Na gisteren inkopen gedaan te hebben in Anthem ging onze reis vandaag richting Flagstaff. Een groot deel van de route ging over de snelweg, maar het laatste deel zou een heel mooie route zijn via Sedona. Onderweg naar Sedona zagen we het landschap langzaam veranderen van een omgeving met veel zand en cactussen in een landschap met meer struiken en gras. De temperatuur zakte tot iets boven de 30 graden (best koud na de afgelopen dagen 🙂 ), maar we stegen tot zo’n 6000 feet, oftewel ca 2000 meter. Dat zouden we later nog merken…
Sedona is een stadje dat in een zeer mooie omgeving ligt met rode rotsen. Dit is blijkbaar bij meer mensen bekend want het was heel erg druk hier. Daar kwam nog bij dat helaas de hoofdweg door Sedona geheel op de schop was, waardoor goed moest worden opgelet tijdens het rijden tussen alle afzettingen door. Voor we het wisten waren we het stadje weer uit. Ons doel was echter niet zo zeer Sedona zelf maar het Slide Rock State Park. De rivierbedding in dit park is zodanig uitgesleten dat er natuurlijke glijbanen zijn ontstaan. Het park heeft echter een beperkte parkeergelegenheid en we waren via de website gewaarschuwd voor mogelijke drukte in dit seizoen. En dat bleek ook wel toen we rond het middaguur bij de ingang van het park kwamen… vol. 🙁 Op dat moment geldt de regel dat er eerst een auto moet vertrekken voordat er een auto het park op mag. En de rij was lang… te lang. Daar hadden we geen zin in, dus de plannen werden gewijzigd. Morgen zouden we naar Walnut Canyon gaan, maar dat konden we vandaag ook nog doen. En dan morgenvroeg gaan we nogmaals proberen in het Slide Rock State Park te komen.
De rest van de route richting Flagstaff was een prachtige rit met enkele haarspeldbochten en steile stukken omhoog. Eenmaal boven hadden we een prachtig uitzicht over de vallei richting Sedona.
Bij Walnut Canyon wachtte ons een verrassing. Voor de toegang tot nationale parken hebben we een pas (America the Beautiful) die samen met het tonen van bijvoorbeeld je rijbewijs voor de handtekening en foto, de toegang tot de nationale parken geeft. De ranger bij de toegang tot het park zei “hello, how are you doing today”. Standaard begroeting van de meeste amerikanen. Daarna keek hij naar mijn rijbewijs en zei “Goedemiddag, from what part of the Netherlands are you?” Bleek dat zijn vrouw uit Nederland kwam en dat hij Nederland had doorkruist van Stavoren tot Middelburg en van Alkmaar tot Maastricht. 🙂 Na een “dank u wel” en “tot ziens” zijn we doorgereden naar het visitor center van Walnut Canyon.
In Walnut Canyon zijn overblijfselen van een nederzetting te zien. In de canyon leefden van ca 1125 tot 1250 een volk dat daarna om onbekende reden is vertrokken. Onder overhangende rotsen, uitgesleten door regen en wind, bouwden ze muren zodat een afgesloten ruimte ontstond voor opslag en leefruimte. Vanuit het visitor center konden we via een lange trap afdalen naar een pad dat in de canyon langs de oude “woningen” liep. En hier merkten we dat we inmiddels op “grote hoogte” waren. Hijgend en puffend kwamen we na een heel mooie wandeling terug in het visitor center. Na een beetje te zijn bijgekomen zijn we, na wat inkopen gedaan te hebben voor de volgende dag, doorgereden naar het hotel. Daar hebben we een plons in het zwembad genomen en ons daarna tegoed gedaan aan hamburgers en spare ribs. Wouter heeft gisteren een T-shirt gescoord met de tekst: “the beast never stops” Dat bleek ook wel met het eten van de spareribs: de jus zat zo ongeveer tot achter zijn oren 😉
Morgen op tijd er weer uit in de hoop dat we op tijd zijn om Slide Rock State Park te bewonderen.
Meer foto’s in het album USA 2015.