De dag begon heerlijk zonnig dus petjes/hoed op en zonnebrillen uit de tas. Leuk: Neem je een goede bril zorgvuldig in een koker mee, breekt het pootje af de eerste keer dat je hem wil gebruiken… Nou ja, bij de supermarkt hebben we weer een ontbijtje en sixpack water gehaald en ernaast zat een winkel met zonnebrillen. Probleem opgelost!

Voor het gebouw van de National Academy of Science and Engineering staat een groot beeld van Albert Einstein. Onderweg daar naar toe werden we aangesproken door een man die hoorde dat we geen Amerikanen waren, iedereen een hand gaf, vroeg waar we vandaan kwamen en hoe lang we bleven. Hij vertelde dat hij ooit voor een “transfer” in Amsterdam was geweest, wenste ons een prettige dag en weg was hij weer. Vriendelijkheid op straat die wij niet kennen 🙂

Van Einstein zijn we naar het Vietnam Veterans Memorial gelopen. Indrukwekkend gebeuren middels een scheur in het landschap dat de verdeeldheid in het land hierover weergeeft. Alle namen van de slachtoffers staan hierop vermeld.

De volgende halte was het Lincoln Memorial, dat iedereen wel kent van het grote beeld van Lincoln zittend op een soort troon. Op de wanden staat de beroemde tekst die iedereen in Amerika op de basisschool leert en tijdens een toneelvoorstelling voordraagt. De tekst begint met “Four score and seven years ago…“. Dus vragen wij aan een vriendelijke Amerikaanse hoe lang een “score” is. Na haar hele familie te hebben gevraagd en Google te hebben geraadpleegd vertelde ze dat het 20 jaar was. Of te wel, iedereen leert die tekst maar heeft geen idee waar het over gaat… Ze konden er wel om lachen.

De temperatuur was inmiddels flink opgelopen dus hebben we een plaatsje in de schaduw gezocht om ons eerst maar even in te smeren tegen de zon. Daarna zijn we langs het Korean War Veterans Memorial gelopen. Een muur waarin gezichten van mensen en vliegtuigen zijn ge-etst.  Hier liep ook een veteraan in een paars uniform met allerlei medailles. Hij salueerde naar het monument. Diep respect.

Door naar het Martin Luther King Jr. Memorial, over het water een blik op het Thomas Jefferson Memorial geworpen, het DC War Memorail en het World War II Memorial bezocht. Kortom, een heleboel gedenkplaatsen die eigenlijk allemaal met dood en verderf te maken hebben.

Richting het Washington Monument, de bekende pilaar, dat helemaal in de steigers staat voor restauratie. Op weg daarheen hebben we een ijsje gekocht. Dit werd al snel een knoeiboel, want de ijsjes kwamen al smeltend uit de ijsco kar.

Het laatste dat we vandaag wilde bezoeken was het National Museum of American History. Een enorm gebouw waarvan 1/3 pas in 2015-2016 open gaat. Een deel van het museum wordt bovendien later verplaatst naar het National Museum of African American History and Culture dat nog in aanbouw is. Het was erg donker binnen, en allemaal hoekjes en bochten. We waren onze oriëntatie al snel kwijt. Er was echt heel veel te leren over de geschiedenis van de VS, maar we waren echter te moe en het was te druk om er volledig in te duiken. Dus hebben we gewoon rond gelopen en genoten van alles wat er te zien was: Complete treinen, boten, uniformen en een boom met een opgehangen tax-collector. Op een gegeven moment stapten we in een tram die tentoon gesteld stond. We (Hans, Paula en Jasper) pakten een stang vast alsof hij zou gaan rijden. Paula waarschuwde Wouter, en die zocht in een reflex ook heel snel steun bij een paal. Dat was een snelle reactie! Sneller dan de tram ooit nog zal rijden 😉

Op de terugweg naar de metro was er een man aan het drummen op lege tonnen en pilonnen. Een metalen boodschappenkarretje diende als bekken. Dat klonk echt waanzinnig goed!

Nu weer uitpuffen en zo weer om een lekker broodje/salade bij de beste sandwich-zaak van Washington, want dat was ons gisteren prima bevallen.

Foto’s in het album USA 2013.