerlaatste potje alsnog verloor samen met Hans. Volgende keer beter! 😀

Foto’s in het album UK 2014