Lekker langzaam opstaan was de bedoeling. Helaas was het vanochtend hetzelfde als gisterochtend: om 6 uur begon het ontbijt wat betekende dat ze recht boven onze kamer met stoelen over de plavuizen schoven, op en neer liepen, en van alles lieten kletteren. Een herrie waar je akelig van werd. Bij het uitchecken heb ik er wat van gezegd en op zijn Amerikaans willen ze dan gedeeltelijk geld terug geven. Helaas kon dat niet omdat het reisbureau voor ons geboekt en ook betaald had. Ze konden wel een kortingsbon geven voor nog een keer een nacht… Dat ging hem natuurlijk niet worden. Wel “oprechte” verontschuldigingen natuurlijk. Alsof ze deze klacht al niet 1000x gehoord hebben…
Maar goed, op weg naar Kremmling voor ons rafting-avontuur. We waren wat vroeg, dus we hebben daar wat rondgehangen tot het tijd was. Daar kregen we uitgebreid instructie over het invullen van de “waver”: een formulier dat zegt dat je beseft dat er risico’s kleven aan rafting, en dat je zelf verantwoordelijk bent voor alles wat er gebeurt.
Goed ingesmeerd en in zwemkleding en oude schoenen gehesen kregen we een zwemvest en een peddel in onze handen geduwd. Daarmee mochten we in een oude, krakkemikkige bus. De bestuurster werd Fast Albert genoemd (echte naam Allison of zo). Volgens Henry, de baas van de dag, was dat niet omdat ze zo snel reed, maar vanwege de manier waarop ze een cheeseburger naar binnen werkt. Hierna volgden een aantal grappen over het trage tempo van de bus: “We worden ingehaald door een vlinder!” De grappen werden steeds slechter, maar het doodde de tijd wel, want we moesten ongeveer drie kwartier rijden.
Met 9 mensen en een gids gingen we de rivier op. In totaal hebben we 3x instructie gekregen over hoe we moesten peddelen: niet met je armspieren, maar vanuit je buik. Dat viel toch wel tegen. Maar uiteindelijk kregen we de slag wel te pakken. Niet dat dit echt heel erg nodig was, want het was echt erg kalm water. We hebben een paar keer een kleine stroomversnelling gehad, zijn een paar keer (met opzet) tegen de rotsen gebotst, en hebben één keer vast gezeten bovenop een rots.
Halverwege zijn we gestopt, en mochten de daredevils van een 7 meter hoge rots in het water springen. Voor degenen die dat iets tè hoog vonden, was er ook een rots van 2 m. Wouter pakte de onderste rots, en Jasper is helemaal van die bovenste gesprongen. De held! Hans en Paula wilden natuurlijk wel, maar moesten even in de gaten houden of het wel goed ging met de jongens natuurlijk…
Gelukkig ging het met de jongens helemaal goed, alleen vonden ze het water wat koud. 🙂 Eén vrouw had wat minder geluk: ze landde met haar achterste op het water en had haar stuitje lelijk bezeerd. Ze kwam een paar uur later de bus uitgestrompeld.
Na de sprongen gingen we nog lekker een stuk varen. De gids heeft ons van allerlei informatie voorzien. Van adelaarsnesten en een verlaten radiummijn die we daar zagen, tot spookverhalen en aliens aan toe. Hilarisch!
Na het raften weer met de bus terug. Daarna nog foto’s gekocht voor een exorbitant bedrag. Maar ja, “show me the pictures or it didn’t happen!”
Rond half 7 zijn we volledig gaar in het hotel gecrasht.