Om half 9 werden we pas wakker. Uitgeslapen dus! Eerst maar weer eens naar de Walmart voor ontbijt en zonnebrandcrème. Vandaag stond een stuk van de Blue Ridge Parkway op het programma dat in het verlengde ligt van het park waar we gisteren door gereden zijn. Het verschil met het park is goed te zien: In het park woonde niemand, maar hier staan her en der (volledig verrotte) boerenschuren, akkers, hooivelden en koeien. We hebben een paar prachtige huizen gezien aan een meer, met steigers en een glijbaantje in het water. Maar al die huizen en huisjes liggen wel aan een weg die duidelijk regelmatig afgesloten wordt in de winter…

Bij een kleine dam die vroeger door een molenaar werd gebruikt hebben we geluncht. Op een bord stond vermeld dat tijdens het malen van het graan de klanten van de molenaar in “zijn” water gratis mochten vissen op forel.

Op een gegeven moment hadden we wel weer genoeg natuur gezien en doordat we toch al later waren door het uitslapen hebben we verder de snelweg gepakt. Erg apart dat er elke keer staat dat je emergency vehicles voorrang moet geven. Lijkt mij logisch?!

Richting Asheville hingen er ineens erg donkere wolken boven de bergen. Wij hoopten net vóór de wolken te zitten. Aangekomen bij het hotel scheen de zon nog, dus hebben we gauw ingechecked, zwemspullen aangedaan en op naar het zwembad. Op het moment dat we allemaal nat waren, kwam er een donderslag, dus wij er gauw uit en douchen. Even later scheen de zon weer en Wouter wilde nog zwemmen. Dus Paula offerde zich op. Helaas hadden we de bal in het vorige hotel laten liggen dus even vragen bij de receptie of we er daar één konden kopen. Ze begrepen absoluut niet wat ik (Paula) met een ball bedoelde. Blijkbaar sprak ik het uit als bol, en moest het toch echt bal zijn. Weer wat geleerd.

Nog even gespetterd met Wouter en toen kwamen Hans en Jasper ook weer een nat voetje halen.

Bij de Subway hebben we weer broodjes en pizza’s gehaald. Inmiddels weten we hoe het werkt om daar een broodje samen te stellen uit alle keuzemogelijkheden die er zijn. De medewerkers waren zó met elkaar aan het dollen, dat ze de pizza’s van de jongens vergaten af te rekenen. Toen we ze daar op wezen, hoefden we niet meer te betalen omdat we zulke ‘respectable customers’ waren. Whatever, het scheelde weer 9 dollar. 🙂

Tot slot nog een potje klaverjassen en naar bed. Morgen gaat het richting Atlanta en komen we onderweg door een plaats met de naam “Jasper”. Dat wordt dus even foto’s maken. 😀

Foto’s in het album USA 2013.

Een heerlijk ontbijtje zat bij de prijs inbegrepen. Daarna de koelbox volladen met al het water dat de hele nacht in de koelkast had liggen afkoelen. Spullen in de auto en op weg naar de Blue Ridge Mountains. Het Shenandoah National Park is het noordelijkste deel van daarvan en via de zogenaamde Skyline Drive kan door het park gereden worden. Het resultaat was heel mooie vergezichten, maar om dat nou te beschrijven… Kijk maar naar de foto’s of ga het zelf eens bewonderen! In elk geval hebben we 3 herten gezien, en de mensen die voor ons midden op de weg met de camera stonden, vertelden dat een moeder beer met 3 jongen de weg over wilde steken. Jasper en Wouter hebben vanuit de auto in de bosjes een beer gezien. Wij niet…

Nog een stukje snelweg, en toen kwamen we alweer bij ons volgende hotel. Dat is deze keer wel betaald. We kregen een kamer met een Kingsize bed. Echt enorm! Maarreuh… dat was het enige bed en om daar nou met zijn vieren in te gaan liggen? Dus even de kamer geruild voor eentje met 2 queensize bedden. Erg luxe: zelfs een aparte zithoek met een divider.

Even zwemmen in het binnenbad en hangen in de whirlpool, en daarna lekker in het restaurant beneden een burger eten. En even het vermelden waard: Hans bestelde een salade!

Op onze vraag welke sport ze buiten aan het doen waren, vertelde de ober dat het een nieuwe sport was: Kickball. De regels en het veld van honkbal, maar dan met een grote, zachte bal. De pitcher rolt die bal en de ‘slagman’ schopt hem het veld in. De spelers rennen langs de honken maar kunnen met de bal afgegooid worden. Deze sport is schijnbaar erg in opkomst want er zijn al officiële competities van.

Na het eten hebben we nog een paar potjes zitten klaverjassen, en nu is het zo ongeveer weer bedtijd. Welterusten daar!

We hebben het hotel verlaten en gingen met de metro naar Ronald Reagan National Airport om de huurauto op te halen. Thuis hadden we een Ford Explorer SUV (of vergelijkbaar) besteld, maar dat die zó groot zou zijn wisten we niet. Voorzien van allerlei toeters en bellen zoals persoonlijk instelbare klimaatcontrole en een achteruitrijcamera om maar eens wat te noemen. We waren vooraf bang dat onze drie koffers niet in een middenklasse auto zouden passen. Nou, dat is dus echt geen probleem hoor. Alledrie plat naast elkaar in de kofferbak en nog genoeg ruimte om er een koelbox naast te zetten! 🙂

Tijdens de rit naar een WalMart, vergelijkbaar met een erg erg erg grote supermarkt, heeft Hans uit kunnen proberen hoe de auto werkt. Het verkeer hier is erg relaxed: Alles gaat veel rustiger en de rijstroken zijn veel breder. Wat wel even wennen is: De verkeerslichten staan niet vóór, maar achter de kruising. Op zich wel handig want dan hoef je niet omhoog te kijken. Ook apart is dat je rechtsaf meestal door rood mag rijden als er niks aankomt en dat er heel veel stopborden staan waar ook iedereen echt voor stopt. Vooral op parkeerplaatsen is dit een bijzondere gewaarwording.

In de Potomac Mills, een heel groot winkelcentrum, kwamen we eigenlijk niet veel bijzonders tegen om te kopen. Enkel een zwembroek voor Hans en een balletje voor in het zwembad. In de Walmart hebben we even een tray water en wat andere eerste levensbehoeften zoals cola en chips ingeslagen 😉

Aangekomen bij het bezoekerscentrum van het Manassas National Battlefield Park was de temperatuur inmiddels tot boven menselijke waarden opgelopen. Volgens Hans was het lekker allemaal binnen te doen, zodat ik mijn hoed niet op hoefde te zetten. Fout! Binnen kregen we een plattegrond, en konden we een rondje over het open (!) veld lopen. Niet te geloven hoe ontzettend fel de zon hier is. We zouden binnen 10 minuten levend verbranden als ik niet standaard zonnebrandcrème in mijn tas had zitten. Dus onder de eerste de beste boom smeren, en daarna een rondje lopen. Dit was de plek waar de eerste veldslag van de burgeroorlog is gevoerd: Bull Run. Alle jonge, optimistische soldaten met mooie nieuwe uniformen kwamen hier in een bloederige veldslag terecht. In 1 dag zijn meer dan 900 mannen gesneuveld op dit betrekkelijk kleine veldje. Links en rechts stonden de kanonnen opgesteld. Overal mooie verhalen erbij over hoe het gegaan is, en wie er een rol gespeeld hebben. Ze weten hier wel hoe ze de geschiedenis levend kunnen houden. Prachtig!

Na dit mooie maar snikhete rondje hebben we vlug het hotel opgezocht. En wat bleek: het hotel was niet betaald! Of wij onze touroperator maar even konden bellen. Ehhh, het is in Nederland 10 uur ‘s avonds op zondag… Toch kregen we haar te pakken en het is voor vandaag opgelost. Morgen gaat ze uitzoeken hoe het met de andere hotels zit die via dezelfde organisatie geboekt zijn.

Dus konden wij lekker het zwembad in plonzen. Heerlijk een uurtje ballen met de jongens. Daar knapt een mens van op na al die hitte. Daarna douchen, broodje eten bij de Subway en nog wat koeken voor morgen in de auto inslaan. De komende dagen wordt het vooral genieten van de prachtige natuur… althans dat is ons beloofd. 😉

Foto’s in het fotoalbum USA 2013.

De dag begon heerlijk zonnig dus petjes/hoed op en zonnebrillen uit de tas. Leuk: Neem je een goede bril zorgvuldig in een koker mee, breekt het pootje af de eerste keer dat je hem wil gebruiken… Nou ja, bij de supermarkt hebben we weer een ontbijtje en sixpack water gehaald en ernaast zat een winkel met zonnebrillen. Probleem opgelost!

Voor het gebouw van de National Academy of Science and Engineering staat een groot beeld van Albert Einstein. Onderweg daar naar toe werden we aangesproken door een man die hoorde dat we geen Amerikanen waren, iedereen een hand gaf, vroeg waar we vandaan kwamen en hoe lang we bleven. Hij vertelde dat hij ooit voor een “transfer” in Amsterdam was geweest, wenste ons een prettige dag en weg was hij weer. Vriendelijkheid op straat die wij niet kennen 🙂

Van Einstein zijn we naar het Vietnam Veterans Memorial gelopen. Indrukwekkend gebeuren middels een scheur in het landschap dat de verdeeldheid in het land hierover weergeeft. Alle namen van de slachtoffers staan hierop vermeld.

De volgende halte was het Lincoln Memorial, dat iedereen wel kent van het grote beeld van Lincoln zittend op een soort troon. Op de wanden staat de beroemde tekst die iedereen in Amerika op de basisschool leert en tijdens een toneelvoorstelling voordraagt. De tekst begint met “Four score and seven years ago…“. Dus vragen wij aan een vriendelijke Amerikaanse hoe lang een “score” is. Na haar hele familie te hebben gevraagd en Google te hebben geraadpleegd vertelde ze dat het 20 jaar was. Of te wel, iedereen leert die tekst maar heeft geen idee waar het over gaat… Ze konden er wel om lachen.

De temperatuur was inmiddels flink opgelopen dus hebben we een plaatsje in de schaduw gezocht om ons eerst maar even in te smeren tegen de zon. Daarna zijn we langs het Korean War Veterans Memorial gelopen. Een muur waarin gezichten van mensen en vliegtuigen zijn ge-etst.  Hier liep ook een veteraan in een paars uniform met allerlei medailles. Hij salueerde naar het monument. Diep respect.

Door naar het Martin Luther King Jr. Memorial, over het water een blik op het Thomas Jefferson Memorial geworpen, het DC War Memorail en het World War II Memorial bezocht. Kortom, een heleboel gedenkplaatsen die eigenlijk allemaal met dood en verderf te maken hebben.

Richting het Washington Monument, de bekende pilaar, dat helemaal in de steigers staat voor restauratie. Op weg daarheen hebben we een ijsje gekocht. Dit werd al snel een knoeiboel, want de ijsjes kwamen al smeltend uit de ijsco kar.

Het laatste dat we vandaag wilde bezoeken was het National Museum of American History. Een enorm gebouw waarvan 1/3 pas in 2015-2016 open gaat. Een deel van het museum wordt bovendien later verplaatst naar het National Museum of African American History and Culture dat nog in aanbouw is. Het was erg donker binnen, en allemaal hoekjes en bochten. We waren onze oriëntatie al snel kwijt. Er was echt heel veel te leren over de geschiedenis van de VS, maar we waren echter te moe en het was te druk om er volledig in te duiken. Dus hebben we gewoon rond gelopen en genoten van alles wat er te zien was: Complete treinen, boten, uniformen en een boom met een opgehangen tax-collector. Op een gegeven moment stapten we in een tram die tentoon gesteld stond. We (Hans, Paula en Jasper) pakten een stang vast alsof hij zou gaan rijden. Paula waarschuwde Wouter, en die zocht in een reflex ook heel snel steun bij een paal. Dat was een snelle reactie! Sneller dan de tram ooit nog zal rijden 😉

Op de terugweg naar de metro was er een man aan het drummen op lege tonnen en pilonnen. Een metalen boodschappenkarretje diende als bekken. Dat klonk echt waanzinnig goed!

Nu weer uitpuffen en zo weer om een lekker broodje/salade bij de beste sandwich-zaak van Washington, want dat was ons gisteren prima bevallen.

Foto’s in het album USA 2013.

Vanochtend dus erg vroeg wakker. Na wat lezen, spelen op de gsm’s en lekker lang douchen de deur uit. Het regende, dus eerst maar naar de supermarkt voor ontbijt (muffins en donuts) en 2 paraplu’s. Daarna met de metro richting de Mall waar alles te doen is in Washington. Vanwege het slechte weer maar een dagje musea gepland alleen… die gingen pas om 10 uur open, terwijl wij er al om half 9 waren. Tja, dat krijg je met een jetlag 😉

Dus eerst nog wat gedronken in het bezoekerscentrum van het Smithsonian en daarna naar het Air- en Space Museum. Er stonden drommen mensen buiten te wachten. Dat zouden ze in Nederland wel willen.

In elk geval hingen er op meerdere plaatsen complete vliegtuigen aan het plafond, de kop van een Boeiing stak uit de muur en alles was gericht op kinderen: Overal knopjes waar ze op mochten duwen en interactieve uitleg. We hebben een imax film over de Space-shuttle gezien om even uit te rusten en bij de inpandige Mac geluncht.

Daarna even langs het Capitool naar het Natural History Museum om onder andere dino’s te bekijken en door naar het Witte Huis.

Overal moesten we door poortjes, en onze bagage laten onderzoeken of door een scan halen. De beveiliging is vrij hoog, goed geregeld en wel vriendelijk.

Op de terugweg naar de metro kwam er nog een brandweerauto met loeiende sirenes aanrijden. We waren bang dat we te laat waren voor een foto maar hij stopte juist voor onze neus. Wat een prachtauto! Je merkt hier aan alles dat het niet alleen efficiënt moet zijn (en zo goedkoop mogelijk) maar ook mooi. Mooie gebouwen, mooie parken, schoon, en veel aandacht voor elk bloemperkje dat je tegenkomt, en dat zijn er nogal wat!

Op de terugweg kwamen we langs een broodjeszaak waar stond aangekondigd dat het gekozen was tot de beste broodjeszaak van Washington. Er stond niet bij door wie ze gekozen waren, dus gaan we dat straks toch maar even proberen.

Hopelijk is het morgen droog, want dan staan onder andere de verschillende Memorials op het programma. Gelukkig is er ook een voordeel aan de regen: de temperatuur kwam niet boven de 30 graden Celsius.

De eerste foto’s staan in het foto album: USA 2013

Om 5.15 ging de wekker (gaap). Om 8.15 waren we op Schiphol. Daar begon het grote wachten. Tjonge, ik wist niet dat je je zó vaak in moest checken om eindelijk het vliegtuig in te komen: Eerst de boardingpasses printen, ruim een uur in de rij bij United, dan nog een poos bij de Nederlandse douane, geen tijd meer voor Tax-Free want door naar de safety-check voor het vliegtuig. Daar door de body-scan en vervolgens fouilleren. Ik vond het trouwens erg netjes dat ze aan ons vroegen of de jongens gefouilleerd mochten worden. Niet dat je een keus hebt als je dat vliegtuig in wilt natuurlijk, maar toch…

Vervolgens je plek zoeken in het vliegtuig. Het verbaasde mij hoeveel spullen je mee mag nemen als handbagage. Blijkbaar een kleine koffer èn een rugzak. Ze boften dat wij maar 3 halfvolle rugzakjes hadden en verder niets, anders had het er nooit ingepast.

Het opstijgen viel allemaal wel mee. Ik wist alleen niet dat je zó snel op zo’n grote hoogte zat, en toen hadden we fase 1 van het opstijgen nog maar gehad… We hebben een blik geworpen op Engeland en Ierland en veel wolkjes. Iedereen had een eigen schermpje waar een stuk of 8 films op draaiden, of je kon een kaart aanzetten waarop je precies kon zien waar we zaten en alle vluchtgegevens bekijken. Buiten -50 graden Celsius brrr. Na het eten gingen de meesten een dutje doen. Over het eten zelf zullen we het maar niet hebben…

Uiteindelijk kwamen we met wat turbulentie weer boven land. Daar kregen we nog gauw een soort hard broodje tosti als lunch met een zakje chips en een chocolaatje. Wat een combinatie! Hans, Jasper en Wouter hoefden het broodje niet. Ik helaas wel en dat zat niet lekker toen we gingen dalen. Volgende keer maar niet bij het raampje zitten.

Uit het vliegtuig moesten we door achteraf gangetjes naar een wachtruimte. Bij de overgang van het vliegtuig naar de slurf sloeg de hitte ons in het gezicht. Binnen was wel airco gelukkig. Die wachtruimte bleek een enorme bus te zijn die opkrikbaar was. Die bus reed naar de aankomst-terminal waar we weer moesten wachten voor de douane. Daar zijn vingerafdrukken en een foto van Hans en mij genomen. Wouter legde ook al zijn hand op de vingerafdruk-scan, maar die hoefde niet. Hij was lichtelijk beledigd, waarop de beambte zei dat het niet altijd goed is als je je vingerafdrukken moet geven 😉

Uiteindelijk hebben we een taxi naar het hotel genomen. De chauffeur sprak Engels met een beroerd Indiaas accent of zo, dus er was weinig communicatie. Bij de vraag wat voor weer het de komende dagen zou worden, ging hij al rijdende dat op zijn BlackBerry opzoeken…

Op onze hotel-kamer troffen we  2 kleine 2-persoonsbedden en verder weinig bijzonders. Even omgekleed, drinken gekocht, uit liggen puffen, naar Burger King, terug en om half 9 (half 3 Nederlandse tijd) naar bed.

Uiteraard was iedereen om half 5 klaar wakker, behalve de buren, dus toch nog maar zachtjes proberen te doen. Straks gaan we de Washington Mall verkennen.

Het is bijna zover! Nog 1 weekje werken en onze vakantie in de VS kan beginnen. De laatste details worden voorbereid en het aftellen is begonnen. Hieronder een overzicht van de route die we gaan volgen op onze reis van Washington DC naar Key West, Florida. Klik op de kaart om deze te vergroten.