De wekker liep vroeg af, want we konden maar tot 9 uur aan het ontbijt. Op dat moment stortregende het, maar gelukkig was het even later al weer droog.
De planning was om vanmorgen naar het vliegdekschip de USS Yorktown te gaan en ‘s-middags het strand op te zoeken. Vanaf allerlei bruggen die over het water en over elkaar lopen, konden we de USS Yorktown al van verre zien liggen. Wat een grote boot, eh… schip. Voor we erop gingen werd er nog even een foto gemaakt voor een groen scherm, daarna mochten we erop. In de hangar werden we welkom geheten en kregen we een routekaartje. Er waren 6 routes. De gids raadde ons aan eerst route 3 (het dek) te doen, want het was op dat moment droog. Dan route 1 want daar konden we zien hoe de bemanning leefde op het schip. Er was ook nog een film (met airco) voor als we moe waren, en de andere routes konden we dan nog doen als we er nog zin in hadden. Alle routes begonnen en eindigden in de hangar, dus dat was superhandig.
Eerst even een foto van de jongens in een vliegtuigje, daarna met route 1 via allerlei akelig steile trapjes naar boven. Het dek deukte in als wij eroverheen liepen. Nee, dat lag niet aan ons gewicht, want de jongens hadden het ook! Vroeger was het dek van hout. Later hebben ze er metalen platen overheen gelegd. Op het dek stonden allerlei vliegtuigen uit verschillende tijdsperiodes. Bijzonder om te zien hoe die vleugels ingeklapt konden worden zodat er meer in de hangar en op het dek pasten. Via de stuurhut weer naar beneden. Wat ik heel bijzonder vond: de kapitein zat in het voorste gedeelte met goed zicht op de zee maar de stuurman zat in een hokje erachter en zag zelf maar bar weinig. De stuurman moest in dit geval dus letterlijk blindelings vertrouwen op zijn kapitein.
Route 1 leidde ons naar de verblijven van de bemanning. Van buiten is het een enorm schip maar van binnen had de bemanning maar bar weinig ruimte. We moesten ook vaak bukken om ons hoofd niet te stoten. Er was wel van alles: een ruimte om groente schoon te maken, een slagerij, een bakkerij, een ziekenboeg (met stapelbedden, daar zou ik niet onderin willen liggen met een zieke boven me…) en zelfs een tandartsruimte. Natuurlijk ook een eetzaal en slaapverblijven. Hier en daar stonden poppen om het wat realistisch te maken. Leuk! Het was wel erg warm beneden (arme soldaten!) dus maar even afkoelen in de theaterzaal.
De man bij de ingang had ons goed ingelicht, want de puf was er wel uit na deze routes. Via het downtown Charleston, waar ontzettend mooie karakteristieke huizen staan, gingen we terug naar het hotel. Tijd voor een smeerbeurt met factor 30 en op naar het strand. Het weer leek nog steeds niet mooi. Af en toe vielen er zelfs spetters op de voorruit maar we wilden gewoon even afkoelen. En op het strand was het gewoon mooi weer omdat de wolken pas boven het land ontstonden. Gauw een parkeerplek gezocht, en het water in. Het water was echt superwarm. Daar kan geen tropisch zwemparadijs tegen op. En golven! Soms wel 1,5 meter hoog. Wouter werd af en toe gewoon omver gegooid. Genieten dus.
Toen we terug gingen stond ons nog een verrassing te wachten: Er zat een parkeerbon onder de ruitenwissers omdat we niet parallel aan de rijbaan hadden geparkeerd, maar een beetje schuin. 50 Dollar in te leveren in een dropbox in de City Hall. Dat hebben we maar braaf gedaan, anders wordt het cadeautje dat het autoverhuurbedrijf van onze creditcard afhaalt nog veel groter…
Even douchen, eten, verhaaltje schrijven en klaverjassen. Morgen naar Darien over de “Jasper Highway”…
Foto’s in het album USA 2013.