En eindelijk was het dan zo ver… VAKANTIE!!!!
Om gelijk het vakantiegevoel te krijgen, hebben we de reis van ca 1000 km in 2 dagen afgelegd. De reis verliep voorspoedig tot Parijs. Daar wilden we langs de west-kant passeren, omdat het aan de oost-kant al heel druk was. Echter was ons navigatie-systeem het daar niet helemaal mee eens en deze stuurde ons door een wijk ten noorden van Parijs waar je het liefst niet wilt komen… Wat een gribus. Na even zoeken, en met behulp van navigatie op de telefoon, zaten we toch weer op de goede weg. Via St. Denis kwamen we uiteindelijk bij een heel lange, lage tunnel. En voordat we het wisten, kwamen we nog voor 15.00 uur kwamen aan in Dourdan, een klein plaatsje onder Parijs. Bij het hotel was onze eerste confrontatie met de franse taal. Dat werd dus Engels praten. 😉
Ons hotel lag midden in het centrum, op een steenworp afstand van een kasteel. Dat moesten we natuurlijk even bekijken. Daar konden ze geen Engels, en ons Frans was echt te ver weggezakt om er pap van te kunnen maken. Dus stond ze maar op om ons de weg te wijzen naar boven en naar buiten. Met handen en voeten kom je ook een eind. 😉 Binnen was het ingericht met hellebaarden langs de trap en onder andere een slaapkamer met een troon (?). Rare jongens die Fransen. Buitenom konden we een toren beklimmen. Van daaruit hadden we een prachtig uitzicht over de omgeving. De schietgaten zijn overigens wel raar: er is een enorme dode hoek die je niet kunt zien en ook niet kan raken vanuit zo’n verticale spleet.
Het eten in het hotel (3x hamburger en 1x filet mignon) was goed en niet duur. Alleen het ijsje wekte wel weer een hoestkriebel op bij Hans, waardoor we haastig het restaurant verlieten. Dat zijn de restanten van de kinkhoest, maar gelukkig gaat het wel veel beter dan een paar weken geleden.
De volgende ochtend hebben we wat brood gehaald, en zijn we op weg gegaan naar SauveBoeu (Lalinde). Lange stukken tolweg, en ook hier was de navigatie weer niet zo handig: hij stuurde ons binnendoor van Limoges naar Périgeux. Bijna 100 km slingerend door het landschap, waarbij we steeds moesten afremmen voor dorpjes waar we midden door reden. Het was vermoeiend rijden, maar Hans heeft meerdere keren verzucht: “Ik wist niet dat Frankrijk zó mooi was”. Na die binnendoorweg moesten we nog zo’n 50 km ècht binnendoor. Op een gegeven moment kwamen we achter een trekker met hooirollen, en er was daar geen mogelijkheid om te passeren, omdat we de weg niet konden overzien, en omdat de kar te breed was. Op een gegeven moment kwam een oud Renault 5je ons luid toeterend voorbij, en toen ging de kar opzij. Ah, zo doe je dat dus blijkbaar. Dat konden wij ook. 😉
Uiteindelijk kwamen we op de plaats van bestemming aan. Een enorm huis met de toren van Rapunzel (duiventil), veel privacy en een privézwembad. We werden allerhartelijkst ontvangen door het echtpaar Laumen. We hebben even koffie gedronken en kregen een rondleiding door het huis: Een woonkeuken zo groot als onze woonkamer met twee keukenblokken erin, een woonkamer, muziek-/ leeskamer en een badkamer op de begane grond. Boven nog twee badkamers en drie slaapkamers met in totaal acht bedden. Wat een luxe! Overal is ook airco, die we op dit moment nog niet nodig hebben, omdat het huis door zijn dikke muren koel genoeg is.
Na de ontvangst hebben we boodschappen gedaan, gezwommen en de barbecue uitgeprobeerd. Dat beviel prima! Daarna is de tafeltennistafel ingewijd, en hebben de jongens zitten schaken. Op zondag hebben we heerlijk onder de leibomen ontbeten. Er kwam nog even een hertje kijken. Gezellig! De rest van de dag hebben we lekker gezwommen, geluierd en een rondje gereden. ‘s Avonds nog wat spelletjes risk, schaken en pingpong. Kortom, wij vermaken ons hier wel! 😀
Foto’s in het album FR2017.