Amerikanen zijn gek

Ja, want om zomaar op straat iemand aan te spreken, vragen waar hij vandaan komt, een hand geven en dan weer doorlopen is toch wel erg raar. Maar ze zijn ook heel erg vriendelijk en dat niet alleen voor de fooien, maar ook oprecht meer open en bereid te helpen dan de meeste Nederlanders.

DE Amerikaan bestaat niet

Het eerste contact met een Amerikaan was de taxichauffeur die met zo’n Aziatisch (India of zo) accent sprak dat we elkaar bijna niet konden verstaan. Eén van de laatste contacten was een taxichauffeur uit Wit-Rusland. Daar tussenin hebben we mensen gezien en gesproken uit allerlei landen, culturen en afkomsten en de Amerikanen zijn daar erg trots op. Prachtig dat dat zó kan mengen en samenwerken. (Er zijn vast ook gebieden waar dit anders ligt, maar dit is wat ik ervan gezien heb).

Een Amerikaan met een gemiddeld gewicht bestaat niet

De mensen zijn óf Morbide Obese (boven de 150 kg), óf afgetraind. De dikke mensen lijken zelf geen probleem met hun gewicht te hebben. Ze werken ook net zo hard als de anderen. De afgetrainde mensen zijn vaak fanatieke hardlopers die graag buiten rennen in mooie kleding, of met weinig kleding (bejaarde man met blote bast, bàh!)

Koken de Amerikanen?

Er zijn zóveel eettentje en vaak naast elkaar dat ze in Nederland niet zouden kunnen overleven. Daar wordt dus heel veel gebruik van gemaakt en het is eigenlijk nog goedkoper dan zelf koken ook: Met zijn vieren naar de Subway of Mac was minder dan $25 dollar inclusief drinken. Als je daarvoor gaat koken, en je rekent het gas, water, afwasmiddel etc. mee, dan is uit eten niet veel duurder maar wel veel gemakkelijker.

Kerken in overvloed

De kerken staan juist niet in de woonkernen, maar ergens buiten aan een grote weg met een grote parkeerplaats erbij. De kerken zijn erg groot, en van veel verschillende religieuze stromingen. Wie de dominee is, is schijnbaar ook erg belangrijk, want dat staat meestal ook met grote letters aangegeven.

De winkels zijn anders, groot en goed bereikbaar

De winkelcentra en supermarkten zijn (net als de foodcourts) buiten de woonwijken gelegen. Dit meestal goed toegankelijk aan de snelweg. Er zijn geen sportzaken zoals wij ze kennen maar zaken per merk: Adidas, Nike, Puma etc. hebben allemaal hun eigen winkels. Dit geldt ook voor de gewone kledingmerken en bijvoorbeeld ijsmerken. De gemiddelde WalMart kun je vergelijken met een AH-XL, mediamarkt, speelgoedwinkel, Hema en Blokker in één.

De musea zijn erg toegankelijk, en ook aantrekkelijk voor kinderen

Smithsonians zijn gratis, maar dat is absoluut niet af te zien aan de inrichting ervan. Alles is perfect afgewerkt, en kosten nog moeite zijn gespaard om kennis over te dragen. Overal zijn filmpjes te zien of knopjes om op te drukken voor de kinderen.

De gemiddelde Amerikaan weet net zo veel/ weinig over hun geschiedenis als wij

Ze hebben allemaal op de basisschool de tekst van Lincoln “4 score and 7 years ago” uit hun hoofd moeten leren, maar geen mens wist hoeveel jaren een score was. (20 jaar).

Amerika is schoon

Er ligt nergens troep op de grond. Niet op de stoep, niet in toeristengebieden en (bijna) niet langs de snelweg. In sommige staten kan troep op straat gooien ook leiden tot een boete van $1200,- en/of gevangenisstraf. WC’s worden ook zo goed mogelijk bijgehouden en in de meeste gevallen hangt er een dispenser met een papier voor over de toiletbril. Er hangen ook bordjes op de WC dat alle werknemers hun handen MOETEN wassen.

Het klasse-verschil is volledig geaccepteerd

Met meer geld krijg je meer voor elkaar. Niet alleen wat betreft vliegtuigstoelen, maar ook bijvoorbeeld toegestaan voordringen bij pretparken. Niemand was daarover aan het mopperen hoe lang we ook al in de hitte in de rij stonden te wachten.

Een mijl is niet 1,6 keer, maar 3 keer zo lang als een kilometer

Sommige stukjes lijken op de kaart zo klein maar zijn in feite gewoon een ruime dag rijden. Dat komt ook door de maximum snelheid die op de doorsnee Highway maar 60 mph (96 km/h) is. De afstanden zijn enorm, en dat is wel iets om rekening mee te houden!

Amerika is fantastisch!

We hebben genoten van alle natuur, cultuur, geschiedenis en het vermaak dat Amerika te bieden heeft. Dat gecombineerd met de vriendelijke mensen en de voor ons gemakkelijke taal betekent dat we dan ook zeker nog eens terug gaan!

Woensdagochtend moesten we online vanuit Key-West de vluchten bevestigen en de plaatsen reserveren. Er waren maar 2 plaatsen in de economy klasse en we wilden toch echt graag met zijn vieren thuiskomen! Een upgrade naar economy-plus kostte van Miami naar Washington 40 dollar en van Washington naar Amsterdam rond de 160 dollar p.p! Dus we hadden ons reisbureau nog maar even gebeld. Gelukkig werden we gerustgesteld want we zouden het op het vliegveld kunnen regelen en we konden er zeker van zijn dat er wel plek was.

Zoals gezegd was Hans om kwart voor 6 opgestaan. Om kwart voor 7 zaten we in de shuttlebus die ons naar het vliegveld zou brengen. We hadden ons voorbereid op net zulke lange rijen als in Nederland, maar tot onze groet verbazing was het helemaal leeg en werden we meteen geholpen. 🙂

De tickets printen was niet zo’n probleem, de plaatsen regelen duurde wat langer maar ook dat kwam dankzij de vriendelijke hulp voor elkaar. De eerste vlucht zaten we 2 aan 2 achter elkaar. De tweede vlucht zaten er 3 in het midden en met het gangpad ertussen nog iemand ernaast. Het inchecken verliep zó voorspoedig, dat Paula geen tijd had om de 2 flesjes water op te drinken voor de douane. Weggooien dus. Jammer! Iedereen schoenen uit, alleen Wouter niet. En Hans en Jasper weer door de scan. Wouter en his Mom hoefden niet, wij zagen er zo betrouwbaar uit dat we alleen door de metaaldetector hoefden hahaha.

Blijkbaar zet de economy-klasse vol, want we hadden economyPlus. Dat betekent zo’n 10 cm extra beenruimte en dat lijkt niet veel maar is wel het verschil tussen continu in een verkrampte houding met je benen in een hoek van 90 graden moeten zitten, of ze onder de stoel van je voorganger uit te kunnen strekken. Goed geregeld dus! 🙂 Het was even wachten tot we mochten vertrekken, want een controlelampje deed een beetje raar. De oplossing: complete shutdown, en na 30 seconden weer rebooten en dat werkte. Net windows 😉

Vervolgens mochten we 6 uur rondhangen op Dulles International Airport. Broodje (en pizza voor Wouter) happen bij de Subway, beetje lezen, klaverjassen en op en neer naar de wc lopen dan maar. Toen we het vliegtuig in wilden, schoot een soort hardrocker vol met tatoeages, doodskopringen leren kleding en pet over zijn bandana, en zonnebril (binnen!) en een soort van raar vlecht/staartje voor. En waar zat hij? Jawel, aan het raam naast Paula. Hij vergat steeds iets uit zijn koffers te pakken, dus moest Paula al 3x opstaan om hem erbij te laten. Hij zei wel steeds vriendelijk “bedankt voor het geduld”. Ik kon er wel om lachen, want dat vliegtuig ging toch niet sneller of langzamer hierdoor. Toen hij weer zat, pakje hij de koptelefoon uit het vakje voor hem en aan de manier waarop hij het vast had was te zien wat hij dacht: “Shit, dit is een waardeloos ding, maar mijn eigen oortjes zitten nog in mijn koffer, en ik kan niet wéér vragen of ik er langs mag”. Dus vroeg ik het zelf maar. Hij blij ;). Toen vertelde hij dat hij in een hardrockband zat, op weg naar Holland voor een concert. Daarna Spanje, Duitsland en nog wat. Hij was de gitarist, en even later kwam de zanger binnen. Die gasten wonen verspreid over heel Amerika en komen samen voor een tournee. Ze hebben onder andere op Dynamo Open air gespeeld in Eindhoven. Zoals hij daarover praatte, was dat zo ongeveer het toppunt van zijn concerten geweest. Thuis hebben we het opgezocht, en de band heet BioHazard en speelt inderdaad over de hele wereld.

Inmiddels viel het Paula op de dat motoren af en toe erg loeiden alsof ze aan het proefdraaien waren. Terwijl de laatkomers nog een plekje zochten, liep er een stewardess met een gezicht rond wat niet het standaard stewardessen happy-er-is-niks-aan-de-hand-gezicht was. Paula voelde nattigheid. En inderdaad, weer een lampje met problemen… Om een lang verhaal kort te maken: Vliegtuig uit, vliegtuig in om spullen te pakken, loungehangen en hoe kan het ook anders: klaverjassen.  Om het half uur kwam er een update en die update was: “Over een half uur komt er een nieuwe update”. Nadat 4 uur later koffers van onvindbare passagiers uit het baggageruim waren gevist, vertrokken we dan toch eindelijk.

Zo snel mogelijk kregen we het diner voorgeschoteld, want het was inmiddels 10 uur geweest. De kip met rijst was weer niet geweldig, de pasta die Paula had wel. Daarna lichten uit en proberen wat te slapen. Niet dus. We hadden ook in dit vliegtuig gelukkig een upgrade gehad tot EconomyPlus dus in principe hadden we ruimte genoeg maar het 15 uur rondhangen op de luchthavens en in het vliegtuig hadden al hun tol geëist: Pijn in de benen en het edele zitvlak en daardoor niet meer weten hoe je van ellende op die stoelen moet hangen. Daar kwam nog bij dat de hardrocker met zijn elleboog in Paula’s zij zat te porren… Wouter heeft heerlijk geslapen, Jasper heeft een groot deel van de nacht zitten gamen op zijn telefoon, Hans heeft af en toe een dutje gedaan en Paula heeft misschien opgeteld over de hele nacht maar 1,5 uur geslapen. Uiteindelijk maar een aantal keer naar de wc gelopen om wat te rekken en te strekken. Tegen de ochtend een hele tijd met een Amerikaanse dame van Iranese komaf met familie over de hele wereld  staan kletsen tot het ontbijt klaar was: warm croissantje met jam en een brownie.

Eindelijk landden we dan op Schiphol. Paula was te moe om te bukken om de grond te kussen, anders had ze het misschien nog wel gedaan ook… Snel door de douane, wachten op de koffers en naar de trein. Na enkele minuten konden we al instappen voor een rechtstreekse verbinding met Kruiningen waar Pa ons op zou komen halen. In de trein heeft Jasper heerlijk tegen Paula aan liggen slapen. Wouter en Hans zeggen dat ze bijna niet geslapen hebben maar ze hebben wel de dakloze gemist die in de trein om geld vroeg omdat de opvang 4 euro per nacht kost, en het deze zomer te warm om buiten te slapen…

Heerlijk om in Kruiningen Pa weer te zien. Of moet ik zeggen de auto die ons naar huis zou brengen ;). Thuis maar meteen alles wassen want 3 weken in de koffer maakt ook de ongebruikte en zelfs nieuwe kleding muf. Bovendien zaten er in Key-West beestjes. Ze zeiden dat het sugar-ants waren. Echt niet. Dat zijn mieren, en dit waren meer een soort mijten en die willen we thuis niet!

Hans heeft lekker op de bank liggen slapen tot het tijd was om te douchen om bij Pa en Ma te eten. Lekker gekookte aardappels met jus, witlofsla, broccoli en beenham. Jammie, lekker gezond Nederlands eten. 🙂

Daarna naar huis en zo lang mogelijk wakker proberen te blijven. Jasper en Wouter hebben we om 8 uur naar bed gestuurd (onder protest uiteraard ;)). Paula gaf het om een uur of half 10 op, Hans om half 11. Na een hele nacht aan één stuk door geslapen te hebben werden we om 8 uur wakker van de kerkklok. Het klokje tikt nergens zoals het thuis tikt…

 

 

Vandaag zijn we vanuit Key West naar Miami gereden. Het was prachtig weer dus was er genoeg te zien op het water. Na onderweg nog een keer te zijn gestopt om te tanken (blijft leuk hier met die prijzen) en te eten, kwamen we na 3,5 uur aan bij het Hilton Miami Airport hotel aan Blue Lagoon Drive. Dit hotel is een stuk groter (ruim 500 kamers) dan de hotels die we afgelopen weken gezien hebben en met de namen Hilton en Blue Lagoon zijn de verwachtingen dan best hoog. Maar de jongens vonden het maar niets. Geen gratis WIFI op de kamer! 😀

Enfin, na het inchecken hebben we al onze spullen uit de auto gehaald en op de slaapkamer gegooid. Daarna zijn we de auto terug gaan inleveren bij het verhuurbedrijf. Met pijn in ons hart…

Een vriendelijke taxichauffeur uit Wit-Rusland (bestaan er wel echte Amerikanen?) heeft ons teruggebracht naar het hotel. Daar hebben we ons omgekleed en zijn we het zwembad ingedoken. Na het bubbelbad, waarin wel heeeeeeel warm water zat, hadden we er genoeg van en zijn we ons gaan douchen en omkleden.

En nu zitten we dan in de lobby van het hotel… omdat we op de kamer geen Internet hebben. 😉 Inmiddels is de knoop doorgehakt en zal de wekker gezet worden op 5.45 uur plaatselijke tijd. Met een shuttlebus van het hotel zullen we bij het vliegveld worden afgezet en kunnen we aansluiten in de rij die daar ongetwijfeld zal staan om in te checken. We vliegen rond 9 uur naar Washington en vliegen dan van daaruit rond half 6 naar Amsterdam. Volgens planning landen we dan rond 7.15 uur plaatselijke tijd in Amsterdam. Dan nog even met de trein en we zijn weer thuis.

Inmiddels hebben we ook begrepen dat in Nederland voor vrijdag de warmste dag van het jaar voorspeld is. Kunnen we een beetje acclimatiseren. 😀