Na een ritje door een steeds groener wordend landschap moesten we de bergen in. Niks geen smalle haarspeldbochtjes met steile afgronden, maar gewoon een brede weg met vals plat omhoog. We merkten vaak niet eens dat we omhoog gingen. We zagen het aan de bordjes met: elevation … feet, en we hoorden het aan de motor van de auto die dan terugschakelde en vervolgens als een beest tekeer ging. Afijn, we zitten nu op zo’n 3 km hoogte en het is hier een graad of 20. Wat een verschil met gisteren in Death Valley: 85 meter onder het zeeniveau en 47 graden Celsius. Ze hebben hier geprobeerd Oostenrijk na te maken, alleen is het ze nèt niet gelukt. In het Yodler Haus bijvoorbeeld serveren ze schnitzel noch bratwurst en de balkons zitten niet onder een overstek. Lijkt me toch lastig als er meters sneeuw op komt te liggen… Ook moeten we geen eten in de auto laten liggen, want dan kun je wel eens schade krijgen doordat er beren inbreken. Heb ik in Oostenrijk nog nooit gehad. 🙂

Het zwembad was te koud en dat lag niet alleen aan de veel koelere buitenlucht. De whirlpool was te heet en de douchekop in de badkamer hangt op Hobbit-hoogte. Blijkbaar willen ze hier niet dat je je oksels wast…

Dus gaan we straks maar stinkend (grapje) naar het restaurant in The Lodge. Wel mooi trouwens: allemaal hout met een enorme stenen open haard. Het doet toch echt wel een beetje Oostenrijks aan, alleen veel groter. Het hotel heeft dan ook uitzicht op 3 skiliften. Zonder paarse koeien in de wei helaas. Het is wel heel erg druk met fietsers. Fiets in de skilift (2 stoeltjes en 1 gondel) en naar beneden sjezen. Er zijn hier heel veel routes uitgezet. We hebben nog even gekeken of de mannen ook met de fiets de berg af zouden gaan, maar dat zou echt veel te duur worden: fiets, helm en liftpassen geven ze hier niet cadeau. Dus morgen gaan we kanoën.

We hebben vandaag maar een paar foto’s gemaakt en die staan uiteraard weer in het album USA 2015.

Om 10 uur verlieten we gisteren het Hilton in Las Vegas. de bedoeling was dat we langs de onderkant Death Valley in zouden rijden. Op de TomTom leek dat te kloppen. Blijkbaar niet, want hij stuurde ons via een scenic route naar Furnace Creek. Heel mooi! Bizarre kleuren en rotsformaties.

Alleen kwamen we zo niet bij Badwater, het laagste punt van de VS (85 meter ONDER de zeespiegel!) en de echte zoutvlaktes in Death Valley, dus zijn we maar een eindje terug gereden. Het was daar dus echt bloed en bloedheet: 118 graden Fahrenheit, omgerekend bijna 48 graden Celsius. Wat dan wel extra bijzonder is, is dat er gewoon water lag in Bad Water. Ook als je een gat groef in het zout (wat onze voorgangers al gedaan hadden) vond je gewoon water. Hartstikke zout natuurlijk, vandaar de naam Bad Water.

Na een fotorondje zijn we maar gauw de auto met airco weer ingedoken. Op naar Lone Pine. Helaas was dat nog een heel lange rit over de bergen. Flink slingeren leverde aparte vergezichten op. De bergen in de verte lagen in mist gehuld. Eindelijk arriveerden we bij het hotel. De receptioniste vertelde dat het geen mist was, maar rook van de bosbranden aan de andere kant van de bergen. Oeps! Gelukkig zagen we op een overzicht op Google Maps dat wij daar niet direct langs komen.

In het zwembad zat nog een Nederlands gezin waar we heerlijk mee hebben kunnen lummelen. Op een gegeven moment kwamen er nog 6 enorme roofvogels boven ons hoofd circelen. Helaas lieten ze zich niet meer zien op het moment dat we de camara hadden gepakt. Na een bezoekje aan de Subway waar onze broodjes met heel veel zorg (lees: traag!) werden gemaakt, was het zo ongeveer al bedtijd.

Vanochtend konden we tot 10 uur ontbijten, en moeten we pas om uiterlijk half 12 uitchecken. Lekker op het gemakje dus!

Foto’s van Fremont Street, Las Vegas, en meer foto’s van Death Valley in het album USA 2015.

Vanochtend zijn we als eerste naar Fry’s (een soort Mediamarkt) getogen. Daar stond een man patience te spelen op een computer. Als je nou in Vegas bent om in een elektronicazaak patience te gaan spelen, ben je best wel zielig vind ik. Nadat de jongens zich hadden vergaapt aan alle PC’s en laptops gingen we naar buiten met een T-shirt van Flappy Bird…

In de Mall konden we beter slagen: De Adidas winkel is weer een stuk rijker en onze koffers worden een stuk zwaarder. 🙂

In de Walmart was het lunchtijd, maar daar hadden ze geen Subway maar alleen een Mc Donalds en daar hadden we echt even geen behoefte aan. Dus bestond de lunch maar uit gezonde chocolademuffins en donuts. :-p

Na een duik in het warme zwembad wilden we even douchen en naar Fremont Street. Paula dacht nog even tijd te hebben voor een wasje, maar dat liep een beetje uit omdat de droger er een uur langer over deed dan aangegeven was. Grrrr! Toen we uiteindelijk gingen eten, bleek er buiten zo’n harde warme wind te staan, dat zelfs de natte badhanddoeken buiten in een kwartiertje droog gewapperd zouden zijn. Zucht.

Bij Denny’s hebben we lekker gegeten: De mannen wilden een sirloinsteak met extra friet, want “die groenten eten we thuis wel weer”. En Paula nam juist een grote salade want die friet kan ze even niet meer zien. 🙂

Fremont Street is weer een belevenis op zich. Een heel lange, overdekte straat (zelfs over een kruising heen) met allemaal knipperende neonreclames. Het dak is een soort tunnel TV. Elk uur wordt daar op muziek een soort videoclip afgespeeld. We hebben een stad voorbij zien razen, de ruimte met sterren, een muzikant, dansende armen en nog veel meer. Over de lengte van dat plafond zijn kabels gespannen, waar telkens 4 mensen tegelijk boven het publiek kwamen abseilen.

Wat er zich op de grond afspeelde was echt bizar: naast de muzikanten (DJ’s, Elvis, saxofonist etc.) die op een podium optraden, liepen er ook overal verklede mensen rond. Figuren uit Starwars, Olaf de sneeuwpop, Freddy Krueger, Arnold Schwarzenegger en vooral de Minions waren hot. Net zoals de vele bedelaars was iedereen op zoek naar wat extra dollars. Naast de bekende figuren waren er ook nonnen met blote borsten (met afgeplakte tepels dan), dames met veren die met het been omhoog met papa’s of met kleine kindjes op de foto gingen, enorm dikke bijna blote dames en ook enorm dikke bijna blote mannen (enkelen met een luier aan) en daar tegenover een man met een groot houten kruis als tegenwicht voor dit Mekka van sex, alcohol, rookwaar en rock ‘n’ roll.

Kortom: ogen te kort voor Freemont Street. De sfeer was veel gezelliger dan op de Strip en echt iets om eens te gaan bekijken.

Morgen zullen we wat foto’s uploaden, want het is inmiddels best wel laat en morgen om 10 uur moeten we onze hotelkamer verlaten hebben. Dan hebben we ook een ritje van ca 5 uur voor de boeg, dwars door Death Valley.

Na de gordijnen vanmorgen opengeschoven te hebben, bleek dat het vannacht flink geregend had. Niets van gemerkt, dus lekker geslapen. In de verte waren de donkere wolken nog zichtbaar, maar de aan de kant die wij op gingen scheen de zon. Na eerst te hebben getankt (voor een schandalig lage prijs 😉 ) konden we op pad richting Las Vegas.

Onderweg veranderde het landschap van zeer rotsachtig tot uitgestrekte vlaktes, maar omdat deze vlaktes best wel groot waren, was het een redelijk saaie rit. Vanuit de heuvels konden we op een gegeven moment Las Vegas zien liggen. De grote torens op de Strip waren duidelijk zichtbaar.

Ons hotel, Hilton Grand Vacations Suites on the Las Vegas Strip, lag zoals de naam al aangaf ook op de Strip. Voordat we gingen inchecken hebben we eerst de Strip tot aan het vliegveld afgereden, zodat we langs alle grote bekende hotels kwamen. Daarna over de snelweg terug en ingecheckt. Omdat de temperatuur hier al rond de 40 graden Celsius was, hebben we redelijk snel het zwembad opgezocht. Helaas waren de meeste ligbedden rond het zwembad al bezet, zodat de afstand ligbed – zwembad bijna voor blaren op de voeten zorgden. Zo heet die tegels, je zou er je vlees op kunnen bakken! Hoewel het water ook niet koud was, zorgde dit toch voor verkoeling. Na een poos in de pool te hebben gedobberd, maakten we de plannen voor de avond.

Vanaf het Harah’s hotel, waar we de auto achter hadden geparkeerd, zijn we richting The Venetian gelopen. Een groot hotel in Venetiaanse stijl, compleet met (overdekte) grachten waarin de gondeltjes varen. Leuk om te zien, hoeveel gekker kan het hier zijn! Op een Italiaans pleintje hebben we een ijsje gegeten waarna we richting het Bellagio zouden lopen om naar de bekende fonteinen te gaan kijken. Echter net buiten The Venetian begon de show bij The Mirage. Een spektakel van water een vuur dat uit een rots komt, waardoor het lijkt alsof er een vulkaan uitbarst. Dit onder begeleiding van de nodige muziek natuurlijk. Nadat dit was afgelopen zijn we langs Caesars Palace gelopen naar het Bellagio. Nog een redelijk stukje lopen, want Caesars Palace is grooooot. Bij de fonteinen van het Bellagio hebben we 2 shows bekeken, waarna we teruggelopen zijn naar de auto.

Morgen wordt het boven de 40 graden dus hebben we om te beginnen een lekker koel overdekt winkelcentrum op het programma staan. Daarna willen we nog even gaan kijken bij Fry’s (een soort Media Markt, maar dan groter), waarna we het zwembad weer op gaan zoeken. ‘s Avonds brengen we dan een bezoek aan Fremont Street, althans… dat zijn de plannen 😉

Meer foto’s in het album USA 2015.

Na een overnachting in Page en het eerste hotel-ontbijt met zelfgebakken wafels gingen we gisteren eerst maar eens van boven kijken waar we later op de dag met een raft doorheen zouden varen. Een ritje van maar 10 minuten bracht ons naar een al erg vol parkeerterrein. Daar stond een Ranger ons te waarschuwen dat we voldoende water mee moesten nemen voor iedereen. Met 1,5 flesje voor zijn vieren konden we het wel redden, vonden we. We moesten een klein stukje klimmen naar een hutje bovenop, maar we waren al gewaarschuwd dat dit niet de eindbestemming was. Dat klopte, want na dat klimmetje begon een lang pad door het rode, mulle zand met kiezeltjes naar de echte rand van Glen Canyon. Lekker die kiezeltjes in je sandalen… 🙁

Uiteindelijk konden we genieten van een prachtig uitzicht op de Colorado rivier. Dat stukje heet de Horse Shoe Bend. Dat is niet zo gek, want als je er van boven naar kijkt, maakt de rivier een scherpe bocht in de vorm van een hoefijzer. We zagen wat stipjes ver beneden ons. Dat waren de bootjes waarop we zouden gaan varen. Ze waren zo ver weg, dat we geen personen konden onderscheiden. Later bleek het om enorme rafts te gaan waar 18 mensen op kunnen zitten…

Na de klim terug (1,5 flesje water voor zijn vieren was duidelijk niet genoeg), hebben we nog even eten en lekkers ingeslagen voor de boottocht. Bij de Walmart zagen we ook grafische rekenmachines liggen die Jasper volgend jaar nodig heeft. Morgen even opzoeken of dat het goede type is, dan kan het voordelig zijn die hier vast te kopen.

Het was ons al opgevallen dat er wel heel veel kerken op een rijtje stonden op de weg Page in. We hebben ze voor de lol eens geteld en het waren er 13 (!). Van Jehova’s tot katholiek en meerdere soorten Baptisten. En dat terwijl er maar ongeveer 5000 inwoners zijn in Page.

Om half 1 was het tijd om ons te melden bij het kantoor van de boottochten. Alles wat we mee wilden nemen, moest in doorzichtige plastic tasjes. Handtassen en rugzakken waren niet toegestaan. Best een gedoe, maar we gingen door een tunnel naar de Glen Canyon Dam en daar heeft Homeland Security het voor het zeggen. Natuurlijk waren er wat toeristen die vonden dat deze regels niet op hun van toepassing waren. Even wat oponthoud, maar gelukkig kreeg de leidinggevende het aan hun hoofd gepeuterd dat de handtas en de grote cameratas echt niet mee mochten.

Eindelijk met de bus op weg. Inderdaad door een checkpost van de Homeland Security waar we doorgewuifd werden, door een lange, steil naar beneden lopende tunnel naar de onderkant van de dam. Die dam is een paar voet minder hoog dan de J.Edgar Hooverdam, maar wel breder. Dus hiervoor is meer cement gebruikt. Een feit waar ze hier erg trots op zijn. Na het uitstappen moesten we een helm op omdat we op een randje onder de hoge autobrug doorliepen en er is schijnbaar wel eens iemand met een bagel bekogeld.  🙂

Na het inleveren van de helm mochten we de raft op. Lekker “maar” met 15, dus plek genoeg om te zitten. Onze gids vertelde dat hij opgegroeid is in het Navajo reservaat en heeft ook van alles verteld over de tijdbesteding daar: elkaar met zandsteen bekogelen, mèt of zonder helm van een uitgeholde en ingedroogde watermeloen. Zelf sprak hij nog maar een heel klein beetje Native-American. Er was een tank waar we onze drinkflesjes konden bijvullen met water. De gids had een emmer water om hoeden en bandana’s in nat te maken om koel te blijven, en hij kon met een soort supersoaker een soort mist spuiten. Dat was hard nodig, want het was bloed- en bloedheet.

En dan het landschap, dat is eigenlijk gewoon niet te beschrijven met die hoge klifwanden van rode rots, afgewisseld met stukken die zwart zijn geworden door een oeroud geologisch proces. Door die kleuringen zijn patronen ontstaan waar je met een beetje fantasie van alles in kan zien: van een kind op een schommel tot een coyote. Hier en daar waren er stukken uit de rotswand afgebrokkeld. Die stukjes waren dan zo groot dat er rechtop een heel voetbalveld in zou passen.

Op een gegeven moment keken we omhoog, en zagen we wat stipjes op de rand. Dat waren mensen die (waarschijnlijk met grote hoed) naar beneden keken op dezelfde plek waar wij ‘s ochtends gestaan hadden. Het water was zo helder, dat je in ondiepe gedeelten de forel kon zien zwemmen. Af en toe elektrocuteren ze het water, om zo te tellen hoeveel verdoofde forellen er boven komen drijven. Bizar, maar zo krijgen ze zicht op de hoeveelheid forel in de rivier.

We meerden aan op een strandje voor de broodnodige pitstop en om naar de petrogliefen te kijken: Rotstekeningen van beestjes en symbolen van 3000 jaar oud. Ze zijn simpelweg gemaakt door op het zwarte gesteende een laagje weg te beitelen. Door de hitte kwam het er niet meer van daar een foto van te maken. Jasper en vooral Wouter wilden nog een duik nemen in de Colorado rivier. De helden, want het water is maar 9 graden Celsius.

Op de terugweg hebben we nog wat golfjes gepakt, waardoor we allemaal met een nat achterwerk in de bus terug stapten. In de huurauto hebben we maar wat handdoeken op de zittingen gelegd voordat we op weg gingen naar Kanab in Utah. We hebben wat het weer betreft echt heel veel geluk gehad, want in de Canyon was het prachtig weer, terwijl het aan beide kanten erg donker en dreigend was. Vanuit de auto konden we zien dat het in sommige gebieden echt noodweer was, maar wij hebben dus lekker in de zon op het vlot gelegen 🙂

In Kanab is de McDonalds door voorgangers al bestempeld tot de allerslechtste McDonalds ooit. Wij moesten dat natuurlijk uitproberen. Eerlijk is eerlijk: het eten was niet slechter dan in andere vestigingen. Maar de bediening…  Telkens als ik wat bestelde, praatte ze al door me heen met de volgende vraag. Dat liep dus helemaal mis. We kregen niet genoeg, en niet wat we besteld hadden. Maar goed, uiteindelijk hadden we onze buik wel vol.

Na een ontbijt van fruit, yoghurt en toast gingen we vanmorgen op weg naar Zion National Park. Weer prachtig, maar weer op een andere manier: hier zijn verschillende kleuren in de verschillende lagen rots goed te zien. Supermooi om doorheen te rijden. Op een gegeven moment moesten we door een tunnel en aan de andere kant zag het er heel anders uit: heel groen, met bloemen en bomen.

Gauw parkeren en op zoek naar de fietsverhuur. We kregen 4 knalgele fietsen mee, en helmen waren niet verplicht, die deden we dus niet op 🙂

Er konden 3 fietsen voor op een bus naar boven. Die bussen (met aanhanger) reden af en aan, dus ondanks de enorme drukte zaten we binnen een mum van tijd in 2 bussen. Die busrit naar boven duurde wel 40 minuten, maar er was genoeg te zien en er werd genoeg verteld, dus die tijd was zo om. Boven hebben we even een broodje gegeten en toen zijn we op de fiets gestapt naar beneden. Vals plat, dus erg spannend was het niet en erg inspannend ook lekker niet. Wel mooi om zo langs de rand van de weg de rivier te kunnen volgen. Helder water dat op sommige plaatsen ijsblauw was. Wat wel een beetje eng was: je wordt aan alle kanten gewaarschuwd voor flash-floods. Het kan een strakblauwe hemel zijn, maar als het een paar mijl verderop regent, kun je gewoon overvallen worden door een muur van water. We zagen onderweg ook stukken drijfhout bovenin de bomen hangen. Heel bizar. Maar wij hadden weer geluk met prachtig weer. Onderweg hebben we zelfs nog een hert gezien en later beneden in het dorp stond een hert met groot gewei in een tuin aan een struik te knabbelen. Een prachtige tocht dus, met weer prachtig weer. Zodra we de fietsen ingeleverd hadden, begon het weer te betrekken. Wat vervelend nou 😉

Morgen gaan we op het gemak naar Las Vegas. Op het gemak omdat we vanwege het tijdsverschil een uurtje extra krijgen. Dat uurtje hadden we trouwens verloren op weg van Page naar Kanab.

Meer foto’s in het album USA 2015.

Vanwege de slechte internetverbinding in ons hotel vandaag alleen dit hele korte berichtje… 🙁