Na een goed ontbijt gingen we op weg naar Laramie. Hier is een oude gevangenis die we konden bezoeken. In het visitor center konden we onze tickets kopen. Dat waren plaatjes van oude gevangenen. We werden hartelijk ontvangen door de jongedame achter de kassa, en toen ze hoorde waar we vandaan kwamen, waarschuwde ze ons vooral veel te drinken, omdat veel toeristen niet gewend zijn aan deze hoogte en hoogteziekte krijgen: hoofdpijn en misselijk. Tja, daar had Jasper dus met het ontbijt al wat last van.
De gevangenis was in gebruik in de tijd van de cowboys en volgens één van de gidsen had je hier ranches, gras, de gevangenis en verder niks. Het huis van de directeur zag er netjes uit. Dat is dan ook door de gevangenen gebouwd en later verbouwd. Een groot deel van het originele glas zat er nog in (meer dan 100 jaar oud!), en het was mooi ingericht met meubels zoals bedden, bureau en naaimachine voor de echtgenote natuurlijk.
De gevangenis zelf was een stuk minder luxueus: Er was een cellenblok met cellen die allemaal individueel met hangsloten afgesloten moesten worden, en een iets moderner cellenblok waar ze met 1 hendel alle cellen in één keer mechanisch konden afsluiten. Wel zo veilig voor de bewakers. Het eerste jaar ontsnapte 65% van de gevangenen, daarna nog steeds 25%. Dit gebeurde vooral tijdens de werkzaamheden buiten, maar ze groeven ook tunnels, zaagden tralies door, maakten sleutels van hout en je kon het zo gek niet verzinnen of ze hadden het geprobeerd. Als ze eenmaal vrij waren, konden ze naar de Rockies en daar waren ze praktisch onvindbaar, dus de pakkans was erg klein. Om ontsnapping te voorkomen, kregen de gevangenen tijdens buitenwerk een ketting met zware kogel aan hun enkel, of een zwaar gewicht om de enkel zelf. Dit zorgde natuurlijk voor wonden en de bijbehorende infecties. Uiteindelijk hebben ze maar een houten palissade om de gevangenis heen gebouwd, met loopplanken aan de buitenkant, en uitkijktorens op de hoeken. Dat hielp.
Er is een periode geweest dat er 3x zoveel gevangenen waren als dat er plek was. Toen hebben ze de gevangenen gewoon buiten de cellen op een matrasje op de gang gelegd en vastgeketend aan de tralies.
In de gevangenis mocht absoluut niet gepraat worden. Niet tijdens het eten, niet in de cel, nergens. Alleen tijdens werkzaamheden kon er met toestemming van de bewakers gecommuniceerd worden als dat nodig was. Hoe streng het regime was, hing af van de directeur die op dat moment in dienst was. De één gaf meteen een tijdje isoleercel (in het donker op water en brood), de ander nam enkel wat privileges af voor een bepaalde tijd. Er was plaats voor 2 vrouwelijke gevangenen. Op een gegeven moment hadden ze er drie, en dat werd ruzie. Eén van de drie “dames” was verslaafd aan morfine, en ging schreeuwen en uitte schunnigheden. Die heeft 2 maanden in de isoleercel gezeten; het langst van alle gevangenen daar.
De directeur zorgde ook voor werk voor de gevangenen. Er werden hier bezems van stro gemaakt, die over de hele wereld verscheept werden. De directeur heeft de machines aangeschaft, en de winst ging dan ook voor een groot deel in zijn zak. Op een gegeven moment zat er een Zweedse houtbewerker in de gevangenis. Die heeft heel wat mooie houten meubels gemaakt. Leuke bezigheid voor hem, lekker zakcentje voor de directeur.
Eén van de beroemdste gevangenen was Butch Cassidy, bij sommigen bekend van de film Butch Cassidy and the Sundance Kid uit 1969 met Paul Newman en Robert Redford. Hij is gewoon opgegroeid op een ranch, maar om de één of andere reden het criminele pad op gegaan. Hij overviel treinen en banken en was daarbij flink gewelddadig. Hij gaf soms geld aan de bevolking: Een weduwe die het moeilijk had, of een boer die de belastingen niet kon betalen. Hierdoor zag de bevolking hem als een soort Robin Hood en bood schuilplaatsen.
De gidsen waren erg vriendelijk. Wouter heeft handboeien om gekregen, en Jasper werd echt opgesloten in een cel. Dat maakte toch een herrie! Akelig.
Buiten de gevangenis was nog een kerk, boerderij met groententuintje, school en gerechtsgebouw. Het was al best wel warm, dus dat deel hebben we maar een beetje snel bekeken.
Het hotel lag maar 5 minuten verderop, en daar zijn we lekker het binnenzwembad en de jacuzzi ingedoken. Even naar de Mac voor het avondeten, en nu lekker uitbuiken en een verhaaltje schrijven…
Foto’s in het album USA 2016