Over vandaag valt niet veel te vertellen. We zijn vanmorgen vertrokken vanuit Atlanta met als bestemming Charleston, van Georgia terug naar South Carolina. Een rit van 284 miles, oftewel 457 km. Vanaf nu worden de ritten een stuk korter en het relaxen langer. Dat moet ook wel want de temperatuur gaat oplopen.

Overigens zaten we vanmiddag nog wel even in een enorme regenbui. Zulke buien heb je bij ons maar zelden. Aan het wegdek te zien was het daarvoor al flink warm geweest want toen het stopte met regen zag je het water verdampen en reden we af en toe door een soort wolkjes van verdampend regenwater. Even verderop waren de straten al droog maar zag je aan de plassen dat het er ook geregend had. Buitje voor het stof zullen we maar zeggen 😉

We zaten vandaag dus het grootste deel van de dag in de auto, maar die had zelfs op de achterbank een aansluiting voor de 110V stekkers die ze hier gebruiken. Dus… wereldstekker erin, daarin onze eigen verdeeldoos (zoals we dat ook in het hotel steeds doen om 6 apparaten op te laden) en de boys konden de hele reis met telefoon en iPod spelen. We hebben ze niet gehoord…

Vlak bij het hotel zat een “Ruby Tuesday” restaurant. Daar hebben we lekker spare ribs gegeten met brocoli, boontjes en iets van de salad bar. Heerlijk! Alleen jammer dat de ijsblokjes in de drankjes een beetje naar chloor smaken. Hiervoor gebruiken ze blijkbaar gewoon kraanwater.

Zo, de dag is weer om. Toch nog wat kunnen melden, maar niets om te laten zien. Foto’s hebben we niet gemaakt vandaag. Dat wordt morgen wel anders als we het vliegdekschip USS Yorktown gaan bezoeken.

Vanmorgen lekker ontbijtje gehad: American pancakes. Heel kleine, maar heel dikke pannenkoekjes. Daar gaan pollepels warme siroop over wat helemaal in de pannenkoekjes trekt. Mmmmm!

Op weg naar het Coca Cola museum moesten we goed op de weg letten. Er zijn 2x 6 rijbanen naast elkaar, met afritten links èn rechts. Wel mooi, zo’n grote weg richting het centrum van Atlanta met alle hoogbouw als richtpunt. Aangekomen moesten we via een parkeergarage een mooi parkje in. Dat hoorde al bij het Coca Cola terrein. Het museum zelf was erg mooi vorm gegeven. Binnen werden we met een groep op zijn Amerikaans opgewarmd: ‘I say COCA, you say COLA!’ ‘Coca….COLA, Coca…. COLA’. Toch wel leuk als je zo enthousiast ontvangen wordt. In 1886 is Coca Cola uitgevonden door Pemberton. Een ander heeft later het recept en alle patenten overgekocht. Het geheime recept ligt in een kluis die we mochten bezichtigen. Natuurlijk stapte Hans op de lijn waar je niet overheen mocht komen, en ging het alarm af. Oeps! Maar geen mannen met kogelvrije vesten en mitrailleurs, dus dat viel wel mee gelukkig. 😉

Uiteindelijk belandden we in het proeflokaal. Daar stond voor elk werelddeel een zuil waar je verschillende drankjes van Coca Cola zoals Fanta, Sprite, Aquarius, etc kon proeven. Daar zag je toch wel verschillende dranken die echt op andere volkeren zijn afgestemd.

Het laatste waar we doorheen moesten was de giftshop. Wat vervelend dat de mannen weer met wat shirts en een vest naar huis moeten gaan. Paula moest het doen met een surprise-tasje waar een blocnote met pen in zat. Ahhhhh.

‘s Middags lekker in het zwembad gehangen en net nog een potje klaverjassen gedaan. Zo komen we de dagen wel door. Morgen gaat het richting de kust en gaan we voor het eerst de Atlantische Oceaan aan deze kant bekijken. 🙂

Foto’s in het album USA 2013.

Vandaag ging de reis naar Atlanta en kwamen we door het zuidelijkste deel van de Blue Ridge Mountains. De weg liep hierbij af en toe flink omhoog en omlaag, wat met de nodige oorklachten gepaard ging.

De Blue Ridge Parkway, die overigens in totaal ca. 750 km lang is, hebben we vandaag niet gereden. Hierdoor zou de rit veel te lang duren en we wilden op weg naar Atlanta nog stoppen bij een dorpje met de naam Jasper. Dit dorp, in de staat Georgia, is bijna 2x zo groot als ons eigen dorp, maar heeft wel zijn eigen Walmart Supercenter!

Uiteraard moesten we even een foto maken bij het naambord van Jasper. Rijdend door het dorp kwamen we, behalve een Coca Cola truck, de naam veelvuldig tegen: Jasper Dental, Jasper Middle School, Jasper Drug Store, Jasper City Park, … Wij, behalve Jasper uiteraard, waren dit al snel beu, en omdat het in de verte ook begon te onweren zijn we doorgereden richting Atlanta.

Naarmate we dichter in de buurt kwamen van Atlanta werd het duidelijk dat dit een enorm grote stad is. Met 6 rijstroken naast elkaar ging het richting Atlanta. En met auto’s die links en rechts mogen passeren is dat toch even wat anders dan op het gemak over de Blue Ridge Parkway rijden.

Bij het hotel aangekomen hebben we ons snel omgekleed en zijn we het zwembad ingesprongen. Langzaam nam ook hier de bewolking toe en bij het horen van het eerste onweer in de verte zijn we er weer uitgegaan. Blijkbaar was het slechte weer ons achterna gekomen. Op een gegeven moment kwam het water zo hard naar beneden dat we al voorstelden om de naam Atlanta maar om te dopen in Atlantis. Gelukkig hebben we een kamer op de 4e verdieping dus dat zit wel goed! 😉

We besloten in het hotel te dineren. Veel keus was er niet, maar we kwamen er toch uit. De steak van Jasper was 2x zo dik als die van Hans, en dus hartstikke rauw aan de binnenkant terwijl we well done besteld hadden. Wij hebben niet geklaagd, Jasper kon hem toch niet op, maar aan het gezicht van de serveerster te zien heeft de kok flink op zijn … gekregen! 7 dagen onweer noemen ze dat toch? Ik hoop het niet want zoals het nu tekeer gaat buiten vind ik voor 1 avond wel genoeg.

Na het eten even wassen. Lekker handig dat je dat gewoon zelf kan doen in een aparte ruimte. Alle was van de afgelopen week paste in de trommel. Wasmiddel erbij en 39 minuten wachten.  Het was niet allemaal brandschoon maar wel weer even fris. Daarna alles in de droger en nog een uurtje wachten. Helaas was het niet door en door droog, en het nog een uur laten draaien durfde ik niet. Dus nu hangt heel de hotelkamer vol met (onder-)broeken en shirts. Een bende! Hopelijk is het morgenochtend droog voor de roomservice komt 🙂

Foto’s van Jasper in het album USA 2013.

Om half 9 werden we pas wakker. Uitgeslapen dus! Eerst maar weer eens naar de Walmart voor ontbijt en zonnebrandcrème. Vandaag stond een stuk van de Blue Ridge Parkway op het programma dat in het verlengde ligt van het park waar we gisteren door gereden zijn. Het verschil met het park is goed te zien: In het park woonde niemand, maar hier staan her en der (volledig verrotte) boerenschuren, akkers, hooivelden en koeien. We hebben een paar prachtige huizen gezien aan een meer, met steigers en een glijbaantje in het water. Maar al die huizen en huisjes liggen wel aan een weg die duidelijk regelmatig afgesloten wordt in de winter…

Bij een kleine dam die vroeger door een molenaar werd gebruikt hebben we geluncht. Op een bord stond vermeld dat tijdens het malen van het graan de klanten van de molenaar in “zijn” water gratis mochten vissen op forel.

Op een gegeven moment hadden we wel weer genoeg natuur gezien en doordat we toch al later waren door het uitslapen hebben we verder de snelweg gepakt. Erg apart dat er elke keer staat dat je emergency vehicles voorrang moet geven. Lijkt mij logisch?!

Richting Asheville hingen er ineens erg donkere wolken boven de bergen. Wij hoopten net vóór de wolken te zitten. Aangekomen bij het hotel scheen de zon nog, dus hebben we gauw ingechecked, zwemspullen aangedaan en op naar het zwembad. Op het moment dat we allemaal nat waren, kwam er een donderslag, dus wij er gauw uit en douchen. Even later scheen de zon weer en Wouter wilde nog zwemmen. Dus Paula offerde zich op. Helaas hadden we de bal in het vorige hotel laten liggen dus even vragen bij de receptie of we er daar één konden kopen. Ze begrepen absoluut niet wat ik (Paula) met een ball bedoelde. Blijkbaar sprak ik het uit als bol, en moest het toch echt bal zijn. Weer wat geleerd.

Nog even gespetterd met Wouter en toen kwamen Hans en Jasper ook weer een nat voetje halen.

Bij de Subway hebben we weer broodjes en pizza’s gehaald. Inmiddels weten we hoe het werkt om daar een broodje samen te stellen uit alle keuzemogelijkheden die er zijn. De medewerkers waren zó met elkaar aan het dollen, dat ze de pizza’s van de jongens vergaten af te rekenen. Toen we ze daar op wezen, hoefden we niet meer te betalen omdat we zulke ‘respectable customers’ waren. Whatever, het scheelde weer 9 dollar. 🙂

Tot slot nog een potje klaverjassen en naar bed. Morgen gaat het richting Atlanta en komen we onderweg door een plaats met de naam “Jasper”. Dat wordt dus even foto’s maken. 😀

Foto’s in het album USA 2013.

Een heerlijk ontbijtje zat bij de prijs inbegrepen. Daarna de koelbox volladen met al het water dat de hele nacht in de koelkast had liggen afkoelen. Spullen in de auto en op weg naar de Blue Ridge Mountains. Het Shenandoah National Park is het noordelijkste deel van daarvan en via de zogenaamde Skyline Drive kan door het park gereden worden. Het resultaat was heel mooie vergezichten, maar om dat nou te beschrijven… Kijk maar naar de foto’s of ga het zelf eens bewonderen! In elk geval hebben we 3 herten gezien, en de mensen die voor ons midden op de weg met de camera stonden, vertelden dat een moeder beer met 3 jongen de weg over wilde steken. Jasper en Wouter hebben vanuit de auto in de bosjes een beer gezien. Wij niet…

Nog een stukje snelweg, en toen kwamen we alweer bij ons volgende hotel. Dat is deze keer wel betaald. We kregen een kamer met een Kingsize bed. Echt enorm! Maarreuh… dat was het enige bed en om daar nou met zijn vieren in te gaan liggen? Dus even de kamer geruild voor eentje met 2 queensize bedden. Erg luxe: zelfs een aparte zithoek met een divider.

Even zwemmen in het binnenbad en hangen in de whirlpool, en daarna lekker in het restaurant beneden een burger eten. En even het vermelden waard: Hans bestelde een salade!

Op onze vraag welke sport ze buiten aan het doen waren, vertelde de ober dat het een nieuwe sport was: Kickball. De regels en het veld van honkbal, maar dan met een grote, zachte bal. De pitcher rolt die bal en de ‘slagman’ schopt hem het veld in. De spelers rennen langs de honken maar kunnen met de bal afgegooid worden. Deze sport is schijnbaar erg in opkomst want er zijn al officiële competities van.

Na het eten hebben we nog een paar potjes zitten klaverjassen, en nu is het zo ongeveer weer bedtijd. Welterusten daar!

We hebben het hotel verlaten en gingen met de metro naar Ronald Reagan National Airport om de huurauto op te halen. Thuis hadden we een Ford Explorer SUV (of vergelijkbaar) besteld, maar dat die zó groot zou zijn wisten we niet. Voorzien van allerlei toeters en bellen zoals persoonlijk instelbare klimaatcontrole en een achteruitrijcamera om maar eens wat te noemen. We waren vooraf bang dat onze drie koffers niet in een middenklasse auto zouden passen. Nou, dat is dus echt geen probleem hoor. Alledrie plat naast elkaar in de kofferbak en nog genoeg ruimte om er een koelbox naast te zetten! 🙂

Tijdens de rit naar een WalMart, vergelijkbaar met een erg erg erg grote supermarkt, heeft Hans uit kunnen proberen hoe de auto werkt. Het verkeer hier is erg relaxed: Alles gaat veel rustiger en de rijstroken zijn veel breder. Wat wel even wennen is: De verkeerslichten staan niet vóór, maar achter de kruising. Op zich wel handig want dan hoef je niet omhoog te kijken. Ook apart is dat je rechtsaf meestal door rood mag rijden als er niks aankomt en dat er heel veel stopborden staan waar ook iedereen echt voor stopt. Vooral op parkeerplaatsen is dit een bijzondere gewaarwording.

In de Potomac Mills, een heel groot winkelcentrum, kwamen we eigenlijk niet veel bijzonders tegen om te kopen. Enkel een zwembroek voor Hans en een balletje voor in het zwembad. In de Walmart hebben we even een tray water en wat andere eerste levensbehoeften zoals cola en chips ingeslagen 😉

Aangekomen bij het bezoekerscentrum van het Manassas National Battlefield Park was de temperatuur inmiddels tot boven menselijke waarden opgelopen. Volgens Hans was het lekker allemaal binnen te doen, zodat ik mijn hoed niet op hoefde te zetten. Fout! Binnen kregen we een plattegrond, en konden we een rondje over het open (!) veld lopen. Niet te geloven hoe ontzettend fel de zon hier is. We zouden binnen 10 minuten levend verbranden als ik niet standaard zonnebrandcrème in mijn tas had zitten. Dus onder de eerste de beste boom smeren, en daarna een rondje lopen. Dit was de plek waar de eerste veldslag van de burgeroorlog is gevoerd: Bull Run. Alle jonge, optimistische soldaten met mooie nieuwe uniformen kwamen hier in een bloederige veldslag terecht. In 1 dag zijn meer dan 900 mannen gesneuveld op dit betrekkelijk kleine veldje. Links en rechts stonden de kanonnen opgesteld. Overal mooie verhalen erbij over hoe het gegaan is, en wie er een rol gespeeld hebben. Ze weten hier wel hoe ze de geschiedenis levend kunnen houden. Prachtig!

Na dit mooie maar snikhete rondje hebben we vlug het hotel opgezocht. En wat bleek: het hotel was niet betaald! Of wij onze touroperator maar even konden bellen. Ehhh, het is in Nederland 10 uur ‘s avonds op zondag… Toch kregen we haar te pakken en het is voor vandaag opgelost. Morgen gaat ze uitzoeken hoe het met de andere hotels zit die via dezelfde organisatie geboekt zijn.

Dus konden wij lekker het zwembad in plonzen. Heerlijk een uurtje ballen met de jongens. Daar knapt een mens van op na al die hitte. Daarna douchen, broodje eten bij de Subway en nog wat koeken voor morgen in de auto inslaan. De komende dagen wordt het vooral genieten van de prachtige natuur… althans dat is ons beloofd. 😉

Foto’s in het fotoalbum USA 2013.

De dag begon heerlijk zonnig dus petjes/hoed op en zonnebrillen uit de tas. Leuk: Neem je een goede bril zorgvuldig in een koker mee, breekt het pootje af de eerste keer dat je hem wil gebruiken… Nou ja, bij de supermarkt hebben we weer een ontbijtje en sixpack water gehaald en ernaast zat een winkel met zonnebrillen. Probleem opgelost!

Voor het gebouw van de National Academy of Science and Engineering staat een groot beeld van Albert Einstein. Onderweg daar naar toe werden we aangesproken door een man die hoorde dat we geen Amerikanen waren, iedereen een hand gaf, vroeg waar we vandaan kwamen en hoe lang we bleven. Hij vertelde dat hij ooit voor een “transfer” in Amsterdam was geweest, wenste ons een prettige dag en weg was hij weer. Vriendelijkheid op straat die wij niet kennen 🙂

Van Einstein zijn we naar het Vietnam Veterans Memorial gelopen. Indrukwekkend gebeuren middels een scheur in het landschap dat de verdeeldheid in het land hierover weergeeft. Alle namen van de slachtoffers staan hierop vermeld.

De volgende halte was het Lincoln Memorial, dat iedereen wel kent van het grote beeld van Lincoln zittend op een soort troon. Op de wanden staat de beroemde tekst die iedereen in Amerika op de basisschool leert en tijdens een toneelvoorstelling voordraagt. De tekst begint met “Four score and seven years ago…“. Dus vragen wij aan een vriendelijke Amerikaanse hoe lang een “score” is. Na haar hele familie te hebben gevraagd en Google te hebben geraadpleegd vertelde ze dat het 20 jaar was. Of te wel, iedereen leert die tekst maar heeft geen idee waar het over gaat… Ze konden er wel om lachen.

De temperatuur was inmiddels flink opgelopen dus hebben we een plaatsje in de schaduw gezocht om ons eerst maar even in te smeren tegen de zon. Daarna zijn we langs het Korean War Veterans Memorial gelopen. Een muur waarin gezichten van mensen en vliegtuigen zijn ge-etst.  Hier liep ook een veteraan in een paars uniform met allerlei medailles. Hij salueerde naar het monument. Diep respect.

Door naar het Martin Luther King Jr. Memorial, over het water een blik op het Thomas Jefferson Memorial geworpen, het DC War Memorail en het World War II Memorial bezocht. Kortom, een heleboel gedenkplaatsen die eigenlijk allemaal met dood en verderf te maken hebben.

Richting het Washington Monument, de bekende pilaar, dat helemaal in de steigers staat voor restauratie. Op weg daarheen hebben we een ijsje gekocht. Dit werd al snel een knoeiboel, want de ijsjes kwamen al smeltend uit de ijsco kar.

Het laatste dat we vandaag wilde bezoeken was het National Museum of American History. Een enorm gebouw waarvan 1/3 pas in 2015-2016 open gaat. Een deel van het museum wordt bovendien later verplaatst naar het National Museum of African American History and Culture dat nog in aanbouw is. Het was erg donker binnen, en allemaal hoekjes en bochten. We waren onze oriëntatie al snel kwijt. Er was echt heel veel te leren over de geschiedenis van de VS, maar we waren echter te moe en het was te druk om er volledig in te duiken. Dus hebben we gewoon rond gelopen en genoten van alles wat er te zien was: Complete treinen, boten, uniformen en een boom met een opgehangen tax-collector. Op een gegeven moment stapten we in een tram die tentoon gesteld stond. We (Hans, Paula en Jasper) pakten een stang vast alsof hij zou gaan rijden. Paula waarschuwde Wouter, en die zocht in een reflex ook heel snel steun bij een paal. Dat was een snelle reactie! Sneller dan de tram ooit nog zal rijden 😉

Op de terugweg naar de metro was er een man aan het drummen op lege tonnen en pilonnen. Een metalen boodschappenkarretje diende als bekken. Dat klonk echt waanzinnig goed!

Nu weer uitpuffen en zo weer om een lekker broodje/salade bij de beste sandwich-zaak van Washington, want dat was ons gisteren prima bevallen.

Foto’s in het album USA 2013.