De dag begon weer met een flinke rit door het goudgele grasland. Dat gras werd steeds groener naarmate we dichter bij de staat South Dakota kwamen. Ook zagen we steeds meer bomen onderweg. Op een gegeven moment kwamen we bij het bord Black Hills National Forest, onze bestemming voor de komende dagen, en dat was een mooi plekje voor de lunch. Even na 12 uur waren we al in Custer; te vroeg om in te checken in het hotel. Dus zijn we informatie gaan halen in het Visitor Center. Daar was een lief, oud vrouwtje dat heel behulpzaam was. We kregen een kaart, en ze gaf ons de tip vanmiddag via de Needles Highway en dan de Wildlife Loop Road te rijden. Mount Rushmore kunnen we blijkbaar het beste ‘s ochtends doen, omdat we dan de zon in de rug hebben als we de eerste blik op de koppen kunnen werpen. Ze vroeg waar we vandaan kwamen, en we mochten een speld prikken in de kaart van Europa. Daar zaten al heel wat spelden in, en elk jaar wordt er een nieuwe kaart opgehangen.
We hebben het advies maar opgevolgd, en zijn naar de Needles highway gereden. Via Sylvan Lake kwamen we op een smalle kronkelweg (niet geschikt voor campers of andere grote gevaartes). We reden door prachtige open dennenbossen, maar de naam Needles slaat op de rotsen. Die zijn verticaal uitgesleten en soms zo dun en scherp dat het net naalden zijn. We zijn 2x door een smal tunneltje gereden waar maar 1 auto tegelijk door kon. Bij het ingaan van de tunnel dus eerst even kijken of deze vrij was! Vanuit de tunnel hadden we al prachtig uitzicht op alles wat daarachter lag.
Na deze prachtige rit gingen we naar het dit voorjaar pas geopende nieuwe Visitor Center van Custer State Park. Daar was een plattegrond waarop je kon zien waar de bisons zich op dat moment ongeveer bevonden. Er was ook een film over het park en alles wat er te zien was. De verteller begon, en Hans had meteen zoiets van: “Dat is de stem van Dances with Wolves“. En bij de aftiteling bleek het inderdaad Kevin Costner te zijn. De indianen noemden de bisons “tatanka”, en dat woord kwam in de film dan ook vaak terug.
Op zoek naar de bisons gingen we de Wildlife Loop Road op. Een mooie weg door de heuvelachtige graslanden. Pas na een hele poos zagen we erg in de verte een kudde bisons. Eigenlijk waren we best wel teleurgesteld… Een eind verderop spotte Paula aan de rechterkant wat antilopes, tot Wouter zei: “Nee, moet je links eens kijken!” En daar lagen 2 bisons op nog geen 100 m afstand. Prachtig, wij ook weer blij. Een heel stuk verder bleek een kudde zich links net naast de weg te bevinden, en rechts waren wat drinkpoelen, dus ze staken tussen de auto’s door over. Op nog geen 15 meter afstand konden we mooie foto’s maken, en daarna kwamen er nog een paar grote joekels vlak achter onze auto langs. Het geluid dat ze maakten is ook erg indrukwekkend!
Een eind verderop in het park stond er nog een ezeltje te wachten om gevoerd te worden. Hans vond dat maar niks, want ezels kent hij al genoeg 😉
Tegen vieren waren we in het hotel, en best wel moe van alle indrukken en de lange rit. Dus maar gauw het zwembad en de gloeiende, gloeiende, gloeiende hottub ingedoken. Het zwembad was binnen, maar er was wel een deur naar buiten om te zonnen. Toen Hans en Jasper gingen douchen, bleven Wouter en Paula nog even zwemmen en buiten opdrogen. Ze waren zo slim om de keycard van de kamer mee te nemen voor het geval de deur achter hen in het slot viel. Tja, in die deur moest blijkbaar een doodgewone sleutel ipv een keycard… Wouter kon dus in zijn zwembroek omlopen om vanuit het zwembad de deur open te doen. 🙂
Na het zwemmen nog even een broodje bij de Subway, en een verhaaltje schrijven natuurlijk. De komende 2 dagen verblijven we in hetzelfde hotel en hebben we dus alle tijd om de omgeving te verkennen. Op het programma staan oa nog meer Custer State Park, Mount Rushmore en Crazy Horse Memorial.