In de lobby van het hotel konden we kaartjes kopen voor Wet ‘n Wild Orlando. Via het internet was wel veel goedkoper, $10 korting pp, maar volgens de man achter de balie moest je dan een uur in de rij staan. Dat bleek wel mee te vallen, want iedereen was sowieso snel aan de beurt. Wat begint te wennen zijn de strenge veiligheidsmaatregelen. Tassencontrole (ook de koelbox), naam op het ticket en een vingerafdruk. Big Brother… Maar het is ook voor onze eigen veiligheid zullen we dan maar denken.

Er was nog plaats dus hebben we lekker een tafeltje met parasol bij het golfslagbad in beslag genomen. Omkleden, insmeren en de pret kon beginnen. Bubba Tub was de eerste attractie: met zijn vieren in een band/bootje en dan een heel hoge helling af. Dat was de bedoeling tenminste. Nadat we al erg lang in de rij stonden bleek dat de lopende band waarmee de bootjes naar boven werden gebracht kapot was gegaan. Dus iedereen moest terug naar beneden. Sommigen vonden dat niet eens erg. 😉

Daarna even in het golfslagbad waar de golven ruim 1,5 meter hoog waren! Paula ging met de jongens door naar The Surge want de rij leek daar niet zo lang te zijn. Helaas, de rij stond in de bush en we werden in groepjes doorgelaten, dus wel weer een poos wachten. Boven mochten we in een 4-persoons bootje stappen en werden we een glijbaan ingeduwd. En Paula ging achteruit gillend de helling af. Jasper en Wouter hadden haar nog nooit zo hard horen gillen dus wilden ze nog een keer. Boven vroeg de lifeguard wie er achteruit wilde dus Paula wees de jongens aan. Waarop de lifeguard met een heel valse blik “So its gonna be you” Paula nòg een keer achteruit over het randje duwde…

Wouter en Paula gingen nog met een matje de Mach 5 af. Dat vonden Paula’s knieën niet zo leuk want het matje was te kort (of ze lag niet goed) waardoor haar knieën steeds op de glijbaan bonkten. Vooral bij de landing na de steile stukken waarbij je volledig loskwam was dat niet lekker!

Daarna even bijkomen in de Lazy River. Lekker met zijn vieren (en een heleboel anderen) in een band in een riviertje rondjes dobberen tot we er genoeg van hadden en op naar The Storm. Twee grote turbotollen/ufo’s met rook en stormgeluiden, waar je in het donker met een bloedgang doorheen schoot. Daarna met zijn vieren 2x met een “achterelkaarbootje” van The Flyer en weer even een dipje in het golfslagbad. Daar bleek dat Wouter volledig uit zijn surfshort gescheurd was. 🙂 Geen nood, hij had er nog een klein zwembroekje onder. Dus broek uit en verder naar de Lazy River.

Tot slot ging Paula met de jongens in de rij voor Disco H2O. Hans wachtte ons op maar die heeft lang kunnen wachten. Tjonge, dat was me een rij! En het irritante is dat mensen die extra betalen, gewoon recht hebben om voor te dringen. Er waren rode armbandjes die altijd voor mochten, en groene (waarschijnlijk goedkopere) die afgestreept werden per attractie.  Om binnen te komen hadden wij al $220 afgetikt, dus hebben wij het zonder armbandjes en met wachtrijen moeten doen.

Om half 5 hadden we er genoeg van en gingen we naar de auto. Net op tijd want het begon te gieten toen we in de auto zaten. Goed getimed dus want met die hoosbuien en het onweer dat volgde had ik niet graag op een trapje bij de glijbanen gestaan…

Een diner van kersenflappen en croissants en lekker een potje klaverjassen vormden het eind van deze topdag!

Geen foto’s van deze dag, want daarvoor was het veel te nat en we hadden we toch geen tijd voor. Morgen weer wel als we naar Kennedy Space Center gaan.

Lekker uitgeslapen (not) gingen we op reis naar Orlando. Eerst naar een nòg groter outletcentrum. Het blijft raar: een Nike-winkel naast een Adidas-winkel en verderop ook nog Puma en Reebock in plaats van 1 grote sportwinkel met alle merken. Er zijn wel honderdduizend parfumwinkels maar daar heb je ook niks aan met een parfumallergie… En verder dure merken waar we toch niks om geven. Dus het enige dat we gekocht hebben zijn hamburgers (belachelijk duur in het outletcentrum) en ijsjes. Die ijsjes smolten al voor we de drempel over waren. Erg warm dus.

Op weg naar het hotel reden we al langs Wet ‘n Wild. Nou, de jongens werden er inderdaad wild van! Ze moeten nog even wachten tot morgen. Dan wordt het ook prachtig weer dus dat komt helemaal goed.

Verder hebben we nog wat gezwommen en inkopen gedaan. Niks bijzonders, dus geen foto’s vandaag. Morgen nemen we de onderwatercamera mee. De foto’s ontwikkelen we pas na de vakantie maar ik ben nu al benieuwd…

Zon en een strakblauwe lucht lachten ons vanmorgen toe. Dat kwam goed uit want vandaag gingen we naar natuurlijke bronnen om te zwemmen. Eén van de mooiste belevenissen van de reis. Helaas sloeg het weer om, en hebben we de hele ochtend regen gehad. Een beetje variatie tussen gewone regen en stortregen maar in elk geval niet droog en zonnig. Toch leek het wat op te klaren richting Juniper Springs dus hebben we de spullen uit de auto gepakt, zijn we onder een afdakje gaan picknicken en kaarten. Het bad lonkte ons wel: kristalhelder water met een uitgehakte rotsrand, en watermolen en jungle op de achtergrond. Toen het droog werd zwemkleding aan en voeten in het water. En heel gauw er weer uit. Tjonge, wat was dat water koud! Hans kwam niet verder dan zijn zwembroek. De jongens sprongen van de rotsen af in 1x het water in. De helden! Jasper wist niet hoe snel hij eruit moest komen en Wouter vond het lekker fris. Dus is Paula er toch ook maar in gegaan. En inderdaad: na een tijdje wende de temperatuur wel. Wouter heeft zich lekker uit kunnen leven met duiken en springen.

Na het zwemmen nog een wandelingetje door het gebied. Er zitten schildpadden en alligators. De jongens voelden zich niet echt lekker op het bospaadje. 😀 Wij hadden meer last van de muskieten. We zijn allebei meerdere keren gestoken. 🙁

In het hotel aangekomen begon de zon eindelijk lekker te schijnen dus konden we weer lekker in het zwembad plonzen. Helaas zat de whirlpool vol met zand, zodat we viezer eruit kwamen dan dat we erin gingen: zand op plekken waar je het echt niet wil hebben!

We hadden geen zin om uit eten te gaan, dus hebben we lekker Amerikaans een pizza laten bezorgen. We hadden geen idee hoe groot die dingen zouden zijn, dus hadden we een familie-deal: 2 large pizza’s, chickenwings, 2 liter cola en brood dat we niet hoefden. Nou dat was iets te veel. We hebben een hele pizza over. Weten we dat ook weer. En we hebben in elk geval de foto’s nog! 🙂

We hebben tot nu toe bijna geen TV gekeken. Nu hebben we hem voor de lol eens aangezet, en het blijkt dat ons slechte weer uit het midden van de VS komt. Lekker dan. Ze geven de komende 2 dagen ‘s middags ook onweer af. Dus de planning is nu overmorgen zo vroeg mogelijk naar Wet ‘n Wild dan kunnen we ervan genieten voor we eruit moeten…

Morgen wordt het shoppen in Orlando! 😉

Foto’s in het album USA 2013.

De dag begon goed met wafels als ontbijt en werd nog beter met Shop ’till you Drop. 🙂 🙂 Er zit een supergroot fabrieks-outletcentrum aan de andere kant van de snelweg. We reden er met de auto op, en moesten toevallig helemaal aan het andere eind zijn. Het centrum bestaat uit ongeveer een kilometer aan winkels naast elkaar!  Eerst de Nike-store in voor Hans. Een aantal shirts later de Adidas-store in voor Paula. Een aantal shirts en een trainingspak voor Paula later wilden de kids ook nog maar weer een paar shirts erbij. Ik vrees dat we voor de terugweg een extra koffer nodig hebben… 😀

Daarna hebben we het Spaanse fort Castillo de San Marcos bezocht. Dat was eigenlijk te warm om er echt van te kunnen genieten. In elk geval is Florida meerdere keren van eigenaar gewisseld. Vooral de Engelsen en Spanje hebben over en weer landje-pik gespeeld. Het fort was het eerst van hout en nadat de Engelsen het fort en het plaatsje volledig afgebrand hadden, is er een stenen fort voor in de plaats gebouwd.

We hebben geluncht in een soort piratenboomhut. Je kon beneden eten, maar ook met een trap naar boven. Deze ruimte was deels open en deels overdekt, en geheel op en rond een enorme boom gebouwd. Leuk om in de stemming te komen voor ons volgende avontuur: het Pirate & Treassure Museum. Ze hadden er veel werk van gemaakt door het leuk aan te kleden. Nederlandse musea zijn dan echt maar saai hoor! Een deel was nep, en een deel was echt oud. De bewegende en sprekende poppen (zelfs een lijk in een soort vogelkooi) waren erg levensecht. Als je daarvan kan spreken bij een lijk dan…

Terug naar het hotel vielen de eerste spetters alweer. Toch met goede moed het zwembad opgezocht, en jawel, de lucht trok helemaal open. Je krijgt wat je verdiend hebt zeg ik dan 🙂

Foto’s in het album USA 2013.

Het was prachtig weer toen we opstonden. En wat een ontbijt: je mocht zelf je wafels bakken, en een fruityoghurt als toetje. De wafels van Hans waren beter gelukt dan die van de dame van de ontbijtservice. Dat betekent dus dat Hans vaker de keuken in mag!

Even een stukje rijden van Georgia tot het strand in Florida. In de verte zagen we de regenbuien al ontstaan maar het was nog steeds mooi weer toen we over de Porte Vedra Boulevard reden. Wat een mooie huizen zeg. Enorme joekels, met een privéstrand erachter. Het Walhalla voor de rijken. En om het nog mooier te maken waren er ook een paar privé clubs aan het strand. Het gepeupel zoals wij moest gewoon een mijl of wat uit de bebouwde kom naar het strand waar je moest betalen voor het parkeren (deze keer maar 3 dollar i.p.v.50), maar waar verder niks was: geen wc, ijsjes of zelfs maar prullenbakken. Dus koelbox mee en het strand op. Heerlijk. Lekker hoge golven en wij hadden volop zon. Op een gegeven moment zagen we een man die beet had met zijn hengel. Paula riep voor de grap: “Een haai!” en dat was het nog ook. Een héél klein zandhaaitje of zo. 😉  Maar op dat moment zag Paula dus echt een vin. Nog eens goed kijken en ja hoor, daar nog één. Gelukkig bleken het dolfijnen te zijn. Echt gaaf!

Inmiddels werd de lucht wel steeds dreigender en besloten we maar terug naar de auto te gaan. Het begon harder te waaien, en de eerste spetters vielen al maar we zaten mooi in de auto voor het echt losbarstte.

Bij het hotel konden we meteen onze kamer in. Lekker hoor! Gauw douchen om het zand en zout af te spoelen. Alleen Wouter niet want die wilde nog gaan zwemmen. Een paar uur later hebben de mannen dat dan ook gedaan. Een heerlijke, ontspannen dag.

Foto’s in het album USA 2013.

Vandaag zouden we van South Carolina terugkeren in Georgia. De lucht was bewolkt maar niet donker toen we halverwege de rit een Walmart indoken op zoek naar strandlakens en een ouderwets fotorolletje voor de onderwatercamera. Toen we de Walmart wilden verlaten, was het echter aan het stortregenen. We hebben even gewacht tot het wat minder hard leek te regenen voor we naar de auto renden. Helaas regende het toch harder dan verwacht en waren we dus toch doorweekt… Dankzij de airco droogden we in de auto snel op, maar buiten bleef het gieten. Sommigen zetten zelfs hun auto aan de kant van de snelweg omdat ze niet meer durfden te rijden.

Aangekomen bij Fort King George in Darien, was het gelukkig droog. Omstreeks 1720 hadden de Engelsen hier hun meest zuidelijke fort gebouwd. Dit was hier compleet gereconstrueerd. De paden en bruggetjes over het moerasgedeelte waren goed afgescheiden van het gebied ernaast; blijkbaar zitten er alligators. Die hebben we niet gezien maar het stikte wel van de kleine krabbetjes. Het fort bestond uit een sloot met een palissade en een aarden wal. In het fort stonden maar een paar gebouwen: het Blockhouse was om voorraden op te slaan, maar diende ook als verdedigingsbolwerk met overal kleine schietgaten en ruimte voor kanonnen. Verder een bakkerij, een smidse, wat schuurtjes/stallen en een groot gebouw waar de soldaten konden slapen. Op het moment dat we daar waren, begon het weer te gieten. Dus visten we een pak kaarten uit de rugzak om op de houten bankjes binnen lekker een potje ouderwets te klaverjassen.

Toen het even wat minder hard regende liepen we weer terug naar het visitors center. Fout! Weer begon het te gieten, dus weer werden we nat. Nu begon het zelfs te onweren… Dit gaf ons mooi de kans een praatje te maken met de dame achter de balie. Ze had een soort boswachtersuniform aan, dus durfde ik wel te vragen hoe die mooie bomen heten die we overal zagen staan. Zelfs in de middenberm van de snelweg stonden ze in volle glorie te bloeien.

 

Het zijn Crepe Myrtles. Ze zijn er in het wit, lichtroze, donkerroze/rood en nu zie ik op het Internet dat ze er ook in het paars zijn. De laatste dagen zien we ook steeds meer bomen met een soort mos dat als baarden naar beneden hangt. Die slierten wuiven prachtig met de wind mee. Dat is Spanish Moss. Het doet de boom geen kwaad want het haalt alle voedingsstoffen uit de lucht. Alleen als het teveel wordt, kan het de boom op een gegeven moment verstikken en dan halen ze het er vaak af. Van dichtbij heeft het een heel fijne structuur en een beetje een zilveren glans. Mooi! We hebben ook bomen gezien met een heleboel webben als een soort cocon. Maar dat is niet goed, dat schijnt door een soort kever of zo te komen…

In een filmzaal van het visitors center hebben we nog een filmpje bekeken over hoe de Engelsen, Spanjaarden en Indianen om het Fort vochten. De Schotten kwamen nadat de Engelsen zich hadden teruggetrokken naar het noorden en daarvan hebben we nog een klein huisje bekeken.

Het hotel is deze keer heerlijk schoon. Een verademing na het laatste hotel. Dus ondanks de wolken even een duik in het zwembad en lekker douchen. Heerlijk dat ze hier ook een wasruimte hebben. Voor een paar dollar kun je je kleren wassen, en daarna in de droger stoppen. Dus iedereen en alles is weer schoon. Hans ploft tussen de gameverslaafde kinderen op bed en heeft even de gekke 5 minuten. Welterusten!

Foto’s in het album USA 2013.

De wekker liep vroeg af, want we konden maar tot 9 uur aan het ontbijt. Op dat moment stortregende het, maar gelukkig was het even later al weer droog.

De planning was om vanmorgen naar het vliegdekschip de USS Yorktown te gaan en ‘s-middags het strand op te zoeken. Vanaf allerlei bruggen die over het water en over elkaar lopen, konden we de USS Yorktown al van verre zien liggen. Wat een grote boot, eh… schip. Voor we erop gingen werd er nog even een foto gemaakt voor een groen scherm, daarna mochten we erop. In de hangar werden we welkom geheten en kregen we een routekaartje. Er waren 6 routes. De gids raadde ons aan eerst route 3 (het dek) te doen, want het was op dat moment droog. Dan route 1 want daar konden we zien hoe de bemanning leefde op het schip. Er was ook nog een film (met airco) voor als we moe waren, en de andere routes konden we dan nog doen als we er nog zin in hadden. Alle routes begonnen en eindigden in de hangar, dus dat was superhandig.

Eerst even een foto van de jongens in een vliegtuigje, daarna met route 1 via allerlei akelig steile trapjes naar boven. Het dek deukte in als wij eroverheen liepen. Nee, dat lag niet aan ons gewicht, want de jongens hadden het ook! Vroeger was het dek van hout. Later hebben ze er metalen platen overheen gelegd. Op het dek stonden allerlei vliegtuigen uit verschillende tijdsperiodes. Bijzonder om te zien hoe die vleugels ingeklapt konden worden zodat er meer in de hangar en op het dek pasten. Via de stuurhut weer naar beneden. Wat ik heel bijzonder vond: de kapitein zat in het voorste gedeelte met goed zicht op de zee maar de stuurman zat in een hokje erachter en zag zelf maar bar weinig. De stuurman moest in dit geval dus letterlijk blindelings vertrouwen op zijn kapitein.

Route 1 leidde ons naar de verblijven van de bemanning. Van buiten is het een enorm schip maar van binnen had de bemanning maar bar weinig ruimte. We moesten ook vaak bukken om ons hoofd niet te stoten. Er was wel van alles: een ruimte om groente schoon te maken, een slagerij, een bakkerij, een ziekenboeg (met stapelbedden, daar zou ik niet onderin willen liggen met een zieke boven me…) en zelfs een tandartsruimte. Natuurlijk ook een eetzaal en slaapverblijven. Hier en daar stonden poppen om het wat realistisch te maken. Leuk! Het was wel erg warm beneden (arme soldaten!) dus maar even afkoelen in de theaterzaal.

De man bij de ingang had ons goed ingelicht, want de puf was er wel uit na deze routes. Via het downtown Charleston, waar ontzettend mooie karakteristieke huizen staan, gingen we terug naar het hotel. Tijd voor een smeerbeurt met factor 30 en op naar het strand. Het weer leek nog steeds niet mooi. Af en toe vielen er zelfs spetters op de voorruit maar we wilden gewoon even afkoelen. En op het strand was het gewoon mooi weer omdat de wolken pas boven het land ontstonden. Gauw een parkeerplek gezocht, en het water in. Het water was echt superwarm. Daar kan geen tropisch zwemparadijs tegen op. En golven! Soms wel 1,5 meter hoog. Wouter werd af en toe gewoon omver gegooid. Genieten dus.

Toen we terug gingen stond ons nog een verrassing te wachten: Er zat een parkeerbon onder de ruitenwissers omdat we niet parallel aan de rijbaan hadden geparkeerd, maar een beetje schuin. 50 Dollar in te leveren in een dropbox in de City Hall. Dat hebben we maar braaf gedaan, anders wordt het cadeautje dat het autoverhuurbedrijf van onze creditcard afhaalt nog veel groter…

Even douchen, eten, verhaaltje schrijven en klaverjassen. Morgen naar Darien over de “Jasper Highway”…

Foto’s in het album USA 2013.