Woensdagochtend moesten we online vanuit Key-West de vluchten bevestigen en de plaatsen reserveren. Er waren maar 2 plaatsen in de economy klasse en we wilden toch echt graag met zijn vieren thuiskomen! Een upgrade naar economy-plus kostte van Miami naar Washington 40 dollar en van Washington naar Amsterdam rond de 160 dollar p.p! Dus we hadden ons reisbureau nog maar even gebeld. Gelukkig werden we gerustgesteld want we zouden het op het vliegveld kunnen regelen en we konden er zeker van zijn dat er wel plek was.

Zoals gezegd was Hans om kwart voor 6 opgestaan. Om kwart voor 7 zaten we in de shuttlebus die ons naar het vliegveld zou brengen. We hadden ons voorbereid op net zulke lange rijen als in Nederland, maar tot onze groet verbazing was het helemaal leeg en werden we meteen geholpen. 🙂

De tickets printen was niet zo’n probleem, de plaatsen regelen duurde wat langer maar ook dat kwam dankzij de vriendelijke hulp voor elkaar. De eerste vlucht zaten we 2 aan 2 achter elkaar. De tweede vlucht zaten er 3 in het midden en met het gangpad ertussen nog iemand ernaast. Het inchecken verliep zó voorspoedig, dat Paula geen tijd had om de 2 flesjes water op te drinken voor de douane. Weggooien dus. Jammer! Iedereen schoenen uit, alleen Wouter niet. En Hans en Jasper weer door de scan. Wouter en his Mom hoefden niet, wij zagen er zo betrouwbaar uit dat we alleen door de metaaldetector hoefden hahaha.

Blijkbaar zet de economy-klasse vol, want we hadden economyPlus. Dat betekent zo’n 10 cm extra beenruimte en dat lijkt niet veel maar is wel het verschil tussen continu in een verkrampte houding met je benen in een hoek van 90 graden moeten zitten, of ze onder de stoel van je voorganger uit te kunnen strekken. Goed geregeld dus! 🙂 Het was even wachten tot we mochten vertrekken, want een controlelampje deed een beetje raar. De oplossing: complete shutdown, en na 30 seconden weer rebooten en dat werkte. Net windows 😉

Vervolgens mochten we 6 uur rondhangen op Dulles International Airport. Broodje (en pizza voor Wouter) happen bij de Subway, beetje lezen, klaverjassen en op en neer naar de wc lopen dan maar. Toen we het vliegtuig in wilden, schoot een soort hardrocker vol met tatoeages, doodskopringen leren kleding en pet over zijn bandana, en zonnebril (binnen!) en een soort van raar vlecht/staartje voor. En waar zat hij? Jawel, aan het raam naast Paula. Hij vergat steeds iets uit zijn koffers te pakken, dus moest Paula al 3x opstaan om hem erbij te laten. Hij zei wel steeds vriendelijk “bedankt voor het geduld”. Ik kon er wel om lachen, want dat vliegtuig ging toch niet sneller of langzamer hierdoor. Toen hij weer zat, pakje hij de koptelefoon uit het vakje voor hem en aan de manier waarop hij het vast had was te zien wat hij dacht: “Shit, dit is een waardeloos ding, maar mijn eigen oortjes zitten nog in mijn koffer, en ik kan niet wéér vragen of ik er langs mag”. Dus vroeg ik het zelf maar. Hij blij ;). Toen vertelde hij dat hij in een hardrockband zat, op weg naar Holland voor een concert. Daarna Spanje, Duitsland en nog wat. Hij was de gitarist, en even later kwam de zanger binnen. Die gasten wonen verspreid over heel Amerika en komen samen voor een tournee. Ze hebben onder andere op Dynamo Open air gespeeld in Eindhoven. Zoals hij daarover praatte, was dat zo ongeveer het toppunt van zijn concerten geweest. Thuis hebben we het opgezocht, en de band heet BioHazard en speelt inderdaad over de hele wereld.

Inmiddels viel het Paula op de dat motoren af en toe erg loeiden alsof ze aan het proefdraaien waren. Terwijl de laatkomers nog een plekje zochten, liep er een stewardess met een gezicht rond wat niet het standaard stewardessen happy-er-is-niks-aan-de-hand-gezicht was. Paula voelde nattigheid. En inderdaad, weer een lampje met problemen… Om een lang verhaal kort te maken: Vliegtuig uit, vliegtuig in om spullen te pakken, loungehangen en hoe kan het ook anders: klaverjassen.  Om het half uur kwam er een update en die update was: “Over een half uur komt er een nieuwe update”. Nadat 4 uur later koffers van onvindbare passagiers uit het baggageruim waren gevist, vertrokken we dan toch eindelijk.

Zo snel mogelijk kregen we het diner voorgeschoteld, want het was inmiddels 10 uur geweest. De kip met rijst was weer niet geweldig, de pasta die Paula had wel. Daarna lichten uit en proberen wat te slapen. Niet dus. We hadden ook in dit vliegtuig gelukkig een upgrade gehad tot EconomyPlus dus in principe hadden we ruimte genoeg maar het 15 uur rondhangen op de luchthavens en in het vliegtuig hadden al hun tol geëist: Pijn in de benen en het edele zitvlak en daardoor niet meer weten hoe je van ellende op die stoelen moet hangen. Daar kwam nog bij dat de hardrocker met zijn elleboog in Paula’s zij zat te porren… Wouter heeft heerlijk geslapen, Jasper heeft een groot deel van de nacht zitten gamen op zijn telefoon, Hans heeft af en toe een dutje gedaan en Paula heeft misschien opgeteld over de hele nacht maar 1,5 uur geslapen. Uiteindelijk maar een aantal keer naar de wc gelopen om wat te rekken en te strekken. Tegen de ochtend een hele tijd met een Amerikaanse dame van Iranese komaf met familie over de hele wereld  staan kletsen tot het ontbijt klaar was: warm croissantje met jam en een brownie.

Eindelijk landden we dan op Schiphol. Paula was te moe om te bukken om de grond te kussen, anders had ze het misschien nog wel gedaan ook… Snel door de douane, wachten op de koffers en naar de trein. Na enkele minuten konden we al instappen voor een rechtstreekse verbinding met Kruiningen waar Pa ons op zou komen halen. In de trein heeft Jasper heerlijk tegen Paula aan liggen slapen. Wouter en Hans zeggen dat ze bijna niet geslapen hebben maar ze hebben wel de dakloze gemist die in de trein om geld vroeg omdat de opvang 4 euro per nacht kost, en het deze zomer te warm om buiten te slapen…

Heerlijk om in Kruiningen Pa weer te zien. Of moet ik zeggen de auto die ons naar huis zou brengen ;). Thuis maar meteen alles wassen want 3 weken in de koffer maakt ook de ongebruikte en zelfs nieuwe kleding muf. Bovendien zaten er in Key-West beestjes. Ze zeiden dat het sugar-ants waren. Echt niet. Dat zijn mieren, en dit waren meer een soort mijten en die willen we thuis niet!

Hans heeft lekker op de bank liggen slapen tot het tijd was om te douchen om bij Pa en Ma te eten. Lekker gekookte aardappels met jus, witlofsla, broccoli en beenham. Jammie, lekker gezond Nederlands eten. 🙂

Daarna naar huis en zo lang mogelijk wakker proberen te blijven. Jasper en Wouter hebben we om 8 uur naar bed gestuurd (onder protest uiteraard ;)). Paula gaf het om een uur of half 10 op, Hans om half 11. Na een hele nacht aan één stuk door geslapen te hebben werden we om 8 uur wakker van de kerkklok. Het klokje tikt nergens zoals het thuis tikt…