Grand Canyon

Gisteren ging onze rit van Flagstaff naar Page. Voor ons een redelijk lange rit, maar onderweg zouden we door het Grand Canyon National Park rijden. Onderweg viel het weer een beetje tegen, zelfs enkele spetters wisten de voorruit te bereiken, maar eenmaal aan de rand van de Grand Canyon was het toch een beetje helderder geworden.

Dat meer mensen op het idee waren gekomen om deze grote put te gaan bekijken bleek wel toen we aan de poort van het park stonden. Alle 5 de poorten waren bezet met een flinke rij auto’s er voor. Op borden werd al aangegeven dat uitgekeken moest worden naar alternatieve parkeerplaatsen. Toch zijn we maar gelijk naar het visitor center gereden, de eerste stopplaats op onze route. Met wat geluk zou er net iemand voor ons een parkeerplekje vrij maken en het geluk bleek aan onze zijde. Vanaf het parkeerterrein is nog niets van de Grand Canyon te zien, maar na een stukje lopen doemt ineens de onvoorstelbaar diepe canyon op. Goed beschrijven kun je dit niet, dit moet je eigenlijk gewoon zelf gezien hebben.

SAM_3292

Na bij nog enkele uitzichtspunten te hebben gestopt verlieten we het park en reden we gelijk in een verkeersopstopping. De reden was duidelijk. Enkele elanden liepen daar te grazen en natuurlijk wilde iedereen, wij ook, daar even een foto van maken.

Daarna zijn we door het redelijk kale landschap doorgereden naar Page. Een duik in het zwembad bij het hotel zou voor verfrissing zorgen, want het water was ijskoud. Vandaag gaan we met een raft de Colorado rivier op. Van zwemmen zal het niet komen, want de watertemperatuur schijnt maar 9 graden Celsius te zijn!

Meer foto’s in het album USA 2015.

Slide Rock State Park

Gisteren waren we te laat voor het Slide Rock State Park, dus hadden we vanmorgen de wekker maar gezet op half 8. Even na 9 uur waren we op de plaats van bestemming, en we waren echt niet de eersten. Gelukkig konden we wel direct het park in.

We hebben een eindje tegen de stroom in gelopen, om te zien wat er allemaal te doen was. Uiteindelijk wilden we aan de overkant een plekje in de schaduw van de rotsen zoeken. Dat was niet zo gemakkelijk, want de bodem van de rivier was ontzettend glad, en sommige geulen waren heel diep. Daar wilden we ook niet met onze kleren aan doorheen waden. Het water was trouwens zó koud, dat het tot in het bot pijn deed. Jasper en Wouter plonsden er vrolijk doorheen, maar wij moesten met de spullen een veiliger pad zoeken. Uiteindelijk was het gelukt.

IMG_20150729_092648

De jongens gingen meteen voor de natuurlijke glijbanen: Door de stroming is de bedding van het riviertje helemaal glad uitgesleten. Dit zorgt ervoor dat je heerlijk tussen de rotsen door kunt wild-water-glijden. Wat een prachtige omgeving zeg! Een glasheldere rivier met aangespoelde keien in verschillende kleuren, met op de achtergrond de dieprode, gelaagde rotsen en nog verder weg weer gelige pieken. Je kon ook precies zien tot hoe hoog de rivier in de winter komt: daar zijn de rotsen glad, terwijl ze hogerop ruwer en scherper zijn.

Afijn, wij hebben het nog een poos droog gehouden, maar uiteindelijk is Paula er ook in gegaan. Het is de eerste 10 seconden inderdaad steenkoud, daarna gewoon heerlijk fris.

IMG_20150729_095751

Omstreeks half 12 gingen we weer richting auto. De hele rijen auto’s die stonden te wachten om één voor één het park op te mogen, waren daar waarschijnlijk erg blij mee 😉

In Flagstaff hebben we nog de Walmart geplunderd, en zijn we over het universiteitsterrein en door het oude deel op zoek gegaan naar een postkantoor. We hadden 5 dagen geleden al een kaart gekocht, en nergens konden ze ons vertellen hoeveel postzegels erop moesten. Dus die klus is ook weer geklaard. Het duurt 1 à 2 weken voor hij aankomt, dus dat zou nog op tijd moeten zijn.

In het hotel hebben we nog even gezwommen, en straks gaan we bij Denny’s dineren. Lekker!

Meer foto’s in het album USA 2015.

Walnut Canyon

Na gisteren inkopen gedaan te hebben in Anthem ging onze reis vandaag richting Flagstaff. Een groot deel van de route ging over de snelweg, maar het laatste deel zou een heel mooie route zijn via Sedona. Onderweg naar Sedona zagen we het landschap langzaam veranderen van een omgeving met veel zand en cactussen in een landschap met meer struiken en gras. De temperatuur zakte tot iets boven de 30 graden (best koud na de afgelopen dagen 🙂 ), maar we stegen tot zo’n 6000 feet, oftewel ca 2000 meter. Dat zouden we later nog merken…

Sedona is een stadje dat in een zeer mooie omgeving ligt met rode rotsen. Dit is blijkbaar bij meer mensen bekend want het was heel erg druk hier. Daar kwam nog bij dat helaas de hoofdweg door Sedona geheel op de schop was, waardoor goed moest worden opgelet tijdens het rijden tussen alle afzettingen door. Voor we het wisten waren we het stadje weer uit.  Ons doel was echter niet zo zeer Sedona zelf maar het Slide Rock State Park. De rivierbedding in dit park is zodanig uitgesleten dat er natuurlijke glijbanen zijn ontstaan. Het park heeft echter een beperkte parkeergelegenheid en we waren via de website gewaarschuwd voor mogelijke drukte in dit seizoen. En dat bleek ook wel toen we rond het middaguur bij de ingang van het park kwamen… vol. 🙁 Op dat moment geldt de regel dat er eerst een auto moet vertrekken voordat er een auto het park op mag. En de rij was lang… te lang. Daar hadden we geen zin in, dus de plannen werden gewijzigd. Morgen zouden we naar Walnut Canyon gaan, maar dat konden we vandaag ook nog doen. En dan morgenvroeg gaan we nogmaals proberen in het Slide Rock State Park te komen.

IMG_20150728_122811

De rest van de route richting Flagstaff was een prachtige rit met enkele haarspeldbochten en steile stukken omhoog. Eenmaal boven hadden we een prachtig uitzicht over de vallei richting Sedona.

Bij Walnut Canyon wachtte ons een verrassing. Voor de toegang tot nationale parken hebben we een pas (America the Beautiful) die samen met het tonen van bijvoorbeeld je rijbewijs voor de handtekening en foto, de toegang tot de nationale parken geeft. De ranger bij de toegang tot het park zei “hello, how are you doing today”. Standaard begroeting van de meeste amerikanen. Daarna keek hij naar mijn rijbewijs en zei “Goedemiddag, from what part of the Netherlands are you?” Bleek dat zijn vrouw uit Nederland kwam en dat hij Nederland had doorkruist van Stavoren tot Middelburg en van Alkmaar tot Maastricht. 🙂 Na een “dank u wel” en “tot ziens” zijn we doorgereden naar het visitor center van Walnut Canyon.

IMG_20150728_133929

In Walnut Canyon zijn overblijfselen van een nederzetting te zien. In de canyon leefden van ca 1125 tot 1250 een volk dat daarna om onbekende reden is vertrokken. Onder overhangende rotsen, uitgesleten door regen en wind, bouwden ze muren zodat een afgesloten ruimte ontstond voor opslag en leefruimte. Vanuit het visitor center konden we via een lange trap afdalen naar een pad dat in de canyon langs de oude “woningen” liep. En hier merkten we dat we inmiddels op “grote hoogte” waren. Hijgend en puffend kwamen we na een heel mooie wandeling terug in het visitor center. Na een beetje te zijn bijgekomen zijn we, na wat inkopen gedaan te hebben voor de volgende dag, doorgereden naar het hotel. Daar hebben we een plons in het zwembad genomen en ons daarna tegoed gedaan aan hamburgers en spare ribs. Wouter heeft gisteren een T-shirt gescoord met de tekst: “the beast never stops” Dat bleek ook wel met het eten van de spareribs: de jus zat zo ongeveer tot achter zijn oren 😉

Morgen op tijd er weer uit in de hoop dat we op tijd zijn om Slide Rock State Park te bewonderen.

Meer foto’s in het album USA 2015.

Biosphere 2

Door de prachtige woestijn reden we gisteren richting Biospere 2. Vanuit de verte viel de grootte een beetje tegen; we dachten dat het veel groter zou zijn. Van dichtbij bleek het toch echt wel heel groot te zijn (hoe kan het ook anders in Amerika?). Het ligt in een kom, waardoor we in eerste instantie de onderkant niet konden zien. Het complex bevat meerdere glazen koepels, 2 halve bollen en een aantal bijgebouwen. Oorspronkelijk gebouwd door investeerders die wilden kijken of het mogelijk was op deze manier de maan of Mars te koloniseren, na het oorspronkelijke experiment overgenomen door de universiteit van Arizona.

IMG_20150726_102750

Er is een tropisch regenwoud, woestijn, oceaan met koraal en vissen en een grote hal waar ze voedsel verbouwden en ook wat Tilapia, kippen en varkens hielden. (Deze hal wordt nu gebruikt voor project LEO om bodemerosie te bestuderen). Alles moet op een bepaalde temperatuur en vochtigheid gehouden worden om ervoor te zorgen dat de planten goed gedijen. Onder het complex zijn tunnels waar alle machines staan voor de filtering van het water en de lucht, beregening, windmachines, airco’s, elektriciteit enzovoorts. Ook leiden de tunnels naar de “longen” (de twee enorme bollen die je vanuit de verte goed kon zien liggen). Deze longen kunnen uitzetten en inkrimpen, om het drukverschil van het opwarmen en inkrimpen van de lucht binnen door de temperatuursverschillen van dag en nacht op te vangen. Het werkt eigenlijk als een expansievat. Als ze die longen niet zouden hebben, zou al het glas knappen door het drukverschil tussen binnen en buiten.

IMG_20150726_104538

Het was gebouwd om te proberen volledig los van de omgeving selfsustainable te zijn. Zodra het klaar was, zijn er mensen ingegaan, de zogenoemde Biosperians, die daar 2 jaar geleefd hebben. Daarna kwam er een andere ploeg die er 6 maanden geleefd heeft. Tijdens dit experiment is het complex volledig verzegeld geweest, zodat er niets of niemand (ook geen lucht) in-, of uit kon. De Biospherians moesten dus hun eigen voedsel verbouwen, (wat wel 1 kopje koffie in de 3 weken opleverde), maar ook alles onderhouden. Een hele klus.

IMG_20150726_110456

Is het experiment geslaagd? Tja daarover verschillen de meningen. Ze hadden voor de “natuurlijke omgeving” rotsblokken gemaakt van beton. Tijdens het uithardingsproces van beton, gebruikt het gedurende lange tijd zuurstof. Dit heeft ertoe geleid dat de hoeveelheid zuurstof van 21% gedaald was tot 14%. Daarom is het 2x nodig geweest de lucht in het complex te verversen. Ook de stroomvoorziening is discutabel: ze hebben aardgas gebruikt als energiebron, omdat zonnepanelen in die tijd veel te duur waren. Daarnaast waren de Biospherians ernstig vermagerd in die 2 jaar. Het waren namelijk precies die 2 jaren dat El Niño huishield in die regio. Het was 2 jaar lang slecht weer, waardoor ze veel minder konden oogsten dan verwacht. Toch hebben ze het overleefd, en in ieder geval is er nu heel veel geleerd over dit concept. Echt een aanrader als je eens in de buurt bent.

Hierna zijn we doorgereden naar ons nieuwe onderkomen in Scottsdale, een tegen Phoenix aangelegen gemeente. Dit was nog een ritje van 2 uur waarbij we de temperatuur zagen oplopen tot boven de 42 graden Celsius! Gelukkig werkte de airco in de auto waardoor het temperatuurverschil tussen in de auto en daarbuiten ongeveer 20 graden werd.

Ons onderkomen was in dit geval geen hotel maar meer een soort vakantiepark. We hebben nu dan ook een volledig ingericht keukentje en een DVD-speler. Bij de Walmart hadden we al een film gekocht om op de laptop te kijken, maar op een groot scherm ging dat toch stukken makkelijker. Achteraf bleek dat het best wel een lange film was en vielen we daarna heel snel in slaap.

Vandaag gaan we een bezoek brengen aan een groot winkelcentrum in Anthem en morgen rijden we door richting Flagstaff, met onderweg een bezoek aan Sedona.

Meer foto’s in het album USA 2015.

Tombstone

Tombstone was de bestemming van vandaag. een ritje van 1,5 uur, dus redelijk op tijd vertrekken leek ons wel verstandig.

Onderweg viel ons weer op hoeveel aandacht de Amerikanen besteden aan het mooi maken van dingen. Iets simpels als een viaduct toveren ze om in een waar kunstwerk. Slanke lijnen, geverfd in een kleur die in de omgeving past (rots-geel) en versierd met indiaanse motieven die in reliëf èn met een andere kleur verf op de zijkant van het viaduct en op de steunpilaren zijn aangebracht. Ook de taluds laten met verschillende kleuren grind mooie afbeeldingen zien. Genieten dus onderweg. Vanuit de verte zagen we nog het Pima Air and Space museum met een boneyard met honderden vliegtuigen die daar gewoon staan te staan. Een mooie opslagplaats, want het is hier zo droog dat ze toch niet roesten. Vanwege de hitte was de animo om er te gaan kijken niet zo groot, dus zijn we maar doorgereden.

In Tombstone hebben we de auto geparkeerd, en al gauw kwamen we bij een wegafzetting met cowboys erbij. Die heren waren ons naar binnen aan het roepen, omdat er over 5 minuten een shoot-out plaats zou vinden in de OK Corral. Dat hebben we gedaan, en daar hebben we geen spijt van. We zaten op een overdekte tribune vlak naast de plaats waar dat beroemde gevecht ook echt heeft plaatsgevonden. Grappig detail was dat we moesten juichen als er een “goeie” op kwam, en boe moesten roepen als er een “slechte” the stage op stapte. De knallen waren oorverdovend. Ik heb een filmpje gemaakt, maar schrok er zó van, dat mijn camera een flinke slingerbeweging maakte. 🙂

SAM_3159

We mochten met hetzelfde ticket ook naar een panoramashow. Een mix van papiermaché, film, diapresentatie en een verteller die de waarheid liet zien over de geschiedenis van Tombstone. (In de films is alles nep volgens de presentator, want rode halsdoeken droegen ze bijvoorbeeld niet.)

Daarna hebben we een wandelingetje door de hoofdstraat gemaakt met alle saloons, brothels en natuurlijk souvenirshops. Er reden postkoetsen en overal stonden mensen in de kleding van toen. Echt een belevenis.

Vervolgens zijn we nog naar het kerkhof gegaan; Boothill Graveyard. Daar was van heel veel graven goed gedocumenteerd wie er lag en hoe ze om het leven gekomen waren. Dat varieerde van gif, ziektes, ongelukken (met het hoofd onder een wagenwiel gekomen), zelfdoding, gestenigd door Apaches (Wouter las hier Alpaca’s, ook leuk 🙂 ), legale verhanging tot doodgeschoten door die en die. En die lag dan meestal een paar graven verderop. Natuurlijke doden kwamen er blijkbaar niet veel voor.

SAM_3213

Op de terugweg zijn we nog aangehouden door de border-Patrol, maar vanwege onze mooie blauwe ogen mochten we verder zonder onze paspoorten te laten zien. Tja, we zaten heel dicht bij de grens met Mexico…

Vanavond konden we bij het hotel nog even met een telescoop naar de maan en Saturnus kijken. Ook heel bijzonder!

Morgen moeten we dit hotel verlaten. Erg jammer want dit is echt een heel mooi resort met een super zwembad (en gratis wasmachine en droger, dus daar hebben we nog maar even gebruik van gemaakt).

Titan Missile Museum

Voor ik over vandaag begin: de post van gisteren is aangepast en voorzien van foto’s.

Vandaag stond volgens de planning die thuis al gemaakt was het Pima Air & Space Museum op het programma. Een collega wees ons echter ook op het Titan Missile Museum. Deze wilden we eigenlijk gisteren nog doen na het Saguaro National Park, maar door de vermoeidheid van de reis was dat er niet meer van gekomen. Beide musea vandaag was ook geen optie, dus kozen we voor het Titan Missile Museum om daarna tijd over te houden om lekker het zwembad in te duiken.

Het Titan Missile Museum is de laatste van 54 ondergrondse silo’s die tijdens de koude oorlog voorzien waren van een Titan II raket. De overige 53 silo’s zijn allemaal vernietigd, maar deze is als museum ingericht. Een Titan II raket kon binnen een minuut worden afgevuurd en had een half uur nodig om de 9 megaton nucleaire lading tot ontploffing te brengen op een doel tot maximaal 10.000 kilometer verderop. Heel Rusland en een groot deel van China lag hiermee binnen bereik. Ter vergelijking: de bom op Hiroshima had een kracht van 15 kiloton… Een gids nam ons mee door een deel van het complex, waaronder de controle kamer en de ruimte waarin de raket zich bevindt. De silo’s waren actief van 1963 tot 1987. In die periode konden dus elk moment  54 van deze raketten worden afgevuurd en kon men er zeker van zijn dat dergelijke raketten de andere kant op zouden komen. Opvallend was dat de gids sprak over “peace through deterrence”, oftewel “vrede door afschrikking”. Volgens de gids was het nooit de bedoeling van de VS om de raketten ook daadwerkelijk af te vuren. Fijn dat er heel veel geld is uitgegeven voor een wapen waarmee de mensheid kon worden vernietigd om de vrede te bewaren…

IMG_20150724_120812

Wat voor liefhebbers van Science Fiction, en Star Trek in het bijzonder, dan wel weer grappig was, is dat de Star Trek film “First Contact” deels is opgenomen in deze silo.

Na afloop van dit toch wel indrukwekkende bezoek hebben we een heerlijk broodje gegeten bij de Subway. Er zullen er nog vele volgen deze vakantie 😉

Terug bij het hotel hebben we de rest van de middag doorgebracht in en rond het zwembad.

IMG_20150724_140037

Morgen staat een bezoek aan Tombstone op het programma. Voor de kenners onder ons; dit is de plaats waar Wyatt Earp in 1881 het vuurgevecht bij de O.K. Corral uitvocht met de gebroeders McLaury.

Meer foto’s in het album USA 2015.

Begin van de reis

Woensdag ging de wekker om 5.10 uur. Tijd om op te staan, douchen, kinderen wakker maken, eten en de auto in. Ondanks de verwachte drukte viel de rij op Schiphol ons alleszins mee. Het vliegtuig was een erg luxe versie: movie on demand, muziek, en zelfs games konden er gespeeld worden op het TV-schermpje dat voor onze neus hing. We hebben natuurlijk wel wat hazenslaapjes gedaan, maar echt opknappen doe je niet van zo’n lange vliegreis. In Houston aangekomen, moesten we eerst door de douane. De douanebeambte wist ons een heel goed hotdog restaurant in Phoenix aan te raden. (We kregen het idee dat hij aandelen had of op zijn minst commissie kreeg). Daarna moesten we de bagage claimen en achteraan aansluiten in een heel lange rij, om vervolgens weer in te kunnen checken bij de nieuwe vlucht. Geen nood, want we hadden toch ruim 4 uur voor het overstappen. Het nieuwe vliegtuig was een stuk kleiner en had ook geen beeldschermpjes. De stoelen zaten erg rechtop en niemand zette zijn stoel in slaapstand, terwijl wij daar eigenlijk wel aan toe waren (gaaaaap). Jasper had het wel naar zijn zin. hij zat naast een stel dat net uit Mexico terugkwam en hij heeft honderduit zitten kletsen. Goed voor zijn Engels. 🙂

In Phoenix moesten we heel lang wachten op de bagage. Toen die eindelijk kwam, hebben we de shuttle naar de autoverhuur gepakt. Buiten was het warm, niet normaal. Het voelde net alsof ik in mijn zwarte auto stapte, nadat hij een hele dag in de snikhete zon gestaan had, met dan de ventilator op je gezicht die alle warmte van onder de motorkap in je gezicht blaast. Een wind van 40 graden Celsius dus.

Afijn, bij de autoverhuur kregen we allemaal meteen een flesje water in onze handen gedrukt. We konden de auto die we besteld hadden wel meekrijgen, maar na overleg hebben we toch maar gekozen voor een upgrade, zodat we nu net als vorige keer een Ford Explorer Limited hebben. Een stuk groter met alle luxe zoals airconditioning voor en achter, en een stopcontact aan boord. Toch wel lekker als we daar zoveel miles in moeten gaan rijden.

Nog even naar de Walmart voor een koelbox en ontbijt en toen gauw door naar het hotel. Daar werd het een wedstrijdje wie het eerst in bed lag, want inmiddels was bijna 10 uur ‘s avonds en aardedonker buiten. Dat betekent dat we al zo’n 26 uur op de been waren geweest… Zzzzzzzzz

Donderdag begonnen we met inpakken en hebben we een rondje rond het hotel gelopen. Daar hadden we de vorige avond door vermoeidheid en omdat het al donker was nog niets van gezien. Het was nog steeds bloedverziekend heet, maar wel heel erg mooi rond het hotel. Het was eigenlijk een resort, met een prachtig zwembad erbij. Jammer dat we daar niet een nachtje langer konden blijven!

IMG_20150723_102121

Op naar Saguaro National Park (via de Walmart, want we moesten wel lunch en nog een pallet waterflesjes inslaan, want die gaan er wel erg snel doorheen met deze temperaturen). We reden over een enorme vlakte met wat van die brembosjes en hier en daar een cactus. Er stonden ook waarschuwingsborden voor stofwinden en we zagen ook kleine wervelwindjes met stof her en der over de vlakte verspreid. Er werd ook gewaarschuwd dat je bepaalde wegen niet in mocht rijden bij overstromingen. Dat is toch wel een rare gewaarwording hoor midden in een enorme vlakte. Dat betekent dat er in korte tijd meer dan een halve meter water moet vallen wil je er last van hebben. Dat zal dan ook wel zo zijn, want we zagen veel opgedroogde waterwegen. Sommige aangelegd, en sommige op natuurlijke wijze ontstaan.

Saguaro National Park ligt tegen een bergketen aan en staat helemaal vol met van die grote cactussen. Die kunnen wel 200 jaar oud worden. De Indianen geloven dat de ziel van hun voorvaderen erin huist. Bovendien leveren ze eetbare vruchten, dus ze dienen met respect behandeld te worden. Kortom: een heel indrukwekkend en bizar landschap. We hebben daar ook gepicknickt en een pad afgelopen tot we bij stenen kwamen met 1000 jaar oude tekeningen erop. Heel mooi, maar het was de hele dag al bewolkt en het werd wel erg donker in de verte, dus tijd om verder te gaan.

SAM_3094

Na een flinke rit dwars door Tucson heen (waar overigens best leuke optrekjes staan), kwamen we bij het hotel. Dit is ook een resort met prachtige zwembaden en glijbaan tussen de rotsen, dus we zijn wel blij dat we hier 3 nachten mogen verblijven. Even een beetje bijkomen van de reis. Na een duik in het water, waar nog een papaWhale en een klein walvisje bommetjes deden, wilden we na het douchen en omkleden gaan eten bij het zwembad. Klein probleempje: het regende inmiddels pijpenstelen! Na een half uur waagden we het erop, maar was de keuken bij het zwembad dicht. Uiteindelijk hebben we heerlijk gegeten in het luxe restaurant van het hotel.

Foto’s in het album USA2015.