Om 5.15 ging de wekker (gaap). Om 8.15 waren we op Schiphol. Daar begon het grote wachten. Tjonge, ik wist niet dat je je zó vaak in moest checken om eindelijk het vliegtuig in te komen: Eerst de boardingpasses printen, ruim een uur in de rij bij United, dan nog een poos bij de Nederlandse douane, geen tijd meer voor Tax-Free want door naar de safety-check voor het vliegtuig. Daar door de body-scan en vervolgens fouilleren. Ik vond het trouwens erg netjes dat ze aan ons vroegen of de jongens gefouilleerd mochten worden. Niet dat je een keus hebt als je dat vliegtuig in wilt natuurlijk, maar toch…
Vervolgens je plek zoeken in het vliegtuig. Het verbaasde mij hoeveel spullen je mee mag nemen als handbagage. Blijkbaar een kleine koffer èn een rugzak. Ze boften dat wij maar 3 halfvolle rugzakjes hadden en verder niets, anders had het er nooit ingepast.
Het opstijgen viel allemaal wel mee. Ik wist alleen niet dat je zó snel op zo’n grote hoogte zat, en toen hadden we fase 1 van het opstijgen nog maar gehad… We hebben een blik geworpen op Engeland en Ierland en veel wolkjes. Iedereen had een eigen schermpje waar een stuk of 8 films op draaiden, of je kon een kaart aanzetten waarop je precies kon zien waar we zaten en alle vluchtgegevens bekijken. Buiten -50 graden Celsius brrr. Na het eten gingen de meesten een dutje doen. Over het eten zelf zullen we het maar niet hebben…
Uiteindelijk kwamen we met wat turbulentie weer boven land. Daar kregen we nog gauw een soort hard broodje tosti als lunch met een zakje chips en een chocolaatje. Wat een combinatie! Hans, Jasper en Wouter hoefden het broodje niet. Ik helaas wel en dat zat niet lekker toen we gingen dalen. Volgende keer maar niet bij het raampje zitten.
Uit het vliegtuig moesten we door achteraf gangetjes naar een wachtruimte. Bij de overgang van het vliegtuig naar de slurf sloeg de hitte ons in het gezicht. Binnen was wel airco gelukkig. Die wachtruimte bleek een enorme bus te zijn die opkrikbaar was. Die bus reed naar de aankomst-terminal waar we weer moesten wachten voor de douane. Daar zijn vingerafdrukken en een foto van Hans en mij genomen. Wouter legde ook al zijn hand op de vingerafdruk-scan, maar die hoefde niet. Hij was lichtelijk beledigd, waarop de beambte zei dat het niet altijd goed is als je je vingerafdrukken moet geven 😉
Uiteindelijk hebben we een taxi naar het hotel genomen. De chauffeur sprak Engels met een beroerd Indiaas accent of zo, dus er was weinig communicatie. Bij de vraag wat voor weer het de komende dagen zou worden, ging hij al rijdende dat op zijn BlackBerry opzoeken…
Op onze hotel-kamer troffen we 2 kleine 2-persoonsbedden en verder weinig bijzonders. Even omgekleed, drinken gekocht, uit liggen puffen, naar Burger King, terug en om half 9 (half 3 Nederlandse tijd) naar bed.
Uiteraard was iedereen om half 5 klaar wakker, behalve de buren, dus toch nog maar zachtjes proberen te doen. Straks gaan we de Washington Mall verkennen.