Amerikanen zijn gek

Ja, want om zomaar op straat iemand aan te spreken, vragen waar hij vandaan komt, een hand geven en dan weer doorlopen is toch wel erg raar. Maar ze zijn ook heel erg vriendelijk en dat niet alleen voor de fooien, maar ook oprecht meer open en bereid te helpen dan de meeste Nederlanders.

DE Amerikaan bestaat niet

Het eerste contact met een Amerikaan was de taxichauffeur die met zo’n Aziatisch (India of zo) accent sprak dat we elkaar bijna niet konden verstaan. Eén van de laatste contacten was een taxichauffeur uit Wit-Rusland. Daar tussenin hebben we mensen gezien en gesproken uit allerlei landen, culturen en afkomsten en de Amerikanen zijn daar erg trots op. Prachtig dat dat zó kan mengen en samenwerken. (Er zijn vast ook gebieden waar dit anders ligt, maar dit is wat ik ervan gezien heb).

Een Amerikaan met een gemiddeld gewicht bestaat niet

De mensen zijn óf Morbide Obese (boven de 150 kg), óf afgetraind. De dikke mensen lijken zelf geen probleem met hun gewicht te hebben. Ze werken ook net zo hard als de anderen. De afgetrainde mensen zijn vaak fanatieke hardlopers die graag buiten rennen in mooie kleding, of met weinig kleding (bejaarde man met blote bast, bàh!)

Koken de Amerikanen?

Er zijn zóveel eettentje en vaak naast elkaar dat ze in Nederland niet zouden kunnen overleven. Daar wordt dus heel veel gebruik van gemaakt en het is eigenlijk nog goedkoper dan zelf koken ook: Met zijn vieren naar de Subway of Mac was minder dan $25 dollar inclusief drinken. Als je daarvoor gaat koken, en je rekent het gas, water, afwasmiddel etc. mee, dan is uit eten niet veel duurder maar wel veel gemakkelijker.

Kerken in overvloed

De kerken staan juist niet in de woonkernen, maar ergens buiten aan een grote weg met een grote parkeerplaats erbij. De kerken zijn erg groot, en van veel verschillende religieuze stromingen. Wie de dominee is, is schijnbaar ook erg belangrijk, want dat staat meestal ook met grote letters aangegeven.

De winkels zijn anders, groot en goed bereikbaar

De winkelcentra en supermarkten zijn (net als de foodcourts) buiten de woonwijken gelegen. Dit meestal goed toegankelijk aan de snelweg. Er zijn geen sportzaken zoals wij ze kennen maar zaken per merk: Adidas, Nike, Puma etc. hebben allemaal hun eigen winkels. Dit geldt ook voor de gewone kledingmerken en bijvoorbeeld ijsmerken. De gemiddelde WalMart kun je vergelijken met een AH-XL, mediamarkt, speelgoedwinkel, Hema en Blokker in één.

De musea zijn erg toegankelijk, en ook aantrekkelijk voor kinderen

Smithsonians zijn gratis, maar dat is absoluut niet af te zien aan de inrichting ervan. Alles is perfect afgewerkt, en kosten nog moeite zijn gespaard om kennis over te dragen. Overal zijn filmpjes te zien of knopjes om op te drukken voor de kinderen.

De gemiddelde Amerikaan weet net zo veel/ weinig over hun geschiedenis als wij

Ze hebben allemaal op de basisschool de tekst van Lincoln “4 score and 7 years ago” uit hun hoofd moeten leren, maar geen mens wist hoeveel jaren een score was. (20 jaar).

Amerika is schoon

Er ligt nergens troep op de grond. Niet op de stoep, niet in toeristengebieden en (bijna) niet langs de snelweg. In sommige staten kan troep op straat gooien ook leiden tot een boete van $1200,- en/of gevangenisstraf. WC’s worden ook zo goed mogelijk bijgehouden en in de meeste gevallen hangt er een dispenser met een papier voor over de toiletbril. Er hangen ook bordjes op de WC dat alle werknemers hun handen MOETEN wassen.

Het klasse-verschil is volledig geaccepteerd

Met meer geld krijg je meer voor elkaar. Niet alleen wat betreft vliegtuigstoelen, maar ook bijvoorbeeld toegestaan voordringen bij pretparken. Niemand was daarover aan het mopperen hoe lang we ook al in de hitte in de rij stonden te wachten.

Een mijl is niet 1,6 keer, maar 3 keer zo lang als een kilometer

Sommige stukjes lijken op de kaart zo klein maar zijn in feite gewoon een ruime dag rijden. Dat komt ook door de maximum snelheid die op de doorsnee Highway maar 60 mph (96 km/h) is. De afstanden zijn enorm, en dat is wel iets om rekening mee te houden!

Amerika is fantastisch!

We hebben genoten van alle natuur, cultuur, geschiedenis en het vermaak dat Amerika te bieden heeft. Dat gecombineerd met de vriendelijke mensen en de voor ons gemakkelijke taal betekent dat we dan ook zeker nog eens terug gaan!

Woensdagochtend moesten we online vanuit Key-West de vluchten bevestigen en de plaatsen reserveren. Er waren maar 2 plaatsen in de economy klasse en we wilden toch echt graag met zijn vieren thuiskomen! Een upgrade naar economy-plus kostte van Miami naar Washington 40 dollar en van Washington naar Amsterdam rond de 160 dollar p.p! Dus we hadden ons reisbureau nog maar even gebeld. Gelukkig werden we gerustgesteld want we zouden het op het vliegveld kunnen regelen en we konden er zeker van zijn dat er wel plek was.

Zoals gezegd was Hans om kwart voor 6 opgestaan. Om kwart voor 7 zaten we in de shuttlebus die ons naar het vliegveld zou brengen. We hadden ons voorbereid op net zulke lange rijen als in Nederland, maar tot onze groet verbazing was het helemaal leeg en werden we meteen geholpen. 🙂

De tickets printen was niet zo’n probleem, de plaatsen regelen duurde wat langer maar ook dat kwam dankzij de vriendelijke hulp voor elkaar. De eerste vlucht zaten we 2 aan 2 achter elkaar. De tweede vlucht zaten er 3 in het midden en met het gangpad ertussen nog iemand ernaast. Het inchecken verliep zó voorspoedig, dat Paula geen tijd had om de 2 flesjes water op te drinken voor de douane. Weggooien dus. Jammer! Iedereen schoenen uit, alleen Wouter niet. En Hans en Jasper weer door de scan. Wouter en his Mom hoefden niet, wij zagen er zo betrouwbaar uit dat we alleen door de metaaldetector hoefden hahaha.

Blijkbaar zet de economy-klasse vol, want we hadden economyPlus. Dat betekent zo’n 10 cm extra beenruimte en dat lijkt niet veel maar is wel het verschil tussen continu in een verkrampte houding met je benen in een hoek van 90 graden moeten zitten, of ze onder de stoel van je voorganger uit te kunnen strekken. Goed geregeld dus! 🙂 Het was even wachten tot we mochten vertrekken, want een controlelampje deed een beetje raar. De oplossing: complete shutdown, en na 30 seconden weer rebooten en dat werkte. Net windows 😉

Vervolgens mochten we 6 uur rondhangen op Dulles International Airport. Broodje (en pizza voor Wouter) happen bij de Subway, beetje lezen, klaverjassen en op en neer naar de wc lopen dan maar. Toen we het vliegtuig in wilden, schoot een soort hardrocker vol met tatoeages, doodskopringen leren kleding en pet over zijn bandana, en zonnebril (binnen!) en een soort van raar vlecht/staartje voor. En waar zat hij? Jawel, aan het raam naast Paula. Hij vergat steeds iets uit zijn koffers te pakken, dus moest Paula al 3x opstaan om hem erbij te laten. Hij zei wel steeds vriendelijk “bedankt voor het geduld”. Ik kon er wel om lachen, want dat vliegtuig ging toch niet sneller of langzamer hierdoor. Toen hij weer zat, pakje hij de koptelefoon uit het vakje voor hem en aan de manier waarop hij het vast had was te zien wat hij dacht: “Shit, dit is een waardeloos ding, maar mijn eigen oortjes zitten nog in mijn koffer, en ik kan niet wéér vragen of ik er langs mag”. Dus vroeg ik het zelf maar. Hij blij ;). Toen vertelde hij dat hij in een hardrockband zat, op weg naar Holland voor een concert. Daarna Spanje, Duitsland en nog wat. Hij was de gitarist, en even later kwam de zanger binnen. Die gasten wonen verspreid over heel Amerika en komen samen voor een tournee. Ze hebben onder andere op Dynamo Open air gespeeld in Eindhoven. Zoals hij daarover praatte, was dat zo ongeveer het toppunt van zijn concerten geweest. Thuis hebben we het opgezocht, en de band heet BioHazard en speelt inderdaad over de hele wereld.

Inmiddels viel het Paula op de dat motoren af en toe erg loeiden alsof ze aan het proefdraaien waren. Terwijl de laatkomers nog een plekje zochten, liep er een stewardess met een gezicht rond wat niet het standaard stewardessen happy-er-is-niks-aan-de-hand-gezicht was. Paula voelde nattigheid. En inderdaad, weer een lampje met problemen… Om een lang verhaal kort te maken: Vliegtuig uit, vliegtuig in om spullen te pakken, loungehangen en hoe kan het ook anders: klaverjassen.  Om het half uur kwam er een update en die update was: “Over een half uur komt er een nieuwe update”. Nadat 4 uur later koffers van onvindbare passagiers uit het baggageruim waren gevist, vertrokken we dan toch eindelijk.

Zo snel mogelijk kregen we het diner voorgeschoteld, want het was inmiddels 10 uur geweest. De kip met rijst was weer niet geweldig, de pasta die Paula had wel. Daarna lichten uit en proberen wat te slapen. Niet dus. We hadden ook in dit vliegtuig gelukkig een upgrade gehad tot EconomyPlus dus in principe hadden we ruimte genoeg maar het 15 uur rondhangen op de luchthavens en in het vliegtuig hadden al hun tol geëist: Pijn in de benen en het edele zitvlak en daardoor niet meer weten hoe je van ellende op die stoelen moet hangen. Daar kwam nog bij dat de hardrocker met zijn elleboog in Paula’s zij zat te porren… Wouter heeft heerlijk geslapen, Jasper heeft een groot deel van de nacht zitten gamen op zijn telefoon, Hans heeft af en toe een dutje gedaan en Paula heeft misschien opgeteld over de hele nacht maar 1,5 uur geslapen. Uiteindelijk maar een aantal keer naar de wc gelopen om wat te rekken en te strekken. Tegen de ochtend een hele tijd met een Amerikaanse dame van Iranese komaf met familie over de hele wereld  staan kletsen tot het ontbijt klaar was: warm croissantje met jam en een brownie.

Eindelijk landden we dan op Schiphol. Paula was te moe om te bukken om de grond te kussen, anders had ze het misschien nog wel gedaan ook… Snel door de douane, wachten op de koffers en naar de trein. Na enkele minuten konden we al instappen voor een rechtstreekse verbinding met Kruiningen waar Pa ons op zou komen halen. In de trein heeft Jasper heerlijk tegen Paula aan liggen slapen. Wouter en Hans zeggen dat ze bijna niet geslapen hebben maar ze hebben wel de dakloze gemist die in de trein om geld vroeg omdat de opvang 4 euro per nacht kost, en het deze zomer te warm om buiten te slapen…

Heerlijk om in Kruiningen Pa weer te zien. Of moet ik zeggen de auto die ons naar huis zou brengen ;). Thuis maar meteen alles wassen want 3 weken in de koffer maakt ook de ongebruikte en zelfs nieuwe kleding muf. Bovendien zaten er in Key-West beestjes. Ze zeiden dat het sugar-ants waren. Echt niet. Dat zijn mieren, en dit waren meer een soort mijten en die willen we thuis niet!

Hans heeft lekker op de bank liggen slapen tot het tijd was om te douchen om bij Pa en Ma te eten. Lekker gekookte aardappels met jus, witlofsla, broccoli en beenham. Jammie, lekker gezond Nederlands eten. 🙂

Daarna naar huis en zo lang mogelijk wakker proberen te blijven. Jasper en Wouter hebben we om 8 uur naar bed gestuurd (onder protest uiteraard ;)). Paula gaf het om een uur of half 10 op, Hans om half 11. Na een hele nacht aan één stuk door geslapen te hebben werden we om 8 uur wakker van de kerkklok. Het klokje tikt nergens zoals het thuis tikt…

 

 

Vandaag zijn we vanuit Key West naar Miami gereden. Het was prachtig weer dus was er genoeg te zien op het water. Na onderweg nog een keer te zijn gestopt om te tanken (blijft leuk hier met die prijzen) en te eten, kwamen we na 3,5 uur aan bij het Hilton Miami Airport hotel aan Blue Lagoon Drive. Dit hotel is een stuk groter (ruim 500 kamers) dan de hotels die we afgelopen weken gezien hebben en met de namen Hilton en Blue Lagoon zijn de verwachtingen dan best hoog. Maar de jongens vonden het maar niets. Geen gratis WIFI op de kamer! 😀

Enfin, na het inchecken hebben we al onze spullen uit de auto gehaald en op de slaapkamer gegooid. Daarna zijn we de auto terug gaan inleveren bij het verhuurbedrijf. Met pijn in ons hart…

Een vriendelijke taxichauffeur uit Wit-Rusland (bestaan er wel echte Amerikanen?) heeft ons teruggebracht naar het hotel. Daar hebben we ons omgekleed en zijn we het zwembad ingedoken. Na het bubbelbad, waarin wel heeeeeeel warm water zat, hadden we er genoeg van en zijn we ons gaan douchen en omkleden.

En nu zitten we dan in de lobby van het hotel… omdat we op de kamer geen Internet hebben. 😉 Inmiddels is de knoop doorgehakt en zal de wekker gezet worden op 5.45 uur plaatselijke tijd. Met een shuttlebus van het hotel zullen we bij het vliegveld worden afgezet en kunnen we aansluiten in de rij die daar ongetwijfeld zal staan om in te checken. We vliegen rond 9 uur naar Washington en vliegen dan van daaruit rond half 6 naar Amsterdam. Volgens planning landen we dan rond 7.15 uur plaatselijke tijd in Amsterdam. Dan nog even met de trein en we zijn weer thuis.

Inmiddels hebben we ook begrepen dat in Nederland voor vrijdag de warmste dag van het jaar voorspeld is. Kunnen we een beetje acclimatiseren. 😀

Het was vanmorgen laat toen we wakker werden. Ook wel een keertje lekker en het is tenslotte vakantie! 😉

Om 11 uur zijn we met de shuttlebus van het hotel naar het centrum gebracht. We liepen naar de kade om in een winkel onze tickets voor het grote snorkelavontuur te krijgen. Daar lag ook een cruiseschip afgemeerd: De Carnival Imagination. Wat een bakbeest zeg! Bovenop zat een soort vleugel als schoorsteen, en daarnaast stond een waterglijbaan die waarschijnlijk in een zwembad op het topdek uitkwam. Die glijbaan viel zo in het niet op dat enorme schip dat je hem bijna niet zag. Echt een monster!

Er stonden rijen met mensen die weer aan boord moesten. Wij hebben daar een poos naar zitten kijken, maar de rij bleef maar groeien… Voor ons niet zo interessant, want inmiddels zagen we 2 grote catamarans aan komen zeilen met Fury erop. De spanning steeg, en de temperatuur ook. Het cruiseschip diende als buffer tegen het kleine zuchtje wind dat er stond, en het water liep van onze ruggen af toen we eindelijk aan boord mochten. We werden zorgvuldig geteld, en kregen meteen een zwemvest, snorkel en flippers aangereikt. Ook leuk als je je schoenmaat moet geven in Amerikaanse maten??? Gelukkig konden ze heel goed schatten en alles paste zonder omruilen. Vanwege de hitte voeren we zo snel mogelijk op de motor de haven uit. Onderweg mochten we zoveel drinken als we wilden en kregen we snorkelinstructie. Nou ja, het was meer een veiligheidsinstructie, want hoe je nou moet ademen door zo’n ding… Ik was echt blij dat we thuis een les hadden genomen.

In het water zagen we wat koraal op de bodem, en prachtige vissen. Op een gegeven moment zwommen we midden in een school gestreepte vissen. Hans heeft foto’s gemaakt met de onderwatercamera, maar hij had wel zijn vinger voor de lens. Hopen dat er toch wat opstaat… Dat zien we over een week ofzo pas, want daarin zit nog een ouderwets fotorolletje. 😉

Op een gegeven moment werd het water troebel en de golven hoger. Eén golf sloeg over de snorkel van Paula heen. Dit gebeurde met zo’n kracht dat het water gewoon de longen ingeslagen werd zonder te ademen. Dat was even echt beroerd. Wouter werd ook wat misselijk, en toen was het ook al weer tijd om terug aan boord te gaan. Het was weer mooi geweest.

Op de zeilen voeren we terug naar Key West. We moesten wel goed de horizon in de gaten houden, anders werden we wel wat misselijk. Tegen de tijd dat we terug waren, had de wind ons ook weer bijna droog geblazen. Lekker gemakkelijk!

Met de shuttlebus terug naar het hotel, douchen, relaxen, eten en natuurlijk een potje klaverjassen.

Tijdens de vakantie zijn we regelmatig gevraagd of we uit Duitsland kwamen. Voor de duidelijkheid antwoordden we dan “Nee, uit Nederland, dat ligt naast Duitsland!”. Onze serveerster van vanavond wist dat wel, maar zij kwam uit Hongarije…

Dit was de vakantie dan alweer. Morgen een ritje van ruim 3 uur over alle eilandjes en bruggen terug naar Miami. Dan de auto inleveren (jammer hoor!), en het laatste nachtje doorbrengen op Amerikaanse bodem. In een Hilton hotel. Dat dan weer wel. 🙂

Foto’s in het album USA 2013.

Vandaag hadden we een flinke reis voor de boeg die ons dwars door de Everglades zou voeren. Van Naples naar Key West is het ca 250 miles, oftewel een ritje van ruim 5 uur!

Gelukkig hadden we na 2 uur een onderbreking in de vorm van Park Everglades. Hier konden we een tocht maken door de Everglades met een airboot, een alligator show bijwonen en een “nature trail” bewandelen.

Een airboot is zo’n boot met een propellor boven water ipv een schroef in het water. Bij het instappen kregen we allemaal oordopjes uitgereikt en dat was nodig ook. Wat maken die dingen een leven! We vertrokken rustig uit “de haven”, waar al een alligator te zien was. Maar eenmaal op pad ging het gas er vol op en waren we niet voor niet verzocht ons petje achterstevoren op te zetten! 🙂

Om een indruk te krijgen hoe dat gaat kun je het volgende filmpje bekijken. Kan even duren voordat het start! Eventueel als het niet start met rechter muisknop aanklikken en opslaan als kiezen.

Filmpje: Airboot, Everglades, Florida

Halverwege de rit werd de motor uitgezet en begon de ranger/piloot/stuurvrouw enthousiast te vertellen over het leven in de Everglades. Juist op dat moment kwam er een flinke alligator aanzwemmen. Dat was zó perfect getimed dat Jasper dacht dat hij nep was. Niet dus! Hij zwom een rondje om de boot, en toen weer terug. Inmiddels hadden we ook een grote schildpad gespot. Die kwam elke keer even boven om lucht te happen, maar het lukte niet een foto ervan te maken helaas.

Bij terugkomst werden we richting de alligatorshow geleid. Hier vertelde een ranger over de alligators, hoe ze leven, hoe groot ze worden, wat ze eten (geen mensen!) enzovoorts. De alligators in de show waren 9 jaar oud. Aan het einde van de show konden de liefhebbers met een 3 jaar oude alligator, genaamd Snappy, op de foto. Uiteraard wilden de boys dat wel! 🙂

Gewaarschuwd voor de muggen en met nog de nodige kilometers… euh… miles voor de boeg hebben we de “nature trail” gelaten voor wat het was.

Met nog een tussenstop in Florida City om wat te eten en inkopen te doen, kwamen we na 6 uur aan in ons hotel. Na het inchecken en omkleden gingen we naar het zwembad voor een frisse duik, maar helaas… Ook hier was het zwembadwater net zo warm als een warm bad. Van een frisse duik was dus ook hier geen sprake.

Morgen alweer onze laatste dag voordat we aan de terugreis beginnen. Maar dat wordt dan ook een hele bijzondere! 😀

Foto’s in het album USA 2013.

Vanmorgen lagen er 2 te snurken tot half 9, dus was het een beetje haasten om in de auto te komen. Een lange rit lag op ons te wachten: 3,5 uur tot het strand bij Naples. Hans had een beetje haast omdat hij op het internet had gelezen dat het strand en de bijbehorende parkeerplaats bij een park hoort, en vol = vol…

Rond 1 uur kwamen we aan, en inderdaad stonden er borden dat het vol was. Dus hebben we de auto een stukje terug geparkeerd en zijn we gaan lopen. Eigenlijk moesten we dan toch nog 2 dollar p.p. betalen maar iedereen liep over een paadje náást het park. Daar hoefden we niet te betalen en was het ook nog eens veel rustiger! 🙂

Inmiddels was het half 2 en waren we warm en bezweet van het gesjouw. Dus wilden we zo snel mogelijk verkoeling zoeken in de uitnodigende Golf van Mexico. Fout! Dat water was nog warmer dan badwater. De enige manier om echt af te koelen was nat worden en in de wind gaan staan. We hebben ons prima vermaakt met dobberen, ballen, zandkasteel bouwen en naar de pelikanen kijken. Want er waren heel wat pelikanen met een spanwijdte van zo’n 1,5 meter die over onze hoofden heen scheerden. Op een gegeven moment zagen we er één de zee in duiken, en jawel toen hij bovenkwam bewoog er wat in zijn ‘onderkin’. Toen dook de volgende, en weer één, en weer één. Ze bleven maar duiken. Zelfs op minder dan 10 meter afstand van ons wisten ze vissen te vangen. De meeuwen zagen dat ook en gingen bovenop de kop van de pelikanen zitten om ook een hapje mee te pikken. De luie vlerken!

Wij hebben genoten van het belachelijk warme water en de stralende zon terwijl het ondertussen landinwaarts alweer aan het bliksemen en rommelen was. Toch kwamen we droog aan bij het hotel dus het slechte weer was nog verder weg. We hebben een luxe suite deze keer. Met een zitkamer met fauteuil en sofa, en een aparte slaapkamer met 2 bedden. Er lag ook een briefje van de schoonmaakster dat ze hoopt dat het ons aan niks ontbreekt en dat we een zeer prettig verblijf hebben. Lees: “Denk erom dat je me een fooi geeft!!!”

Ook Naples heeft meerdere Subways, waarvan er een niet zo ver van het hotel lag. Dus hebben we lekker een broodje gehaald en zijn daarna nog het zwembad ingedoken. Ook dat water was net zo warm als een goed warm bad. Gewoon eng!

Morgen op weg naar Key West, dwars door de Everglades! Een ritje van ruim 250 miles, oftwel ruim 5 uur in de auto. Vannacht dus lekker slapen!

Foto’s in het album USA 2013.

Vandaag ging de reis van Orlando naar Vero Beach met onderweg een bezoek aan het Kennedy Space Center. Dit lag op iets meer dan uur rijden van het hotel en met een tussenstop bij een Walmart voor inkopen kwamen we daar rond kwart over 10 aan.

Inmiddels was de temperatuur al weer flink opgelopen, maar gelukkig was het meeste binnen te doen. Uiteraard is een hoop over de geschiedenis van de ruimtevaart te zien en met een bus kun je naar 2 extra locaties worden gebracht.

De eerste locatie bracht ons naar een uitkijktoren vanaf waar we de verschillende lanceerplatforms in de omgeving konden zien. De vorige keer (mei 2011) dat ik er was, was vlak voor een van de laatste lanceringen van de space shuttle. Dit keer was dat uitaard leeg, want NASA is gestopt met het lanceren van de space shuttles. Er vinden nog wel andere lanceringen plaats maar alleen met “gewone” raketten. Inmiddels wordt eea ook verbouwd voor het nieuwe Orion Multi-Purpose Crew Vehicle, de opvolger van de space shuttle. De eerste onbemande vlucht van hiervan staat gepland voor 2014. Uiteindelijk is het de bedoeling dat dit toestel de eerste mensen naar Mars brengt.

De tweede locatie zette ons voor de deur van een soort bioscoop af. Eerst kregen we daar een inleidende film over het Apollo project en de bijbehorende Saturnus-raketten. Vervolgens konden we in een nagebouwde controle centrum de lancering van Apollo 8 volgen. Dit was de eerste bemande missie waarbij een baan rond de maan werd gevlogen. Na het verlaten van dit controle centrum stonden we ineens onder een Saturnus raket die daar horizontaal in een hal lag. Wat blijft het toch enorm indrukwekkend om onder dat ding door te lopen. Paula en de jongens hadden hiervan foto’s gezien van mijn vorige bezoek, maar dat haalt het hier toch echt niet bij!

Met de bus werden we weer teruggebracht naar het Visitors Center. Daar hebben we in een IMAX theater een film over het ISS gekeken. Toch knap staaltje samenwerking van allerlei landen over de hele wereld. Gek dat het daar boven wel kan en hier beneden zo vaak voor problemen zorgt…

Van te voren had ik verteld over een simulator waarin je een lancering van een space shuttle kon meemaken. Dit zou onze afsluiting worden! Helaas… na de lancering van de laatste space shuttle is die hoek van het park helemaal verbouwd en in de lijn van de Saturnus-raket opgebouwd: informatie film, lancering film, en ineens sta je onder de space shuttle Atlantis! Het hele gebouw stond in het teken van de space shuttle en het ISS. Mooi gedaan weer, maar die simulator was toch wel erg gaaf. Dus dat was een beetje een tegenvaller. Inmiddels was het al half 5 geweest en moesten we nog anderhalf uur rijden naar ons hotel in Vero Beach. Onderweg dreigden we weer in een flinke regenbui te komen, maar gelukkig konden we die voor blijven.

Het hotel in Vero Beach lag echt aan het strand en dus wilden we daar ook nog wel even de zee in. Gelukkig was het nog lekker warm en ook het zeewater is daar net een warm bad! Geen probleem dus voor een late duik. 😉

Morgen gaat de reis naar Naples, waarschijnlijk gesticht door een stel geëmigreerde Italianen uit… Napels 🙂 Daar gaan we voor het eerst zwemmen in de Golf van Mexico.

Foto’s in het album USA 2013.