Vrijdag om 8.15 uur vertrokken we richting Kanaaltunnel. Volgens planning konden we op de trein van 10.40 uur. Op één na de voorste bovenin. Dat schommelde wel maar we waren er dus wel lekker snel uit. 😉 Links rijden is voor Hans geen enkel probleem: hij doet dat tegenwoordig wel vaker in Ierland. Na een korte stop om tijd te rekken, kwamen we om 14.45 uur (Engelse tijd) bij het cottage aan.
Het eerste dat de mannen deden was uiteraard de wifi inschakelen. In het huisje was alles gloednieuw (in mei waren de eerste gasten hier) en superschoon. Heerlijk! Tot onze verbazing waren er wel 2 badkamers en 3 wc’s in het huisje. Eén wc te weinig dus. 😉 Nadat we alles uitgepakt hadden, kwam eigenaar Bob even kennismaken. Hij had de vakantie woning (ver-)bouwd en werd dus al snel door ons Bob de Bouwer genoemd. Hij vertelde dat de vorige huurder een overstroming had veroorzaakt door het bad aan te zetten en het te vergeten zodat het water van boven door het plafond naar beneden lekte. Dat zou ons niet gebeuren! ‘s Avonds ging Wouter in bad en hij had de stop erin geduwd zonder de schroef eronder waarmee je het bad weer leeg kon laten lopen. Het was een gladde stop waar geen nagel tussen te krijgen was. Probleempje dus: een vol bad! Hans heeft het bad eerst leeggeschept en kon vervolgens met een zuignapje van de badmat de stop eruit trekken. Ook weer opgelost. 😉 Na een paar afleveringen Robin Hood en wat spelen op de wifi lekker naar bed.
Zaterdag hebben we eerst maar eens uitgeslapen. Na een ontbijtje met Engelse toast hebben we boodschappen gedaan in een mega-grote Sailsbury’s. Maar tot Jaspers grote verdriet hadden ze geen M&M’s. 🙁
‘s Middags zijn we naar het plaatsje Bishop’s Waltham gegaan. Een klein plaatsje met een middeleeuws centrum. Prachtig al die huisjes en helemaal versierd met bloemen. Daar was ook een ruïne van een bisschoppelijk paleis (vandaar de naam). Ze hadden vroeger echt geld teveel in de kerken! Bij die ruïne was ook een museum en daar vernamen we dat er hier in de oorlog ook veel bominslagen zijn geweest. Het is een gebied van niks, maar het ligt wel redelijk dicht bij de havens van Southampton, dus vandaar. Leuk detail: een armband waarop stond :”Casualty collection”. Dat was geen verzameling slachtoffers, maar een herkenningsteken voor een man die de gewonden met een brancard van het slagveld afdroeg.
Op de terugweg wilden we een plekje voor het avondeten reserveren in de pub “Robin Hood”, maar die zat al volgeboekt. Dan zondag maar want het rook er zó lekker dat het water me in de mond liep. We hebben het dus met een simpel bord macaroni moeten doen. Daarna een potje kaarten waarbij Wouter aan de winnende hand het hoogste woord had, en in het allerlaatste potje alsnog verloor samen met Hans. Volgende keer beter! 😀
Foto’s in het album UK 2014